Μπορεί να υπάρξει πολιτική χωρίς πολιτικούς; Όχι! Ακόμη κι αν εξαφανίσουμε με έναν τρόπο τους πολιτικούς για να βάλουμε στην θέση τους «νέους και αμόλυντους», θα έχουμε απλά βρει νέους πολιτικούς. Αλλά πολιτικούς. Κι ευτυχώς, δηλαδή, που δεν θα είναι στρατιωτικοί. Αυτό που ενοχλεί τον κόσμο δεν είναι οι πολιτικοί. Αλλά η πολιτική, όπως την αντιλαμβάνονται ορισμένοι πολιτικοί.
Αναφέρομαι στον Σταύρο, επειδή ο Σταύρος με «πονάει». Δεν με ενδιαφέρουν οι σχετικές δηλώσεις του Τέρενς Κουίκ του ταξιδευτή ή οι απόψεις ενός Χρυσαυγίτη περί Δημοκρατίας. Αλλά ο Σταύρος είναι ο δικός μας Σταύρος, ο φίλος μας. Και ειλικρινά, φίλε Σταύρο, αυτά που έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό δεν είναι ενθαρρυντικά για κάποιον νέο άνθρωπο που θα ήθελε να ασχοληθεί με την πολιτική.
Όταν ένας πετυχημένος δημοσιογράφος που ξεκινάει έχοντας τον κόσμο στο πλευρό του δεν καταφέρνει παρά να κάνει ό,τι και οι «προηγούμενοι», τότε δημιουργεί, ακόμη και άθελά του, έναν μύθο για ένα ανίκητο τέρας. Είναι όμως ανίκητο το τέρας του παλαιοκομματισμού ή απλά είναι ελκυστικό;
Ξέρεις τι έχει συμβεί Σταύρο. Μόνος σου πήγες στο ΚΙΝΑΛ, δεν σε υποχρέωσε κάποιος. Μόνος σου αποφάσισες να διεκδικήσεις την ηγεσία του νέου πολιτικού σχήματος. Κι έχασες Σταύρο, ήρθες τέταρτος. Στην συνέχεια μόνος σου αποφάσισες να δηλώσεις ότι παραμένεις στρατιώτης στο ΚΙΝΑΛ. Την αποχώρηση δεν την αποφάσισες μόνος σου, να είμαστε δίκαιοι. Αλλά η δική σου εισήγηση ήταν υπέρ του διαζυγίου! Θα ήταν πιο δίκαιο, Σταύρο, να παραδεχτείς ότι έκανες λάθος και να παραιτηθείς. Δεν είσαι για την πολιτική, Σταύρο! Δεν είναι κακό αυτό. Πολλοί άνθρωποι μπορεί να είμαστε καλοί σε ένα αντικείμενο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε καλοί και για πολιτικοί.
Την διαφορά ενός καλού πολιτικού με έναν κακό, Σταύρο, την κάνει η ευθιξία. Ο καλός, ο χρήσιμος για τον λαό πολιτικός, δεν φοβάται να πάει σπίτι του.
Πιστεύω, Σταύρο, ότι εσύ θα επιστρέψεις στην δημοσιογραφία. Ειλικρινά πιστεύω ότι δεν είσαι ίδιος με άλλους, δεν θα θελήσεις να είσαι το παράδειγμα μιας καταστροφικής πορείας στον πολιτικό στίβο. Αρκεί να ξεκαθαρίσεις τα πράγματα. Το Ποτάμι, φίλε Σταύρο, απέτυχε. Σε έναν μεγάλο βαθμό εξαιτίας σου. Η ελπίδα όμως για μία σοβαρή μεταρρυθμιστική προσπάθεια πρέπει να παραμείνει. Ακόμη κι αν χρειαστεί κάποιοι να θυσιάσουν το υπερτροφικό τους «εγώ».
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
