Η κυβέρνηση λέει ότι θα κλείσουν οι σημερινές χαοτικές δομές σαν την Μόρια και ότι οι μισοί από τους 40.000 μετανάστες που υπάρχουν σήμερα στην ελληνική παραμεθόριο θα μπουν σε κλειστά κέντρα. Εξ ου και η επίταξη των χωραφιών για να γίνουν αυτά αμέσως. Οι τοπικές νησιωτικές κοινωνίες και οι εκλεγμένοι άρχοντες τους λένε να κλείσουν οι υπάρχουσες δομές και να μην δημιουργηθούν καθόλου καινούριες. Πρόκειται για μια σπουδή στην ματαιότητα για αμφοτέρους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι (και το ΚΙΝΑΛ) κάνουν σπουδή στην υποκρισία. Λένε και τα νησιά να αποσυμφορηθούν και κλειστά κέντρα να μην δημιουργηθούν. Ξαφνικά δε ανακάλυψαν ότι τα διάφορα διαμερίσματα της ηπειρωτικής χώρας σχεδόν παρακαλάνε να πάρουν το ποσοστό των μεταναστών που τους αναλογεί, αυτό καταλαβαίνει κανείς ακούγοντας τους βουλευτές της αντιπολίτευσης να μιλούν στις τηλεοράσεις και στα ραδιόφωνα. Πούθε έβγαλαν αυτό το συμπέρασμα για τις διαθέσεις των ανθρώπων της ενδοχώρας είναι απορίας άξιο.
Το κυβερνητικό σχέδιο προφανώς έχει εξοργίσει τις νησιωτικές κοινωνίες. Αν η ελπίδα (και απαίτηση) τους ήταν να εξαφανιστούν όλοι οι πρόσφυγες και μετανάστες απ’ τα νησιά τους και η ζωή τους να επιστρέψει στην προτεραία κατάσταση πριν αρχίσουν οι βάρκες να έρχονται από απέναντι, προφανώς κάθε άλλο σχέδιο τους εξοργίζει. Κι αν το νεοδημοκρατικό σχέδιο με τα κλειστά κέντρα στα επιταγμένα χωράφια τους εξοργίζει μία, οι Συριζαϊκές απόψεις για ανοικτά κέντρα τους εξοργίζουν διπλά.
Υπάρχει κανείς στην ελληνική παραμεθόριο που πιστεύει πως αν σήμερα ήταν ο Αλέξης στην θέση του Κυριάκου, τα νησιά θα άδειαζαν μέσα σε μια νύχτα όπως λένε οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ; Πολύ θα ήθελα να το μάθω. Ο Αλέξης κυβέρνησε και ήταν αυτός που τα ‘κανε σαλάτα και στο θεσμικό και στο διαχειριστικό κομμάτι του προβλήματος. Αλλά και οι νησιώτες που διαδηλώνουν εξοργισμένοι ζητώντας να φύγουν όλοι οι υπάρχοντες και να μην υπάρχουν καθόλου δομές για κείνους που θα έρθουν με τις βάρκες, την ίδια ουτοπία υπηρετούν. Απλώς δεν μπορεί να γίνει αυτό.
Εύχομαι οι κυβερνητικοί στόχοι να είναι ρεαλιστικοί. Από τις 40.000 να φύγουν οι μισοί (είτε προς την ενδοχώρα, είτε με επιστροφές), οι υπόλοιποι 20.000 να μπουν σε στρατόπεδα τα οποία θα ξεκαθαρίζουν αστραπιαία τους μεταναστευτικούς πληθυσμούς ούτως ώστε οι καινούριες αφίξεις να απορροφιούνται δίχως ν’ αλλάζει αυτό το νούμερο. Εκτιμώ τις προθέσεις, αλλά θεωρώ το σχέδιο πρακτικά ανεφάρμοστο. Αν από απέναντι έρθουν 20.000 το σχέδιο έχει νόημα, αν έρθουν 60.000 όλα θα καταρρεύσουν.
Θα κλείσουμε καλύτερα τα σύνορα, λένε οι κυβερνητικοί. Μακάρι, αλλά πως; Τα κλειστά κέντρα θα αποτρέψουν πολλούς να καβαλήσουν τα βαρκάκια που θα τους στείλουν σε μια μεγάλη φυλακή, ξαναλένε. Λογικό ακούγεται, αλλά δεν ξέρω αν αυτά που μοιάζουν λογικά στο δικό μας μυαλό λειτουργούν το ίδιο και στο μυαλό ενός Αφγανού ή Νιγηριανού που κάθεται σ’ ένα βραχάκι της τουρκικής ακτής και αγναντεύει απέναντι την Ευρώπη.
Ίσως μοιάζω πολύ απαισιόδοξος, αλλά δυσκολεύομαι να βρω λύση σ’ αυτό τον γόρδιο δεσμό που έχει μπλέξει η πατρίδα μου, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων. Επειδή στα υπόλοιπα η κυβέρνηση πάει καλά και είναι κρίμα να τραυματιστεί από το μεταναστευτικό, πιστεύω πως ο Κυριάκος δίπλα στα σχέδια για το καθ’ αυτό πρόβλημα των μεταναστών, πρέπει να διαμορφώσει κι ένα πολιτικό σχέδιο που θα έχει στόχο την νίκη του στις επόμενες εκλογές με κυβερνητική αποτυχία στο μεταναστευτικό. Γίνεται λέτε;
