Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Δεν συζητήσαμε την είδηση όσο θα έπρεπε ενώ μας αφορά πάρα πολύ και σε διάφορα επίπεδα.
«Ζευγάρι Γάλλων τουριστών συνελήφθη στη Σαρδηνία γιατί μετέφερε στο αυτοκίνητό του 40 κιλά άμμο από τη νότια ακτή του νησιού».
Στη Σαρδηνία η χαρακτηριστική λευκή άμμος θεωρείται δημόσιο αγαθό και με νόμο που ψηφίστηκε το 2017 απαγορεύεται η συλλογή άμμου, βοτσάλων και κοχυλιών και τα πρόστιμα για τους παραβάτες κυμαίνονται από 1.000- 3.000 ευρώ. Την άμμο αυτή μπορεί κανείς να τη βρει διαθέσιμη προς πώληση και στο eBay γεγονός που δηλώνει και τη δημοφιλία της ως τουριστικό αναμνηστικό αλλά και το γιατί κάποιοι τη συλλέγουν.
Στην Ελλάδα κάθε συζήτηση για το περιβάλλον εξαντλείται στις καμπάνιες που έχουν κάνει κυρίως ιδιωτικοί φορείς και εταιρείες ή στον ακτιβισμό της Greenpeace και της WWF. Όλα αυτά είναι εξαιρετικά σημαντικά, αλλά δίνουν στον ακτιβισμό για το περιβάλλον έναν αποσπασματικό χαρακτήρα. Δυστυχώς η συμπόρευση του οικολογικού κινήματος με τον ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος ευλογούσε μέχρι και τους κυνηγούς!) το απαξίωσε και το έκανε συνώνυμο της αριστερής ιδεοληψίας κι ενός ιδιότυπου λουδιτισμού που ταυτίζει την ανάπτυξη με την καταστροφή του.
Το περιβάλλον όμως είναι ένα ολόκληρο σύστημα που περιλαμβάνει τους φυσικούς πόρους, την έννοια του φυσικού κάλλους και την αρχαία πολιτιστική κληρονομιά.
Όλα αυτά είναι βέβαια για τους περισσότερους στη χώρα μας είναι «ψιλά γράμματα». Όταν υπάρχουν Έλληνες που αναρωτιούνται γιατί δεν πουλάμε «τα αρχαία που έχουμε διπλά» στους ξένους επισκέπτες της χώρας στο αεροδρόμιο (έχουμε υπάρξει αυτήκοες μάρτυρες σε τέτοιες συζητήσεις) ίσως και να είναι αναμενόμενο να μην συγκινηθούμε τόσο με τους κατοίκους της Σαρδηνίας που πασχίζουν να προστατεύσουν την άμμο στις παραλίες τους.
Στο ζήτημα υπάρχει μια προφανής ηθική διάσταση: δεν είμαστε ιδιοκτήτες του περιβάλλοντος και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς αλλά απλοί διαχειριστές τους επιφορτισμένοι με την υποχρέωση να τα παραδώσουμε ακέραια στις επόμενες γενιές. Υπάρχει όμως και μια ωφελιμιστική διάσταση που «βγάζει μάτι». Αν καταστρέψουμε την ομορφιά του τοπίου τότε η χώρα θα σταματήσει να είναι τουριστικά ενδιαφέρουσα.
Φερόμαστε στον πλανήτη και στη χώρα μας σαν εκείνο τον ήρωα στο μύθο της κότας με τα χρυσά αυγά που δεν του έφτανε το ένα χρυσό αυγό κάθε μέρα μόνο την έσφαξε να βρει πού τα είχε κρυμμένα.
Η χώρα χρειάζεται ένα πράσινο φιλελεύθερο κίνημα, ανθρώπους που να είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι η ανάπτυξη και προστασία του περιβάλλοντος δεν είναι ασύμβατες έννοιες και ότι συχνά η μία είναι προϋπόθεση για την άλλη. Ο Πρωθυπουργός κατά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης εμφανίστηκε κάθετος στη δέσμευση του για τα περιβαλλοντολογικά ζητήματα, λέγοντας ότι δεν εκχωρεί σε κανέναν την ευαισθησία για το θέμα. Αυτό βέβαια μένει να αποδειχθεί στο πεδίο. Εμείς πάντως εμμένουμε στην ανάγκη ύπαρξης μια πράσινης φιλελεύθερης κίνησης που θα ασκεί πιέσεις στις κυβερνήσεις και τα κόμματα εξουσίας. Σ'αυτό θα επανέλθουμε.
