Της Αθηνάς Ψαράκη*
Λονδίνο, Σεπτέμβριος 2012: Φτάνω στο Queen Mary του Πανεπιστημίου του Λονδίνου για να ξεκινήσω τις μεταπτυχιακές μου σπουδές αφού έχω αποφοιτήσει από τη Νομική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Οι εικόνες που θυμάμαι έντονα είναι καθαρές, επιβλητικές πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις, καθοδήγηση από το διοικητικό προσωπικό του Πανεπιστημίου για τις απαραίτητες ενέργειες των πρώτων ημερών και μια σειρά ομιλιών από ακαδημαϊκούς, αποφοίτους και διοικητικό προσωπικό με στόχο την ενημέρωση για το περιεχόμενο του προγράμματος σπουδών, το σύστημα παρουσιών-απουσιών, τις δυνατότητες αξιοποίησης του τίτλου που επρόκειτο να αποκτήσω κ.λπ. Η αίσθηση που ακόμα έχω όταν επαναφέρω στη μνήμη μου εκείνες τις στιγμές είναι η αίσθηση ασφάλειας, εμπιστοσύνης και σεβασμού. Δυστυχώς όλοι γνωρίζουμε ότι τα παραπάνω απέχουν κατά πολύ από όλα όσα έχουμε βιώσει ή παρακολουθούμε να γίνονται στα ελληνικά Πανεπιστήμια.
Ναι, το ξέρω ότι η δίχως επεξεργασία αυτόματη σκέψη κάποιων είναι ότι οι συνθήκες που περιγράφω οφείλονται στο γεγονός ότι εκεί οι φοιτητές πληρώνουν σε αντίθεση με την Ελλάδα. Μα, ένα λεπτό… στην Ελλάδα δεν καταβάλλουμε φόρους, οι οποίοι εν συνεχεία χρησιμοποιούνται για τη χρηματοδότηση των Πανεπιστημίων; Φυσικά και ναι! Θα συνεχίσει δε ο κακοπροαίρετος λέγοντας ότι εκεί όχι μόνο πληρώνουν, αλλά το τίμημα της εκπαίδευσης κοστίζει ακριβά. Και πάλι, όμως, η κοινή λογική λέει ότι το ύψος των διδάκτρων καθορίζεται ανάλογα με τις συνθήκες της αγοράς: ακόμα δηλαδή και εάν κάποιο Πανεπιστήμιο ζητήσει δίδακτρα στα οποία δεν μπορεί να ανταποκριθεί η πλειοψηφία, αυτό θα αναγκαστεί να τα μειώσει ή και να παράσχει άλλου είδους κίνητρα, ώστε να προσελκύσει φοιτητές. Επίσης, θα συνεχίσει εκείνος που στέκεται άκριτα απέναντι στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια με το επιχείρημα ότι η ύπαρξη των ιδιωτικών Πανεπιστημίων θα υποβαθμίσει το ρόλο του δημόσιου Πανεπιστημίου… Δηλαδή, τα ελληνικά Πανεπιστήμια δεν διαθέτουν άξιο ακαδημαϊκό και διοικητικό προσωπικό; Ναι! Δεν μπορούν, επίσης, να θεσπίσουν δίδακτρα; Ναι, γίνεται δε ήδη αυτό σε κάποια προγράμματα. Το ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια και να αναβαθμιστεί μάλιστα ο ρόλος του με αυτόν τον τρόπο.
Και γιατί όλα αυτά μπορούμε αλλά και επιβάλλεται να τα επιδιώξουμε; Γιατί οι γονείς δεν θα αναγκάζονται να στέλνουν και το παιδί τους αλλά και τις οικονομίες τους στο 2 εξωτερικό. Γιατί οι φοιτητές θα μπορούν να επικεντρωθούν στον στόχο τους, δηλαδή στην ακαδημαϊκή τους κατάρτιση και τη διεύρυνση των ερεθισμάτων τους για την καλύτερη δυνατή αξιοποίηση του τίτλου που θα αποκτήσουν. Αλλά και γιατί η χώρα θα μπορέσει να αποτελέσει έναν εκπαιδευτικό πόλο έλξης με πολλαπλά οφέλη για την οικονομίας της.
Γιατί, λοιπόν, να κρατάμε τον εαυτό μας στο χειρότερο; Γιατί την αίσθηση εκείνη που είχα όταν πήγα ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο Λονδίνο να μην μπορούν να τη βρουν όλοι στην Ελλάδα; Γιατί να στερούμε από τον εαυτό μας το καλύτερο;
*Η κα Αθηνά Ψαράκη είναι δικηγόρος Αθηνών, LL.M., Μέλος του Μητρώου Πολιτικών Στελεχών της Νέας Δημοκρατίας.
