Του Φάνη Ουγγρίνη*
Το λογαριάζαμε ήσυχο αυτό το καλοκαίρι, κι όμως ως τώρα έχουμε πέσει έξω. Πολλοί πιστεύαμε πως ο Τσίπρας κι η παρέα του θα έφευγαν για δίμηνες διακοπές, όπως άλλωστε είχαν κάνει μετά την 17ωρη... κόλαση του 2015. Κι όμως, είναι ακόμη στο πόστο τους και το παλεύουν, με τον χαρακτηριστικό τρόπο τους φυσικά.
Μόνο ο Τόσκας είναι σε μόνιμες διακοπές, όπως μας θύμισε ο Ρουβικώνας με την εισβολή του στο Κοινοβούλιο. Κατά τ'' άλλα, παρακολουθούμε συνεχείς πιέσεις στη Δικαιοσύνη, εγκαίνια παλιών δημοσίων έργων, εξεταστικές άνευ ουσίας για την Υγεία, πρωτοβουλίες του ''70 για τα πανεπιστήμια, ο Πολάκης απτόητος να αμολάει χοντράδες, επιστροφή στις άλλοτε μισητές Αγορές, και τέλος μια συνέντευξη σε ύφος εξομολόγησης στην φιλική βρετανική Guardian. Μια συνέντευξη με σοβαρά στοιχεία αυτοκριτικής, κατά τα φαινόμενα.
Είναι βέβαια γνώριμα τα όσα είπε. Εν ολίγοις ξαναδήλωσε καλοπροαίρετο θύμα. Θύμα των ιδεοληψιών του, θύμα των στελεχών του, θύμα της απειρίας του. Για μια ακόμη φορά έπαιξε τον βιβλικό Άσωτο Υιό, το μετανιωμένο αγνό παλικάρι που την πάτησε, παρά τις καλές του προθέσεις. Μ''αυτό τον τρόπο απευθύνθηκε και πάλι στον συναισθηματισμό του Έλληνα της κρίσης. Ο νεαρός άεργος είδε τις επιπολαιότητες και τις γκάφες της ηλικίας του. Ο κατεστραμμένος σαραντάρης είδε έναν συνομήλικο του που προσπάθησε κι απέτυχε. Ο ζορισμένος συνταξιούχος είδε τον γιό του, τεμπελάκο και χαζούλι, αλλά καλόψυχο παιδί. Χιλιάδες γυναίκες όλων των ηλικιών είδαν έναν ευαίσθητο πληγωμένο άνδρα, ο οποίος τολμά ν'' ανοίξει την καρδιά του. Και τέλος, πολλοί κολλημένοι αντιδεξιοί, από κείνους που συχνά αυτοπροσδιορίζονται ως «κοινωνικοί φιλελεύθεροι», βρήκαν ακόμη μια θαυμάσια αφορμή για να ξαναδιαπιστώσουν την πολυπόθητη μετεξέλιξή του σε αστό σοσιαλδημοκράτη.
Έπειτα όμως είδαμε όλοι τον ίδιο θρασύ τύπο να χαχανίζει χυμένος στην δεξίωση του ΠτΔ, κατόπιν τον ακούσαμε να δηλώνει ευθαρσώς πως η οικονομία τάχα γυρίζει επειδή αυτός-σε αντίθεση με τους προκατόχους του-διαθέτει αποφασιστικότητα, και μετά τον είδαμε να κοκορεύεται επί παντός στον Αντώνη Σρόιτερ, ακόμη και για μικρή εγκληματικότητα. Μέχρι και στην επικίνδυνη Αθήνα του 2008 αναφέρθηκε ο μπουρλοτιέρης των τότε ταραχών. Ε νομίζω πως κάποιος θα πρέπει να είναι εντελώς κορόιδο αν ακόμη πιστεύει πως η προηγούμενη αυτοκριτική του πρωθυπουργού μας ήταν έστω ελάχιστα ειλικρινής. Αυτή που διαβάσαμε ήταν ακόμη μια παράστασή ενός ρόλου παιγμένου πολλάκις τα τελευταία χρόνια. Απαντώντας σε ερωτήσεις-χάδια δήθεν ομολόγησε πράγματα τα οποία γνωρίζει πως δεν τον ρίχνουν στα μάτια του ακροατηρίου του. Μ'' ένα σμπάρο προσπάθησε να πετύχει δύο τρυγόνια, να κόψει εγκαίρως τη φόρα του μπαγαμπόντη Βαρουφάκη και να στριμώξει τα προηγούμενα κόμματα εξουσίας. Και φυσικά δεν παραδέχτηκε την ψευτιά του, απλά επέμεινε στα γνωστά περί αυταπάτης, ενώ μας ξανάπε πως αυτός τουλάχιστον είναι τίμιος, Νίκος Ξανθόπουλος κανονικός.
Οι φιλικοί Βρετανοί δε τον πίεσαν να απαντήσει γύρω από το κόστος αυτών των τριάντα μηνών, δεν ρωτήθηκε για τα περιττά δις νέων μέτρων ούτε φυσικά για τις ακατάπαυστες καθεστωτικές του προσπάθειες. Και το κυριότερο, η υποτιθέμενα συνεπής αριστερή Guardian δεν φάνηκε να προβληματίστηκε με την πλήρη υιοθέτηση όλων των δράσεων των προηγούμενων κυβερνήσεων, όπως αυτές είχαν προταθεί από τους εταίρους και τον ΟΟΣΑ. Ναι, η επιστολή στην Lagarde και η έκδοση του ομολόγου είναι παραδοχή ολοκληρωτικής ιδεολογικής ήττας, είναι παραδοχή εγκληματικού οπορτουνισμού στον καιρό των Αγανακτισμένων, είναι παραδοχή πολιτικής αλητείας που όμοιά της δεν έχουν ζήσει οι νέες γενιές.
Όπως προανέφερα, η επιλεκτική ειλικρίνεια του Τσίπρα αυτή καθαυτή δε θα τον βλάψει. Είναι ακόμη ένα κομμάτι του προσεχούς προεκλογικού προφίλ του, ένα τμήμα ευρύτερης στρατηγικής που αποσκοπεί στην ελάφρυνση μιας μάλλον βέβαιης ήττας, ώστε να εξασφαλιστεί η ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ στην κεντροαριστερά, και φυσικά η επιστροφή του μέσω της απλής αναλογικής, πιθανώς με αφορμή την επόμενη εκλογή Προέδρου το 2020. Η εκστρατεία τους θα αναληφθεί από τα φανατισμένα στελέχη τους-των οποίων η παθιασμένη πολυλογία συχνά παραπλανά, εκλαμβανόμενη ως στοιχείο τιμιότητας-ενώ παράλληλα θα αξιοποιήσει τα όποια νέα ερείσματα τους στον ρευστό χώρο των μίντια. Εννοείται δε πως έχει ξεκινήσει και η αναζήτηση ενόχων όπου θα επιρριφθεί η ήττα, με πρώτους πρώτους τους δικαστές και τα συνήθη σκοτεινά οικονομικά συμφέροντα.
Ο αγώνας του Μητσοτάκη δεν θα είναι εύκολος, ο αναμφισβήτητα ελλιπής Τσίπρας έχει αποδείξει πως είναι ιδιαίτερα σκληρός αντίπαλος, ανίκανος για δημιουργική διοίκηση αλλά μαέστρος στα πολιτικάντικα κόλπα. Συχνά σκέφτομαι πόσο θα ήταν προς όφελος του αρχηγού της ΝΔ μα και της πατρίδας, αν οι προκάτοχοί του διατελέσαντες πρωθυπουργοί τολμούσαν την δική τους αυτοκριτική. Αν δηλαδή μιλούσαν με ευθύτητα για τους παρασκηνιακούς και μη λόγους που τους ώθησαν σε αμφιλεγόμενες αποφάσεις τους, όσον αφορά τις μεταρρυθμίσεις, την στάση απέναντι στο Μνημόνιο, τις επιλογές τους για το Δημόσιο, για την φορολογία, για την ασφάλεια, για το συνταξιοδοτικό, για τις ιδιωτικοποιήσεις. Σκέφτομαι πόσο πιο ενήμεροι θα ήταν τότε οι ψηφοφόροι, και πόσο πιο απλό θα ήταν για τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης να απαντήσουν τελεσίδικα στο τετριμμένο ερώτημα «Γιατί δεν τα κάνατε πριν;». Είναι αληθινό κρίμα για όλους μας το να παρουσιάζεται ως θαρραλέος ένας ολέθριος τσαρλατάνος, ενώ σιωπούν πολιτικοί υπεύθυνοι και συνετοί, παρά τα όποια λάθη τους.
* Ο κ. Φάνης Ουγγρίνης είναι επιχειρηματίας.
