Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Υπάρχουν ειδικοί που θεωρούν ότι το μείγμα της ελληνικής κοινωνίας είναι ιδιαιτέρως ευεπίφορο σε ολοκληρωτικές κουλτούρες και αυταρχικά πρότυπα εξουσίας. Μπορεί να ακούγεται κάπως οξύμωρο για έναν λαό που δεν ανέχεται την υποταγή του στον νομικό πολιτισμό της Δύσης αλλά ίσως αυτή η στάση «αναρχίας» να αποτελεί και την βασική πηγή των αυταρχικών ενστίκτων.
Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως, είναι πρωτόγνωρη. Σε όλη την Μεταπολίτευση, η Αριστερά έδινε άσυλο σε διάφορα σταλινικά σταγονίδια που είχαν την «πρόνοια» να μην στρατευτούν στο ΚΚΕ ή στις εξωκοινοβουλευτικές φράξιες, προκειμένου να έχουν πρόσβαση στην εξουσία. Όλοι αυτοί οι «ονειροπόλοι» του κόκκινου φασισμού ακολούθησαν την επιβεβλημένη αστική τους πορεία. Απολαμβάνοντας μάλιστα την προστασία του πολιτεύματος και των διευκολύνσεων που τους έδινε, ανέπτυξαν εκ του ασφαλούς, ακόμα μεγαλύτερη νοσταλγία για τον ολοκληρωτισμό.
Και να που ήρθε ο καιρός να κυβερνήσουν τη χώρα. Αναγκασμένοι βέβαια, να λειτουργούν κάτω από τις επιταγές της αστικής δημοκρατίας, συνεχίζουν να προσποιούνται. Καμιά φορά, όμως, χάνουν τον έλεγχο και αποκαλύπτονται. Ειδικά όταν φεύγουν από τα υπουργεία και αισθάνονται απελευθερωμένοι από τις ευθύνες της εξουσίας.
Το πρόβλημα είναι πολιτισμικό και πολύ βαθύτερο στην ελληνική κοινωνία. Δεν αφορά πρόσωπα αλλά μακροχρόνιες συνθήκες ιδεολογικής και κοινωνικής παρακαταθήκης στην πολιτική σκέψη των Ελλήνων. Στην πραγματικότητα, τα άκρα είναι πάντα κοντά στην ίδια κεντρομόλο δύναμη αντίληψης για την εξουσία και μόνο οι παραλλαγές τους παρουσιάζονται διαφορετικές. Έτσι δικαιολογείται και η προσήλωση κάθε αριστερής φράξιας προς οτιδήποτε πρώην σοβιετικό και νυν ρωσικό. Αρκεί να εμπεριέχει μία οποιαδήποτε επίφαση νοσταλγίας για το "κόκκινο παρελθόν". Είναι ακόμα έντονη η ανάμνηση των υποκλίσεων του υπουργού Λαφαζάνη στους Ρώσους ολιγάρχες της Gazprom....
Και το χειρότερο είδος όλων, είναι οι εγχώριοι αιρετοί "εκπρόσωποι" όλων των βαθμίδων. Αυτοί δηλαδή που μπορούν να διαχειριστούν πιο εύκολα, την θεωρία του ολοκληρωτισμού, μέσα από την θρησκεία, τον μεσσιανισμό, την ουτοπία και την εθνοτική ιδεοληψία, λόγω επιρροής τους στην κοινή γνώμη.
Ο Σαββίδης είναι μόνο μία εκδοχή ενός οράματος που θα μπορούσε να διογκωθεί ως πραγματικότητα, αν δεν υπήρχε η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι δεσμεύσεις της χρεοκοπημένης οικονομίας. Αυτό σημαίνει πως, κάτω από προϋποθέσεις, δεν θα είχαμε μόνο έναν Ιβάν αλλά δέκα να αλωνίζουν από την Κρήτη ως τη Θράκη, αποδεικνύοντας ότι, αφού δεν μπορέσαμε να κάνουμε κομμουνιστική τη χώρα στο παρελθόν, ας την κάνουμε ολιγαρχική στο μέλλον.
Είναι όλοι τους ίδιοι. Είτε κρατούν σταυρό, είτε σφυροδρέπανο είτε την σβάστικα! Αλλάζει μόνο, η μεταμφίεσή τους.
Άρα, μην εκπλήσσεστε για ό, τι δείτε από δω και πέρα να συνασπίζεται υπέρ «ιερών και οσίων» και ενάντια στους «αλλόθρησκους» της «ξενόφερτης» δημοκρατίας. Αυτή που για τους οπαδούς του «υπαρκτού νεοελληνισμού» δεν ταιριάζει στη φύση του «Ρωμιού» και τον πετάει έξω από το δρόμο του Μαρξ, του θεού και της «Βασιλεύουσας».
Στην Ελλάδα, δεν υπάρχουν Αριστεροί και Δεξιοί. Υπάρχουν μόνο «Ανατολικοί» και «Δυτικοί». Κι όσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα απομακρύνεται από την εξουσία, τόσο θα φουντώνει η προαιώνια αντιπαράθεση γύρω μας. Αυτή που μένει κρυμμένη στα ιδεολογήματα και εμφανίζεται ξεδιάντροπα και προκλητικά στις μεγάλες στιγμές της Ιστορίας μας…
