Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το ιλαρό «ευτύχημα» μ΄αυτή τη χώρα, είναι πως το κράτος της, εξαρχής, δομήθηκε πάνω σε πρωτογενείς μηχανισμούς πελατειακών δικτύων και διαφθοράς. Έτσι, με την ανοχή του διεθνούς παράγοντα, συνέχισε να λειτουργεί και να μην διασπάται, αφού κατάφερε να αναπτύξει συστήματα, θεσμούς, αξίες και δομές πάνω στο καθεστώς της ελεγχόμενης παρανομίας.
Θέλω να πω πως αν αυτά που γίνονται μέχρι σήμερα, στην Ελλάδα, είχαν συμβεί σε οποιαδήποτε άλλη δυτική χώρα, θα είχε διαλυθεί εδώ και δεκαετίες. Απλά, η αφομοίωση της παραβατικότητας και της διαφθοράς είναι τόσο «δημιουργική» που δεν περιορίζεται μόνο σε μία ελίτ αλλά σε διευρυμένα στρώματα όλων των τάξεων. Μπορεί κάποιοι να έχουν την πρωτοκαθεδρία στα μεγάλα κομμάτια της δημόσιας πίτας αλλά και ο «λαός» πάντα βρίσκει τρόπο να πάρει το δικό του μερίδιο. Και για αυτό ίσως, δεν αντιδρά παρά μόνο υποκριτικά.
Η είδηση της χθεσινής μέρας ήταν η υπόθεση του ζεύγους Μαρτίνη του «Ερρίκος Ντυνάν» και του Ερυθρού Σταυρού. Συνελήφθησαν λοιπόν, επειδή υπήρχε πληροφορία στην Εισαγγελία ότι ετοιμάζονται να διαφύγουν στο εξωτερικό, μολονότι η υπόθεσή τους εκκρεμούσε εδώ και καιρό. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο ο κ. Μαρτίνης έλαβε «δώρο» ύψους 3,2 εκατομμυρίων μάρκων από γερμανική εταιρία που επιλέχθηκε για την κάλυψη αναγκών του «Ερρίκος Ντυνάν». Μέρος των χρημάτων αυτών δαπανήθηκαν από το ζευγάρι για την αγορά ακινήτου δίπλα στο νοσοκομείο!
Να σημειωθεί ότι τόσο το αδίκημα της δωροδοκίας όσο και αυτό της απάτης σε βάρος του νοσοκομείου έχουν παραγραφεί, καθώς χρόνος τέλεσής τους είναι το έτος 1998! Το ζευγάρι καλείται να λογοδοτήσει για το αδίκημα της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομη δραστηριότητα.
Η παραγραφή βέβαια, αδικημάτων αποτελεί μόνο ένα βασικό εργαλείο νομιμοποίησης ψυχών και χρημάτων στην ελληνική πραγματικότητα. Μπορεί να είναι το σημαντικότερο – για επιχειρηματίες, βουλευτές, υπουργούς, δημόσιους λειτουργούς- αλλά υπάρχουν και πολλά άλλα που η ίδια η νομοθεσία έχει εφεύρει προκειμένου να απαλείφει κάθε σκοτεινό σημείο του παρελθόντος προσώπων και οικογενειών.
Δεν μπορώ βέβαια, να γνωρίζω αν όντως ο Μαρτίνης είναι ένοχος αλλά το βέβαιο είναι πως η διαχείριση του «Ερρίκος Ντυνάν» δεν ήταν και η καλύτερη, στα χρόνια που πέρασαν (τα χρέη του συνολικά ξεπερνούν τα 300 εκ. ευρώ!) και οι φάκελοι είναι ακόμα κλειστοί.
Η παραπάνω περίπτωση είναι μόνο μία αφόρμηση για να σκεφτεί κανείς τι υπάρχει γύρω μας. Φτάνει μόνο μία ώρα συζήτησης με τον τέως Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, Λέανδρο Ρακιντζή, για να καταλάβεις ότι ζούμε σε μια κοινωνία «κλεφτών» και «αρματολών»! Αν ποτέ το Σύνταγμα επέτρεπε να ελεγχθούν αναδρομικά υποθέσεις που έχουν παραγραφεί, οι φυλακές θα γέμιζαν από ανθρώπους που σήμερα απολαμβάνουν θέσεις κύρους και εξουσίας στην ιεραρχία της κοινωνίας. Άνθρωποι και οικογένειες που παρελαύνουν από τηλεοράσεις, από φιλανθρωπικά ιδρύματα (εκεί έχει πολύ «ψωμί»…), από κοινοβούλια και ενίοτε, διοικούν και την ίδια τη χώρα…
Θα μας εξέπληττε και το γεγονός ότι, ενώ έχουν επίγνωση της εγκληματικής τους δράσης, συνεχίζουν απτόητοι να εκτίθενται στη δημόσια ζωή, βέβαιοι για την ασφάλεια που τους παρέχει η νομοθεσία που οι ίδιοι ή οι εντολοδόχοι τους προέβλεψαν.
Τελευταίοι αλλά πολύ σημαντικοί αρωγοί τους είναι οι εκπρόσωποι των «ανθρωπιστικών» και «επαναστατικών» ιδεολογιών της χώρας. Κυρίως, η Εκκλησία και η Αριστερά! Και οι δύο, με το υποκριτικό πέπλο των μηχανισμών τους, καλύπτουν αποφάσεις και δράσεις με την ακατάσχετη φλυαρία της «ελεγχόμενης διαμαρτυρίας». Τώρα, ας πούμε, που η Αριστερά κυβερνά δίνει ένα ξεκάθαρο αποκαλυπτικό δείγμα ότι όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται να πατάξει την διαφθορά αλλά αντίθετα, θέλει τεχνηέντως να την ελέγξει!
Επομένως, τώρα που η χώρα έφτασε για ακόμα μία φορά στην ιστορία της, στην κόψη του ξυραφιού, ποια μπορεί να είναι η έκβαση τόσων εκκρεμών υποθέσεων διαφθοράς; Θα ξεκινήσει επιτέλους μια επιχείρηση της «ανεξάρτητης» Δικαιοσύνης για να ανοιχτούν παλιοί φάκελοι που πάνε για παραγραφή; Θα συγκληθεί μια «εθνική ομάδα» δικαστών και εισαγγελέων να ορθώσει ανάστημα πάνω από την νομοθετική και εκτελεστική εξουσία;
Αν είμαστε ρεαλιστές, δύσκολα θα περιμένουμε αποτέλεσμα. Η χώρα είναι βουτηγμένη σε μια «βελούδινη» μορφή διαφθοράς, η οποία δεν ενοχλεί γιατί αφορά όλους. Μόνο μια έκρηξη αναγκαστικής νομιμότητας, θα αλλάξει την αρρωστημένη κατάσταση. Όχι για να τιμωρήσει τους ενόχους αλλά για να μην παραχθεί νέα γενιά διεφθαρμένων Ελλήνων και στη συνέχεια.
