Του Πέτρου Τρουπιώτη*
"Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν."
Ο στίχος αυτός από τραγούδι του Νίκου Παπάζογλου, μου ήλθε αμέσως στο μυαλό τις τελευταίες μέρες με αυτά που βλέπω να συμβαίνουν στο πολιτικό τοπίο. Όσοι έχουμε ζήσει πιο παλιά χρόνια, για παράδειγμα την περίοδο 88-89, είναι σαφές ότι κάνουμε αμέσως συνειρμούς.
Για παράδειγμα και τότε είχαμε το νούμερο δυο της κυβέρνησης να εμπλέκεται σε μια ιστορία που είχε Τράπεζα. Μια ιστορία στην οποία μετείχε «επιχειρηματίας» που μπήκε σαν σίφουνας στα επιχειρηματικά πράγματα της χώρας και προσπάθησε μέσω χρημάτων της Τράπεζας να αλώσει τα μέσα ενημέρωσης, με σκοπό να εξυπηρετήσει την τότε κυβέρνηση.
Και τότε, τον πρώτο ρόλο έπαιζε το πρώτο μετά τον πρωθυπουργό πολιτικό πρόσωπο ενώ ακόμα και –κατά …διαβολική σύμπτωση- εμπλέκεται και το ίδιο πρόσωπο ως νομική υποστήριξη και της τότε και της τώρα κυβερνητικής πλευράς.
Και τότε και τώρα, ορισμένοι υπουργοί που συνδέονται στενά με τον κορυφαίο κυβερνητικό παράγοντα, «ξιφουλκούν» κατά των μέσων ενημέρωσης και των δημοσιογράφων.
Και τότε και τώρα, οι απαντήσεις των κυβερνητικών εκπρόσωπων είναι είτε «άλλα λογία να αγαπιόμαστε» είτε καταγγελία της διαπλοκής, των ξένων και ντόπιων κέντρων , της αντιπολίτευσης και άλλων…
Και τότε και τώρα, η δικαστική εξουσία δεν φαίνεται , στην πρώτη φάση (που βρισκόμαστε σήμερα) να συγκινείται από τα καταγγελλόμενα.
Και τότε και τώρα, Λυδία λίθος στην εξέλιξη των πραγμάτων φαίνεται να είναι η Τράπεζα της Ελλάδος , που έχει κεντρικό ρολό στα του τραπεζικού συστήματος.
Είναι λοιπόν μια επανάληψη της ιστορίας, το τέλος της οποίας έχουμε όλοι δει; Περίπου θα έλεγε κανείς.
Γιατί υπάρχουν ορισμένες διαφορές , με κυριότερη αυτήν που έχει να κάνει με το ότι σήμερα έχει αλλάξει το «μιντιακό» περιβάλλον.
Τότε, μέσα σε ένα πλαίσιο ύπαρξης μόνον κρατικών καναλιών χωρίς μάλιστα ιντερνετ, ο έλεγχος της πληροφόρησης μπορούσε να γίνει πιο εύκολα. Πολύ πιο εύκολα. Ιδιαίτερα όταν ο τότε «επιχειρηματίας» είχε αλώσει και μέρος του τύπου είτε αγοράζοντας εφημερίδες, είτε προσλαμβάνοντας «ενοχλητικούς» δημοσιογράφους ( κάποιοι εκ των οποίων, μάλιστα, υπάρχουν και σήμερα , όχι μόνον στο μιντιακο σύστημα αλλά και σε υψηλές κρατικές θέσεις).
Σήμερα, όχι μόνον έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ πιο ανοιχτό και ελεύθερο «μιντιακό» περιβάλλον, όπου όλα είναι στο φως την ίδια στιγμή , αλλά και η παρέμβαση της κυβερνητικής πλευράς είναι πολύ πιο άτσαλη, πολύ πιο πρόχειρη και με ανθρώπους που « πολλοί έχουν ράμματα για την γούνα τους». Κι αυτό ίσως γιατί κάποιοι , φοβούμενοι ότι δεν θα είναι για πολύ στην κορυφή της εξουσίας (ή και στην προσπάθεια τους να ελέγξουν τα πράγματα για να μείνουν στην κορυφή) βιαστήκαν να κινηθούν. Και όποιος βιάζεται σκοντάφτει…
Το ερώτημα εδώ είναι πόσο μεγάλο θα είναι το χτύπημα από το «σκόνταγμα». Πόσο οδυνηρή η πτώση και πόσο γρήγορα, Και κυρίως πόσους θα περιλαμβάνει.
Γιατί η πτώση (με βαριά τραύματα) είναι πια βέβαιη.
Και το άλλο ερώτημα είναι αν και το σημερινό «ζήτημα» θα καταλήξει, όπως και το του 88-89. Δηλαδή το ραντεβού δεν θα είναι «στα γουναράδικα» αλλά « με τα γουνάκια»….
Υ.Γ. Και το 88-89, αλλά και το 2003 καθώς και το 2008-09 οι τότε πρωθυπουργοί, «ξεφορτώθηκαν» τους «υπασπιστές τους» δίνοντας τους «βορά στα θηρία». Μόνον που και αυτό δεν τους έσωσε.
Και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Έστω ως φάρσα…
* Ο κ. Πέτρος Τρουπιώτης είναι δημοσιογράφος.
