«Είδα αυτές τις ημέρες, το ντοκιμαντέρ με τίτλο Bataclan που γυρίστηκε για λογαριασμό του Netflix. Και με κίνδυνο να φανώ κοινότοπη, θα πω πως δεν κοιμήθηκα καθόλου. Προτείνω σε όλους να το δουν. Και να θυμηθούν το βραδύ της 13ης Νοέμβριου 2015 στο Παρίσι. Και το πώς, σε ένα πανέμορφο και ζωντανό κομμάτι αυτής της μεγαλούπολης για τρεις περίπου ώρες βασίλευσε ο απολυτός Τρόμος.
Στο ντοκιμαντέρ μιλούν οι άνθρωποι που επέζησαν.
Μιλούν για εκείνους αλλά και για τις 130 ψυχές που χάθηκαν.
Οι άνθρωποι που χρησίμευσαν ως όμηροι για τους τρομοκράτες, οι άνθρωποι που θα ήταν παράπλευρη απώλεια, εάν κάτι είχε πάει στραβά.
Μιλούν οι πυροσβέστες, οι γιατροί, οι αστυνομικοί.
Μιλούν όμως κυρίως τα ματιά όλων αυτών των ανθρώπων.
Γιατί -όταν έστω και για ένα δευτερόλεπτο έχεις ζήσει αυτόν τον τρόμο-η ζωή σου αλλάζει για πάντα.
Εκείνες τις ημέρες που ακολουθήσαν το μακελειό στο Παρίσι, είχα αποτυπώσει εδώ μέσα κάποιες σκέψεις μου.
Είχα, σε μια μακαβριά προσπάθεια προσομοίωσης, περιγράψει ένα αντίστοιχο γεγονός σε εάν πολυσύχναστο δρόμο της Αθήνας, εκεί που υπάρχουν δεκάδες μαγαζιά και διασκεδάζουν οι νέοι-κυρίως-Αθηναίοι, μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Στο Σύνταγμα, στα Εξάρχεια, στον Κεραμικό, στο Μεταξουργείο, στο Παγκράτι.
Είχα ζωντανέψει τον πόνο, τα δάκρυα, τα γιατί, το αίμα, τα κομμένα μέλη από τις εκρήξεις στην άσφαλτο, τα πτώματα παντού.
Είχα φέρει τη φρίκη του Bataclan στην δική μας τραλαλά ανέμελη καθημερινότητα.
Θυμάμαι -σαν τώρα-τα σχόλια.
Λίγα ήταν σχόλια ανθρώπων, που μπορούσαν να αντιληφθούν το μέγεθος της φρίκης.
Σαν όλο αυτό, να μην τους άγγιζε.
Σαν να ήθελαν να μην τους αγγίζει.
Κάποιοι, δεν ήταν λίγοι δυστυχώς, είχαν τη γνωστή αντίδραση "ναι, άλλα και οι Γάλλοι είναι αποικιοκράτες".
Όχι, πως δεν το περίμενα.
Όχι, πως δεν πίστευα πάντα πως καίτοι λαός με μεγάλη φαντασία και δυνατότητες οραματισμού, γινόμαστε απίστευτα μικρούληδες και ανοδικοί, όταν κάτι δεν μας αγγίζει προσωπικά. Και το Παρίσι είναι πολύ μακριά.
Αφήστε που-είπαμε-είναι αποικιοκρατικό.
Τρεις άνθρωποι αποσβολωμένοι και δακρυσμένοι, ξαναζούσαμε το βραδύ της Κυριακής εκείνη τη φρίκη.
Μια φρίκη που αλίμονο μπορεί να συμβεί ανά πασά στιγμή.
Μια φρίκη που ζούσαμε για δεκαετίες, όταν στυγνοί δολοφόνοι στο όνομα μιας σκοτεινής ιδεοληψίας που τολμούσαν να τη βαφτίζουν ιδεολογία, σκότωναν ανθρώπους, χτίζοντας πάνω στους τάφους τους, το οικοδόμημα των λαϊκών αγωνιστών.
Φθάνοντας πριν από ελάχιστες μόλις ημέρες, τον Μάρτιο του 2021, να ακούμε από το στόμα μέλους της αξιωματικής αντιπολίτευσης τη φράση:
"Κανείς δεν έχει τρομοκρατηθεί πιστεύω εγώ από την δράση αυτών των οργανώσεων. Κανείς δεν έχει τρομοκρατηθεί από τη 17 Νοέμβρη".
Από την εποχή του Ροβεσπιέρου, ποτέ ο Τρόμος δεν στάθηκε κάλος σύμβουλος και κάλος σύμμαχος για την οποία Δημοκρατία. Οι άνθρωποι και η Ιστορία αποφάνθηκαν επ' αυτού, αιώνες τώρα.
Μένουν οι «Ελληνούληδες» μόνο, να θυμούνται και να απαιτούν δημοκρατία για κάποιους που δεν τη σεβάστηκαν.
Που τη χλεύασαν, την οικειοποιήθηκαν, την εκμεταλλευτήκαν, την ποδοπάτησαν, την δολοφονήσαν.
Αφήνοντας πίσω ορφανά παιδιά, γονείς απαρηγόρητους και οικογένειες βουτηγμένες στον Θάνατο.
Στο όνομα αυτού του Τρόμου, ο έγκλειστος δολοφόνος, συνεχίζει να επιμένει να κερνάει την ελληνική κοινή γνώμη, μερίδες θανάτου.
Εμπορικός, γελοίος, χωρίς τύψη, χωρίς καμία αιδώ, χωρίς μια λέξη μετάνοιας να έχει βγει ποτέ από τα χείλη του, επιμένει να εξευτελίζει το οικοδόμημα της Δημοκρατίας ξανά και ξανά, γελώντας κρυφά όταν κάνεις δεν θα μπορεί να τον δει.
Σε λίγο καιρό νομίζω, το σίριαλ θα ξαναβγεί στις αίθουσες με έναν νέο τίτλο, αυτόν της αποφυλάκισης λόγω εικοσαετούς ποινής.
Και είμαι σίγουρη από τώρα, πως πολλοί συμπολίτες μου θα διαδηλώσουν με σθένος και ορμή για τα δικαιώματα του στυγνού δολοφόνου.
Στέλνοντας για μια ακόμη φορά στον κάλαθο των αχρηστών κάθε έννοια Λογικής και στοιχειώδους εν συναίσθησης.
Θα είναι οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι, που έξι χρονιά πριν, μου κουνούσαν το δάχτυλο, γράφοντας μου, ότι οι Παριζιάνοι έπαθαν ο, τι τους άξιζε γιατί είναι αποικιοκράτες.
Δολοφονώντας οι ίδιοι πλέον ξανά και ξανά όχι μόνο όλα τα αθώα θύματα της Τρομοκρατίας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, άλλα και την ίδια τη Δημοκρατία.
Αυτήν την ίδια Δημοκρατία που κραδαίνουν ως λάβαρο σε δρόμους και πλατείες, αρνούμενοι να συμπονέσουν έστω και για εάν λεπτό κάθε ανώνυμο ή επώνυμο θύμα.
Και μεταβάλλοντας τον στυγνό δολοφόνο σε οραματιστή αγωνιστή, εξυπηρετώντας το άρρωστο φαντασιακό του και το γελοίο του αφήγημα.
Αυτό που γέμισε αίμα την σύγχρονη ελληνική Ιστορία από το 1974 και μετρά.»
(Αναδημοσίευση της ανάρτησης της φίλης Σ.Γ. στα social media)
