Ήταν βράδυ. Έχει σημασία αυτό, επειδή όλα τα εγκλήματα γίνονται βράδυ. Εκεί που κοιμόμουνα, λοιπόν, άκουσα έναν θόρυβο από τον κήπο. Ήταν ένα κλαδί που υποχωρούσε κάτω από το βάρος ενός ανδρός 65 κιλών, όπως μου είπε την άλλη μέρα το πρωί ο Κώστας, ο κηπουρός. Ήταν φανερό, ότι κάποιος με κατασκόπευε. Στα τσακίδια, πράκτορα, παραπαίδι των κομμουνιστών. Ψόφος!
Αμέσως έτρεξα στο παράθυρο. Είδα με την άκρη του ματιού μου τον τύπο που γκρεμοτσακίστηκε. Ένα παρατεταμένο ωχ έβγαινε από το στόμα του. Αν δεν είχε σπάσει κάτι, είναι σίγουρο ότι τουλάχιστον πονούσε. Δίπλα του είχε φτάσει ένας ακόμη άνδρας. Ήταν Έλληνας, καθώς στον πόνο του συντρόφου του απαντούσε με το κλασσικό «τι έγινε ρε μακάκα»;
Κάπου εκεί βρήκα το θάρρος και βγήκα στο μπαλκόνι. «Τις ει, ρε». Αυτό βρήκα, αυτό θυμήθηκα εκείνη την ώρα, αυτό είπα. O ψηλός που είχε ήδη βοηθήσει τον πονεμένο συνάδελφό του να σηκωθεί στα πόδια του, με κοίταξε με κάτι διαπεραστικά μάτια που μέσα στο σκοτάδι έμοιαζαν με τα μάτια της γάτας και κάτι ψιθύρισε του τύπου «γαμώ τα δικαιώματά σας, ας ήταν ο Παπαδόπουλος ρε καλόπαιδο και θα ήθελα να ξέρω αν έβγαινες στο μπαλκόνι».
Ομολογώ ότι εκείνη την ώρα σκιάχτηκα. Τρόμαξα. Έτρεψα πίσω στο δωμάτιό μου και είπα να γράψω κάτι να εκτονώσω τον φόβο μου. Αλήθεια! Ποιοι ήταν αυτοί οι δύο άνδρες; Τι ήθελαν στις τρεις τα ξημερώματα στον κήπο του σπιτιού μου; Θα μου δώσουν, επιτέλους, κάποιο βραβείο δημοσιογραφίας; Τι άλλο πρέπει να κάνω ο καψερός;
Ήταν βράδυ. Έξω ο άνεμος λυσσομανούσε. Τα τζάμια έτριζαν. Ήταν βέβαιο ότι ο Μήτσος ο αλουμινάς δεν πήρε στα σοβαρά τα παράπονά μου για τα κενά που παρουσίαζε η μπαλκονόπορτα. Αναρωτιόμουνα τι μπορούσε να συμβεί σε έναν δημοσιογράφο. Πόσο δύσκολη έχει γίνει η δουλειά μας. Πόσο σκληρές είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες βγάζουμε το παντεσπάνι μας. Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, πήρα την μεγάλη απόφαση! Δεν θα γινόμουνα φούρναρης! Και δεν έγινα! Κάπως έτσι βγήκε το liberal. Πριν από δύο χρόνια σαν σήμερα ξεκίνησαν οι ετοιμασίες για αυτή την ιστοσελίδα. Και βρεθήκαμε στον αέρα στις 2 Νοεμβρίου του 2015.
Υπάρχουν πράγματα για τα οποία έχω μετανιώσει και άλλα για τα οποία όχι. Για το liberal δεν έχω μετανιώσει. Σίγουρα όχι. Για άλλα; Ναι!
Την επόμενη φορά, πάντως, που θα έρθουν τα «παιδιά» δεν θα βγω στο μπαλκόνι να φωνάξω. Θα βγω έξω να τους κεράσω έναν καφέ. Κι αυτοί μία δουλειά κάνουν. Κι είναι από τις πιο δύσκολες!
Θανάσης Μαυρίδης
