Του Λυκούργου Λιαρόπουλου
Πολλοί λένε πως είναι λάθος να «υποτιμά» κανείς τον κ. Τσίπρα. Βασικό τους επιχείρημα η ομολογουμένως ταχεία και άκρως επιτυχής άνοδός του στο πολιτικό στερέωμα με αποκορύφωμα την επικράτηση σε τέσσερις διαδοχικές αναμετρήσεις στη διετία 2014-2015. Η λέξη «υποτιμώ» σημαίνει αξιολογώ κάτι χαμηλότερα από την πραγματική τιμή ή αξία του. Ισχυρίζομαι πως αυτό δεν ισχύει στην περίπτωση του κ. Τσίπρα και ότι όποιος του αποδίδει χαμηλή «αξία», δεν τον υποτιμά, αντιθέτως έχει δίκιο.
Ο κ. Τσίπρας αποτελεί, όντως, έναν «σταθμό» στη Νεοελληνική ιστορία, η οποία, όμως, βρίθει από περιπτώσεις «ανίκανων» που κατόρθωσαν να αναδειχθούν στο αξίωμα του Πρωθυπουργού, νικώντας, μάλιστα κατά πολύ υπέρτερους αντιπάλους. Αυτό «τελειώνει» το μύθο περί «σοφού λαού», ειδικά του ελληνικού. Τα παραδείγματα Δηλιγιάννη-Τρικούπη και Παν. Τσαλδάρη-Βενιζέλου είναι μόνο δύο. Το ίδιο, δυστυχώς, ισχύει και για άλλους λαούς. Παράδειγμα ο Αμερικανικός.
Η πραγματική ικανότητα ενός πολιτικού μετριέται μόνο με το βαθμό στον οποίο ανταποκρίνεται στο έργο που αναλαμβάνει. Και αυτό, σύμφωνα και με τους αρχαίους μας, φαίνεται μόνο στο αποτέλεσμα. Τα αποτελέσματα της Πρωθυπουργίας Τσίπρα είναι ήδη ορατά. Η δραματική κατάσταση της Ελληνικής Κοινωνίας και Οικονομίας από προσωρινή κατάσταση παγιώνεται και αποκτά χαρακτηριστικά βαλκανικής χώρας της περασμένης γενιάς. Ισχυρίζομαι πως αυτό είναι αποκλειστικά «έργο Τσίπρα» και πως εναρμονίζεται με τον εσωτερικό του εαυτό. Η Ελλάδα εξελίσσεται «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση Τσίπρα».
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στη Metarithmisi.gr
