Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Τις αμφιβολίες που υπάρχουν στις Βρυξέλλες σχετικά με τον σχεδιασμό της Αθήνας για αποσυμφόρηση των νησιών του Αν. Αιγαίου από τους πρόσφυγες αποκαλύπτει σε άρθρο του το Spiegel, κάνοντας μάλιστα ειδική αναφορά στις διαδηλώσεις στη Μυτιλήνη κατά τη χθεσινή επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα.
«Μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου η κυβέρνηση στην Αθήνα θέλει να μειώσει στο μισό τους κατάμεστους προσφυγικούς καταυλισμούς στο Αιγαίο. Ο Υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Δημήτρης Βίτσας ανέφερε σε μια επίσκεψή του στη Λέσβο πως «ο αριθμός των αιτούντων άσυλο θα μειωθεί στους 6.500 ώστε να συνάδει με τις δυνατότητες των κέντρων φιλοξενίας. Πάω στοίχημα». Μόνο όμως στη Μόρια της Λέσβου οι πρόσφυγες είναι 7.000, διπλάσιος αριθμός από αυτόν που προβλέπεται. Πως θα τα καταφέρει λοιπόν;», αναφέρει το άρθρο το Spiegel, το οποίο αναδημοσιεύει η Deutsche Welle.
Ο «αριστερός ανθρωπισμός» στην Ελλάδα, ως ιδεολογία έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα. Δεν είχε δοκιμαστεί κοινωνικά, μέχρι τώρα. Οι περισσότεροι από τους «ακτιβιστές» του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να είχαν διακριθεί σε ΜΚΟ ή διάφορους άλλους οργανισμούς αλλά είναι η πρώτη φορά που η «καλή διάθεση» ταυτίζεται με κυβερνητική πολιτική.
Ποια είναι η διαφορά; Ότι άλλο είναι να βοηθάς σε ομάδες συγκροτημένες από κάποια άλλη αρχή και άλλο να είσαι εσύ η αρχή! Επομένως, το μεγάλο πρόβλημα του «αριστερού ανθρωπισμού» είναι η άσκηση και η πολιτική διαχείριση της πρόνοιας. Είτε πρόκειται για το ΕΣΥ ολόκληρης της χώρας είτε για το Ασφαλιστικό Σύστημα είτε για την περίθαλψη των προσφύγων.
Γενικότερα, ο «φιλεύσπλαχνος» Αριστερός αγνοεί το βασικότερο αξίωμα όλων: ότι ο Καλός Σαμαρείτης δεν θα γινόταν ποτέ διάσημος αν δεν είχε δικά του χρήματα για να βοηθήσει… Και ταυτόχρονα, ότι το συγκεντρωτικό και γραφειοκρατικό κράτος περισσότερο δίνει ευκαιρίες για «συναλλαγές» πάνω σε ζητήματα πρόνοιας, παρά εξυπηρετεί την κοινωνία.
Κι όμως, η αστική και αγροτική αποκατάσταση των προσφύγων μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, έγινε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μέσα σε πολύ λίγα χρόνια, 1, 5 εκατ. πρόσφυγες –και όχι 60.000– εξυπηρετήθηκαν με παραδειγματική διαχείριση στην περίθαλψη και στην εγκατάσταση. Τι είχε συμβεί όμως; Η ΚΤΕ (Κοινωνία των Εθνών) είχε διορίσει την ανεξάρτητη ΕΑΠ (Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων) ζητώντας από το ελληνικό κράτος να της χορηγήσει μόνο την απαραίτητη βοήθεια για να δημιουργήσει υποδομές.
Στη Μόρια, οι συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων μπορούν να χαρακτηριστούν απάνθρωπες. Γιατί τελικά είναι θανατηφόρες, με εγκληματική αμέλεια των κυβερνώντων. Είτε από ανικανότητα, είτε από αδιαφορία. Η αιτία είναι άνευ σημασίας, καθώς το αποτέλεσμα είναι τραγικό, με κόστος σε ανθρώπινες ζωές και παγκόσμιο διασυρμό της χώρας που εξέπεμπε υποκριτικά μηνύματα αλλά στην πράξη απέτυχε παταγωδώς.
Το μέσο κόστος ενός πρόσφυγα στη Νορβηγία, ανά έτος, είναι της τάξεως των 12.000 ευρώ. Στην Ελλάδα είναι 15.000! Με 15 χιλιάδες ευρώ το χρόνο προφανώς, δεν παγώνεις στο κρύο περιμένοντας τους Δανούς να στείλουν θερμαινόμενες σκηνές για να ζεσταθείς…
Ας μην έχουμε αυταπάτες κι εμείς, όπως κάποιοι άλλοι. Αυτό ακριβώς είναι το μοντέλο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και αυτό ακριβώς θα εφάρμοζε σε ολόκληρη την χώρα, αν δεν υπήρχε η επιστασία των δανειστών. Γιατί αυτό είναι και το μοντέλο ανάπτυξης του «υπαρκτού αριστερού ανθρωπισμού»: Δραματοποίηση κοινωνικών φαινομένων με στόχο την εξουσία και αδυναμία παραγωγής πολιτικής, όταν έρθει η ώρα της διαχείρισης. Κάποιος έγραψε κάτι έξυπνο για την περίπτωσή τους: «Η τρέλα είναι το τελευταίο καταφύγιο του απατεώνα». Απλά τη συνηθίσαμε και δεν μας φαίνεται πια τρέλα...
