Της Αλίκης Χατζή
Με εντολή Μαξίμου χθες απαγορεύθηκε στους δημοσιογράφους των ΣΚΑΪ και ΑΝΤ1 να καλύψουν την επίσκεψη του πρωθυπουργού στα καμένα εδάφη της Αττικής και τη συνομιλία του με πυροσβέστες.
Από την πρώτη κιόλας μέρα που ανέλαβε τη διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε φανερό σε όσους δεν είχαν καταληφθεί από τον οίστρο της... επανάστασης (μέσα από την οποία αναδείχθηκε ένας Τόσκας, ένας Κοντονής, ένας Σκουρλέτης και μία Δούρου για παράδειγμα), ότι η νέα ριζοσπαστική κυβέρνηση δεν ανεχόταν το διάλογο, τη διαφορετική άποψη, την άσκηση της αντιπολίτευσης. Αυτή η στάση δεν ήταν ένα από τα πολλά γραφικά βίτσια της νεοπαγούς κυβέρνησης αλλά απέρρεε αποκλειστικά και μόνο από την εμπεδωμένη αντιδημοκρατική – ολοκληρωτική ιδεολογία των στελεχών της.
Όλοι θυμόμαστε τον πρωτοφανή διαγωνισμό – παρωδία με την αίσθηση εγκλεισμού των επιχειρηματιών σε εξευτελιστικές συνθήκες, με τα στρατιωτικά ράντζα, τις αστυνομικές κλούβες που θύμιζαν στρατόπεδο και παρέπεμπαν ευθέως σε μπολσεβίκικα Γκούλαγκ, μέσω του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να κερδίσει ένα δικό του κανάλι και ταυτόχρονα να ξεφορτωθεί τους ενοχλητικούς… «που δεν προβάλλουν με ίσους όρους όλες τις απόψεις» (Νίκος Παππάς).
Κανείς ωστόσο δεν αντιδρά όπως αρμόζει σε μια κανονική χώρα, με κανονικούς πολίτες, με κανονική δημοκρατία όπου το πιο αυτονόητο όλων των πραγμάτων θα ήταν δημοσιογράφοι και πολιτικοί πρωτίστως να προστατεύουν ως κόρην οφθαλμού την ελευθερία της έκφρασης, του Τύπου, τη δυνατότητα της ατομικής γνώμης. Θα μου πείτε… σε μια κανονική χώρα όλα αυτά… Όχι σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όπου η πρωτοφανής απόφαση του κυρίου Τσίπρα να απαγορεύσει σε δημοσιογράφους να καλύψουν τη δραστηριότητά του, επειδή ενημέρωναν τον κόσμο για τις πυρκαγιές το τριήμερο που ο ίδιος ήταν εξαφανισμένος, δεν αποτελεί ένα νέο που συγκλονίζει συθέμελα την κοινή γνώμη! Όλους τους ορκισμένους υπερήφανους δημοκράτες αυτού του τόπου! Βέβαια, σ' αυτή τη χώρα η αξιοπρέπεια δοκιμάζεται άγρια από ένα πενηντάρικο που αποδεικνύεται πολυτιμότερο κι από την ίδια τη δημοκρατία και την ελευθερία…
Η αλήθεια όμως είναι ότι γίνεται πλέον μια συνειδητή ιδεολογική επίθεση από πλευράς της κυβέρνησης εναντίον βασικών θεσμών, η οποία θέτει σε αμφισβήτηση το δημοκρατικό μας πολίτευμα: Συγκεκριμένα, μετά τις πρωτοφανείς εξελίξεις στο χώρο της Δικαιοσύνης, πλήττεται για πολλοστή φορά και η ελευθερία της έκφρασης και η αντίθετη άποψη.
Λοιπόν! Στις δημοκρατίες, το δικαίωμα του λόγου και το δικαίωμα στην ενημέρωση το έχουν όλοι. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Όλοι δικαιούνται να εκφράσουν τη γνώμη τους, με δυο λόγια να ομιλούν. Δεν χρειάζεται επιχειρηματολογία περί του αντιθέτου. Βέβαια, έχουν υπάρξει καθεστώτα, όπως η σημερινή δικτατορία του Maduro, όπου η ελεύθερη και απρόσκοπτη χρήση του λόγου συνιστά κολάσιμη πράξη, ποινικό και πολιτικό αδίκημα. Το ίδιο, επίσης, συνέβαινε και στις σοσιαλιστικές κοινωνίες. Όποιος εξέφραζε διαφορετική άποψη από αυτή του κόμματος, φυλακιζόταν, εξοριζόταν στα φιλόξενα θέρετρα της Σιβηρίας και ενίοτε εξαερωνόταν. Το ίδιο υπέστησαν κατά κόρον και οι Έλληνες αριστεροί πολίτες οι οποίοι διώχθηκαν για τον πολιτικό τους λόγο… τακτική που επαναλήφθηκε φρικωδώς και στη διάρκεια της δικτατορίας, όταν Έλληνες πολίτες φυλακίζονταν, βασανίζονταν, διώκονταν, εκτοπίζονταν – για τα λόγια τους.
Πράγμα που δεν συμβαίνει στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, τουλάχιστον χονδροειδώς, για να μην μπούμε σε ανούσιες συζητήσεις. Στη δημοκρατία η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ, σε όποια μορφή και με όποια συνοδευτική επιχειρηματολογία, είναι απαράδεκτη. Η άποψη ότι κάποιοι δεν πρέπει να μιλούν και να ενημερώνουν, είναι επικίνδυνη για τη δημοκρατία και δίνει επιχειρήματα στους εχθρούς της.
Στη χώρα μας σήμερα – και ελπίζουμε και για πολύ ακόμα – θα υπερασπιζόμαστε την προβληματική μας Δημοκρατία, η οποία ωστόσο μας χαρίζει το δικαίωμα να ασκούμε κριτική και να ομιλούμε, διάολε!
