Τα καλά νέα είναι ότι οι Ευρωπαίοι «εταίροι και σύμμαχοι» άκουσαν τον κ. Καμμένο για την τουρκική προκλητικότητα και του χτύπησαν συγκαταβατικά την πλάτη. Τα κακά νέα είναι ότι ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου εμπόδισε την κατάθεση ερώτησης του ευρωβουλευτή της ΛΑΕ κ. Χουντή, που ζητούσε να εγκαταλείψει η ΕΕ την ενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας μετά και τις προκλήσεις στα Ίμια. Τα χειρότερα, ότι η ΕΕ συμφώνησε η άμυνά της να είναι δουλειά του ΝΑΤΟ και μόνο του ΝΑΤΟ!
Όπως καταλαβαίνει ο αναγνώστης, ο κ. Τσίπρας δεν έχει το αποκλειστικό προνόμιο άλλα να λέει και άλλα να κάνει. Απλώς το κάνει πιο χοντροκομμένα και άκομψα από τους επαγγελματίες του είδους, που είναι οι Ευρωπαίοι. Εδώ ήρθαμε. Η Ελλάδα μεταξύ δύο δεινών. Της δικής της διοίκησης και των «συμμάχων» της.
Την ώρα που η κυβέρνηση άρχισε πάλι τους λεονταρισμούς για το Αιγαίο, νομίζοντας ότι οι εταίροι της εισάκουσαν τις διαμαρτυρίες της και ότι έτσι απόκτησε πλάτη, και την ώρα που οι Αμερικανοί τηρούν ίσες αποστάσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, δηλαδή αφήνουν την Ελλάδα να τα βγάλει πέρα χωρίς αυτούς, ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας ανακοίνωσε «ότι ΗΠΑ και ΕΕ συμφώνησαν να αποτελεί αποστολή του ΝΑΤΟ και μόνο του ΝΑΤΟ η κοινή άμυνα».
Και για να μην υπάρχουν παρερμηνείες, ο υπουργός διέλυσε κάθε ευρωπαϊκή σκέψη για πρωτοβουλία Ευρώπης της Άμυνας. «Η ΕΕ δεν πρέπει να υποκαταστήσει αυτό που κάνει το ΝΑΤΟ» είπε. Και πρόσθεσε κυνικά: «Η ΕΕ δεν πρέπει να κλείσει τις αμυντικές της αγορές στους Αμερικανούς και σε άλλες χώρες μη μέλη της ΕΕ». Λέγε με Ισραήλ…
Τι σημαίνουν αυτά για την Ελλάδα; Ότι κάθε σκέψη για ευρωπαϊκή Άμυνα, που θα μπορούσε να περιλαμβάνει την Ελλάδα που θα ήλπιζε να υπερασπιστεί και τα ελληνικά σύνορα εγκαταλείπεται. Η Ελλάδα, όπως και Ευρώπη, επαφίεται στις διαθέσεις των ΗΠΑ και δευτερευόντως της Βρετανίας. Αυτή είναι η καρδιά του ΝΑΤΟ.
Όταν μιλάμε για τουρκική απειλή μιλάμε ταυτόχρονα και για κανόνες εμπλοκής και απεμπλοκής. Το ΝΑΤΟ δεν έχει καμιά διάθεση να σκοτώνονται δυο μέλη του και μάλιστα σε διακεκαυμένη ζώνη. Επομένως, κάθε εμπλοκή περιλαμβάνει το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ για πυροσβέστες.
Η Ελλάδα ήλπιζε ότι η ένταξή της στην ΕΕ και η βούληση των 25 να δημιουργήσουν Ευρωπαϊκή άμυνα θα την έριχνε σε πιο φιλικά χέρια από της «συμμαχίας», που τηρεί ίσες αποστάσεις μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας». Αυτό το παραμύθι τέλειωσε. Και για να το πούμε έμπρακτα, είτε έδειξε το βίντεο με τις τουρκικές αλητείες στους 25 ο κ. Καμμένος είτε όχι, το ίδιο είναι. Μακριά από τον απ'' αυτό τους κι όπου θέλει ας είναι.
Αλλά, η πιο κραυγαλέα ευνοϊκή θέση για την Τουρκία ήρθε από την Ευρωβουλή. Εκεί ξεσκεπάστηκε όλη η υποκρισία της δήθεν εξανιστάμενης Ευρώπης απέναντι στην τουρκική βαρβαρότητα. Βαρβαρότητα όχι μόνο απέναντι στην Ελλάδα. Απέναντι στη Δημοκρατία, στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην ελευθερία της έκφρασης και του Τύπου, που κουρελιάζονται στην οθωμανία.
Ο ευρωβουλευτής Νίκος Χουντής κατέθεσε στο ευρωκοινοβούλιο γραπτή ερώτηση προς την Κομισιόν, με την οποία ζητούσε να απαγκιστρωθεί η ΕΕ από την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας και να αντικατασταθεί η σχέση Βρυξελλών- Άγκυρας με άλλης μορφής εταιρική σχέση. Ο κ. Χουντής αιτιολογούσε το αίτημα στηριγμένος στην επαναλαμβανόμενη αντιευρωπαϊκή στάση της Τουρκίας εδώ και καιρό. Οι υπηρεσίες του προέδρου του Σώματος, κ. Ταγιάνι, εμπόδισαν την κατάθεση της ερώτησης! Και ζητούσαν … καλύτερη αιτιολόγηση!
Το μήνυμα είναι σαφές. Στα λόγια καταδικάζουμε την προκλητικότητα του Έρντοαν και του τουρκικού κατεστημένου, αλλά στην πράξη δεν τολμάμε να την ακουμπήσουμε!
Εξ ού και ο Νίκος Χουντής ξανακατέθεσε την ερώτησε συμπεριλαμβάνοντας μέρα με τη μέρα όλες τις τουρκικές ανομίες. Από την εισβολή στη Συρία, τις φυλακίσεις δημοσιογράφων, τις εξοντώσεις πολιτικών αντιπάλων, τις προκλήσεις στην κυπριακή υφαλοκρηπίδα, το Αιγαίο «που μοιάζει με πεδίο πριν τη ναυμαχία», τις αμφισβητήσεις της Λωζάνης και των άλλων συνθηκών. Και ζητάει να συζητηθεί η ερώτηση στην ευρωβουλή με τη διαδικασία του κατεπείγοντως.
Όπως έχω χιλιογράψει, όποιος δεν είναι ικανός να υπερασπιστεί τον εαυτό του μόνος του κατ αρχήν, ας μην περιμένει κανέναν να τον βοηθήσει. Στην παγκόσμια πολιτική δεν υπάρχουν φίλοι και σύμμαχοι. Υπάρχουν συμφέροντα. Και σε σέβονται μόνο αν αποδείξεις ότι σέβεσαι ό ίδιος πρώτος τον εαυτό σου. Κι ότι είσαι αποφασισμένος να τον υπερασπιστείς.
Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης
