Του Σάκη Μουμτζή
Σαν άτακτα παιδιά του αντιμετώπισε ο Γ. Δραγασάκης τους 20 αναρχικούς που «μπούκαραν» στην αίθουσα όπου μιλούσε. Ζητούσαν την απελευθέρωση της Ρούπα και του Μαζιώτη.
Φυσικά το πρόβλημα δεν είναι οι αναρχικοί. Αυτοί είναι δεδομένοι. Απολαμβάνουν το προνόμιο που τους δίνει η φιλελεύθερη δημοκρατία να εκφράζονται ελεύθερα, και επί ΣΥΡΙΖΑ, να καταστρέφουν και ελεύθερα.
Το πρόβλημα βρίσκεται στον Δραγασάκη, που δεν μπορεί να διακρίνει τις νόμιμες συμπεριφορές από τις παράνομες. Αυτή είναι η πρώτη ανάγνωση, η λιγότερο προβληματική.
Γιατί υπάρχει και μια δεύτερη ανάγνωση, ιδιαίτερα ανησυχητική. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης να μην ενοχλείται από αυτές τις μορφές δράσης που καταλύουν θεμελιώδη άρθρα του Συντάγματος. Να αισθάνεται μάλιστα και μια συμπάθεια γι΄ αυτές τις «συλλογικότητες.» Και μάλλον φαίνεται πως συμβαίνει το δεύτερο.
Το αποκάλυψε ο ίδιος ο αντιπρόεδρος, όταν δήλωσε στους συγκεντρωμένους φίλους του πως «όλοι αυτοί είναι δικά μας παιδιά».
Αλλά από πού και ως πού ο αντιπρόεδρος μιας κυβέρνησης, που έχει ορκιστεί να τηρεί το Σύνταγμα, θωπεύει όσους έχουν ως πρότυπο «αγωνιστές» που επιδιώκουν και αποπειρώνται την φυσική εξόντωση των «ταξικών εχθρών»;
Τι κοινό έχει ο Δραγασάκης με έναν μπαχαλάκη; Μα φυσικά την θεωρία. Την ιδεολογία. Και οι δύο διαπαιδαγωγήθηκαν πολιτικά με τον μαρξισμό, που ως γνωστόν θεωρεί την βία ως «την μαμμή της Ιστορίας.»
Απλώς, ο Δραγασάκης επειδή προσχώρησε από πολύ νωρίς στον Σοβιετικό μαρξισμό, πιστεύει πως η βία πρέπει να ασκείται συντεταγμένα, υπό την καθοδήγηση του κόμματος, ο δε μπαχαλάκης πως πρέπει να ασκείται παντού και πάντα και προς πάσα κατεύθυνση.
Κοινός στόχος και των δύο, η καταστροφή της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Διαφέρει μόνον η διαδρομή.
Έτσι, παλαιότερα, ένα τμήμα της Αριστεράς θεωρούσε τους δολοφόνους της 17 Νοέμβρη « συντρόφους εν όπλοις». Άνοιγε διάλογο μαζί τους, όπως ο πατέρας με το παραστρατημένο παιδί του. Αυτό, ό,τι και να κάνει, είναι πάντα παιδί του.
Από όλους αυτούς τους Δραγασάκηδες δεν περνά από το μυαλό πως οι ένοπλοι σύντροφοι τους παραβιάζουν με την δράση τους τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου, με πρώτο και καλύτερο αυτό της ζωής.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί η κοσμοθεωρία των ποικολόμορφων Δραγασάκηδων δεν έχει ως υποκείμενο της Ιστορίας τον άνθρωπο, αλλά μια συλλογικότητα. Εκεί μέσα χάνεται η ιδιαιτερότητα και η αξία της ανθρώπινης μονάδας. Μέσα στην έννοια της κοινωνικής τάξης εγκλωβίζεται και εξαφανίζεται η ανεπανάληπτη ύπαρξη του ανθρώπου και όλα όσα τον χαρακτηρίζουν ελάχιστη αξία έχουν.
Η ελευθερία της έκφρασης του, ας περιοριστεί. Είναι αστική συνήθεια.
Το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, ας ποδοπατηθεί. Οι ερυθροτραμπούκοι μπορούν ανενόχλητοι να διαλύουν τις συγκεντρώσεις των «αντιφρονούντων».
Οι περιουσίες ας καταστραφούν. Ούτως ή άλλως, οι μαρξιστές θεωρούν την περιουσία, κλοπή. Εννοείται, βέβαια, την περιουσία των άλλων.
Συνεπώς, αυτός που πετά μολότωφ, αυτός που ανοίγει κεφάλια, αυτός που καταστρέφει καταστήματα, ανήκει στην ίδια μεγάλη οικογένεια με τον σεβαστό αντιπρόεδρο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και επί 25ετία σύμβουλο μιας καπιταλιστικής τράπεζας.
Μην τα βάζουμε λοιπόν με τον φουκαρά τον Τόσκα. Αυτά του είπαν να κάνει και αυτά κάνει. Όλο αυτό το μαρξιστικό τσούρμο, επιτρέπει στα «παραστρατημένα» παιδιά του, να κάψουν, να καταστρέψουν, να προπηλακίσουν.
«Αφήστε τους, είναι δικά μας παιδιά!»
