Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η Ελλάδα είναι μια χώρα στην οποία η «πολιτική ενέργεια» θα μπορούσε να διοικήσει ολόκληρο τον πλανήτη. Οι πάντες έχουν την έμφυτη τάση να καταθέτουν απόψεις, να διαλέγονται δημόσια και να αισθάνονται την ανάγκη να συμμετάσχουν την επόμενη στιγμή, σε κάποιο υπουργικό συμβούλιο…
Το ζήτημα όμως, είναι πως κάθε συμβάν, γεγονός ή «post- fact»… είδηση δεν αποτιμάται σε σχέση με την λειτουργική του διάσταση στο χώρο αλλά με το «ιδεολογικό» ίχνος που αφήνει πίσω του…
Προφανώς αυτό δεν γίνεται από όλους αλλά τουλάχιστον από μία σημαντική ομάδα συμπολιτών μας που αποτελεί, εν τέλει, και την πιο μαχόμενη στις πολιτικές της διεκδικήσεις. Αναρωτιέμαι σε τι ποσοστό απασχολεί πραγματικά, τους Έλληνες η ανομία που οδηγεί σε αυτοκινητιστικά δυστυχήματα και πόσοι βρίσκουν την ευκαιρία να αποθεώσουν το μεγαλείο της «ιδεολογίας» τους.
Ανώτερη βέβαια όλων, η αυθεντική, γνήσια, αταλάντευτη και αμιγώς ολοκληρωτική αντίληψη των απανταχού Αριστερών που έχουν έτοιμη την «ρομφαία» πάνω από τα κεφάλια μας. Άρπαξε λοιπόν, την ευκαιρία ο βουλευτής Μανιός του ΣΥΡΙΖΑ και δήλωσε ότι «το δυστύχημα με την πόρσε έχει το ταξικό στοιχείο γιατί τα ακριβά αυτοκίνητα τα έχουν οι πλούσιοι»…
Βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου και αντιπρόσωπος των ψηφοφόρων του αισθάνθηκε την ανάγκη να ταυτιστεί με τη μάζα του μίσους που βρήκε την ευκαιρία να εκτονωθεί στην αρένα. Άδραξε την ευκαιρία να προσαρμόσει τα ταπεινά του ένστικτα στη βουλιμία των διαχρονικών του «θυμάτων».
Ακριβώς από εκεί ξεκινάει το τεράστιο πρόβλημα του πολιτικού συστήματος και όχι μόνο της Αριστεράς. Από την ανωριμότητα της εξουσίας που δεν αντιλαμβάνεται το χρέος απέναντι στην κοινωνία και σπεύδει απλά να ταυτιστεί με τα κατώτερα ένστικτα του λαού. Που δεν παίρνει ως αφορμή δραματικά γεγονότα για να δώσει λύση στα προβλήματα αλλά τα χρησιμοποιεί για να παράγει περισσότερο λαϊκισμό και αμοραλισμό της δημαγωγίας.
Είναι φανερό ότι ο πρωτογονισμός της Αριστεράς συνεχίζει να διαφθείρει συνειδήσεις και να ενθαρρύνει την αλλοτρίωση και το μίσος. Από τις ομάδες των αντεξουσιαστών που καίνε περιουσίες μέχρι τη λεκτική βαναυσότητα του facebook, μια μεγάλη μερίδα των Ελλήνων συνεχίζει να μισεί, να διψάει για αίμα και φτύνει χολή, ασκούμενη ιδεολογικά από τους μέντορές της.
Δεν χωράει αμφιβολία εν τω μεταξύ, ότι αυτή η τακτική είναι πολύ πιο επικίνδυνη από την πολιτική της ακροδεξιάς. Γιατί εκεί, το μίσος είναι σημαία και φαίνεται από παντού. Ενώ εδώ, καμουφλάρεται μέσα στην κόκκινη κραυγή της «σύγκρουσης» και του δήθεν ηθικού πλεονεκτήματος.
Η κοινωνία μας χρειάζεται πολύ κόπο και μακροχρόνια προσπάθεια για να απαλλαγεί από τα ζόμπι που συνεχίζουν να λανσάρουν την «προϊστορική» γλώσσα άλλων εποχών. Αλλά κάποτε θα πρέπει να γίνει η αρχή. Όχι από κάποια κυβέρνηση αλλά από την ίδια την Δικαιοσύνη που με το μεγάλο όπλο του νομικού μας πολιτισμού θα πρέπει να θυμίζει σε όλους τους αντιπροσώπους της πολιτείας ότι οι εκφράσεις μίσους και πρόκλησης βαναυσότητας αποτελούν πλήγμα για την Δημοκρατία και τιμωρούνται από το Σύνταγμα.
Αυτό ακριβώς που κάνει ο αντιρατσιστικός νόμος σε όλες τις χώρες, προστατεύοντας τους πολίτες από το δηλητήριο της βίας και του φανατισμού.
Αν θέλουμε να προχωρήσουμε ως έθνος και ως κοινωνία, αν θέλουμε να γίνουμε ένα σύγχρονο κράτος δικαίου, πρέπει κάποτε, να ξεμπερδέψουμε από τους «υστερημένους» ανθρώπους που ζουν από την προπαγάνδα, το κόμπλεξ και την αοριστία της έντασης και του απομονωτισμού.
