Βρισκόμαστε στον ένατο χρόνο της κρίσης. Οι δεκαοκτάχρονοι δεν θυμούνται καν πως ήταν η ζωή πριν τα μνημόνια. Αλλά και οι παλαιότεροι έχουν ξεχάσει τι σημαίνει να έρχεται το Πάσχα και να σου προσφέρει η τράπεζα ταξίδι στο Παρίσι και ψήσιμο του οβελία στον Πύργο του Άιφελ με διακοποδάνεια. Η επιστροφή στην κανονικότητα είναι ένα αφήγημα που δεν έχει την παραμικρή αξία.
Δεν υπάρχει κανονικότητα, επειδή έχει γίνει πλέον μία αφηρημένη έννοια. Αυτό που πραγματικά υπάρχει είναι μία δύσκολη καθημερινότητα και η αγωνία του καθενός να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες. Φόροι, μεγάλες ασφαλιστικές εισφορές, ανεργία, χαμηλές αποδοχές, υψηλό κόστος ζωής. Όποιος πολιτικός, λοιπόν, υπόσχεται μέρες της χαραυγής του 21ου αιώνα, είναι σαν να μιλάει σε άδειες αίθουσες. Δεν υπάρχουν ακροατές γι αυτού του είδους την προσέγγιση.
Ο κόσμος χρειάζεται ελπίδα. Χρειάζεται να πάψει να βρίσκεται σε μία κατάσταση χρόνιας κατάθλιψης, να βλέπει τις επίσημες έρευνες να τον κατατάσσουν στους πιο λυπημένους, στους πιο απελπισμένους ανθρώπους του πλανήτη μαζί με τους κατοίκους της Βενεζουέλας και της Βόρειας Κορέας. Κι όταν λέμε ότι χρειάζεται ελπίδα, χρειάζεται κάτι χειροπιαστό. Δεν θέλει άλλα δάκρυα και αίμα, δεν μπορεί να ανεχτεί άλλες αυταπάτες τύπου Τσίπρα.
Ο χώρος της «κοινής λογικής» καταναλώνεται σε μία μάχη για να αποδείξει τα ψέματα του Τσίπρα. Το έχουμε κάνει όλοι. Μας φαίνεται παράλογη μία εξαγγελία και σπεύδουμε να αναδείξουμε το γεγονός. Τρώμε όλη την λάσπη των τρωκτικών του διαδικτύου και των δημόσιων ταμείων και στο τέλος η κυβέρνηση αποδέχεται σιωπηλά το «λάθος», εξακολουθώντας, όμως, να μας κατηγορούν για... υπονόμευση! Φαινομενικά πρόκειται για το άκρως άωτο της παράνοιας. Αλλά δεν είναι έτσι...
Η κόπωση του κόσμου είναι ένα σημαντικό όπλο των καθεστώτων. Όταν ο άλλος χάσει την ελπίδα του χάνει και την διάθεση να αντισταθεί σε οτιδήποτε. Γι αυτό μας προέκυψε και η δημιουργική ασάφεια. Δεν ήταν τυχαίο γεγονός ότι άλλα δήλωνε ο ένας υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ και άλλα ο άλλος και μάλιστα για το ίδιο θέμα. Ο στόχος τους από την πρώτη στιγμή που πήραν την εξουσία ήταν να αποδυναμώσουν τις αντιστάσεις του κόσμου. Αυτοί ήξεραν καλά τι έκαναν. Το ερώτημα είναι αν ο χώρος της... κοινής λογικής, όπως του αρέσει να αυτοπροσδιορίζεται, έχει μία στρατηγική αντιμετώπισης του λαϊκισμού.
Κάποιοι λένε ότι θα πρέπει να απαντήσουν με μαχαίρι στο μαχαίρι. Δεν συμφωνούμε! Δεν οδηγεί κάπου η υιοθέτηση των μεθόδων του λαϊκισμού. Εκείνο που θα μπορούσε να γίνει όμως είναι μια ουσιαστική προσπάθεια για να καταλάβει ο κόσμος πόσο μπορεί να αλλάξει η ζωή του με μία σοβαρή κυβέρνηση. Χρειάζεται, δηλαδή, να βγουν οι άνθρωποι από τα γραφεία και να αρχίσουν να συζητούν. Από χωριό σε χωριό, από καφενείο σε καφενείο, από σπίτι σε σπίτι. Πόρτα – πόρτα.
Να τους δείξουν ότι υπάρχει και μία άλλη πλευρά της πολιτικής και όχι μόνο οι ασχημίες του ΣΥΡΙΖΑ. Ότι έχουν λόγο να ελπίζουν, επειδή υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά ενδιαφέρονται και που είναι σε θέση να δείξουν έναν δρόμο. Όχι για να επιστρέψουμε σε μία στρεβλή εποχή που έτσι κι αλλιώς δεν θυμόμαστε. Αλλά να γίνουμε σιγά – σιγά μία κανονική χώρα που θα είναι σε θέση να προσφέρει στους πολίτες της όσα αγαθά απολαμβάνουν αυτή την στιγμή και οι υπόλοιποι πολίτες και των άλλων κανονικών χωρών της Δύσης.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
