Τι σημαίνει, τελικά, αυτή η «καθαρή έξοδος» από τα μνημόνια. Μοιάζει σαν εκείνο το «δίκαιη ανάπτυξη». Προφανώς θεωρούν ότι υπάρχει άδικη ανάπτυξη, όπως και βρόμικη έξοδος. Πίσω από αυτό το παιγνίδι με τις λέξεις κρύβεται η αγωνία ενός πολιτικοοικονομικού συστήματος να λειτουργήσει με όρους πλήρους ασυδοσίας, όπως και στο παρελθόν.
Μία αλήθεια που έχει χρόνια να ακουστεί είναι ότι η χρηματιστηριακή φούσκα του 1999 έσωσε το τραπεζικό σύστημα και την χώρα από την χρεοκοπία σε εκείνη την φάση. Οι τράπεζες ήταν έτοιμες να καταρρεύσουν, επειδή είχαν «κτίσει» πολλά νέα επιχειρηματικά τζάκια. Τα θαλασσοδάνεια ήταν η συνήθης πρακτική ενός τραπεζικού συστήματος που ήταν πλήρως ελεγχόμενο από το πολιτικό σύστημα. Η εκάστοτε κυβέρνηση ήταν σε θέση να φτιάχνει και να καταστρέφει επιχειρηματίες. Η Ελλάδα στα χρόνια που προηγήθηκαν της ΟΝΕ ήταν το βασίλειο της διαπλοκής.
Ήρθε το 1999 και οι τραπεζίτες δεν πίστευαν στα μάτια τους! Εκεί που ήταν έτοιμοι να αρχίσουν να καταστρώνουν σχέδια για το πως θα σβήσουν τα χρωστούμενα, στα ξαφνικά βρέθηκαν με τον πρώτο λαχνό του λαχείου στα χέρια τους. Ήταν απίστευτο αυτό που τους συνέβη. Οι γεμάτες με πτώματα ντουλάπες τους μετατράπηκαν στα ξαφνικά σε θησαυροφυλάκια γεμάτα χρυσές λίρες. Οι φούσκες του 1999 δεν ήταν τίποτε άλλο από τα σκουπίδια των τραπεζών που μοσχοπουλήθηκαν στην «λιανική». Δηλαδή, στους ιθαγενείς.
Τότε δημιουργήθηκε η αίσθηση στην αγορά ότι ο Μεγάλος Θεός της Ελλάδας θα φρόντιζε για όλα. Ξεφύγαμε την επόμενη δεκαετία και φτάσαμε στα μνημόνια επειδή η αγορά απέκτησε μια υπεροψία, ότι δεν θα μπορούσε κάτι να ανακόψει την πορεία της προς την δόξα. Πίστεψε πως ότι και να συνέβαινε θα ερχότανε ένα νέο 1999 για να σώσει και την παρτίδα. Οι παρίες έγιναν μεγιστάνες κι αυτό αλλοίωσε το τρόπο που σκεφτόντουσαν οι άνθρωποι.
Όλη αυτή η περιπέτεια, πάντως, δεν φαίνεται να μας έχει διδάξει κάτι. Δεν γλιτώσαμε την καταστροφή επειδή η φούσκα του 1999 δεν μπόρεσε να γιατρέψει την αιτία του προβλήματος. Το 1999 έσωσε προσωρινά τις τράπεζες από τον χαλασμό, αλλά το μοιραίο συνέβη. Δεν το αποφύγαμε. Κερδίσαμε, μόνο, χρόνο. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όλο το σύστημα δυσκολεύτηκε πολύ να προσαρμοστεί στο καθεστώς της εποπτείας που επιβλήθηκε μετά τα μνημόνια. Το σύστημα είχε μάθει να λειτουργεί χωρίς εποπτεία. Ο μόνος νόμος που υπήρχε ήταν εκείνος της αγαστής συνεργασίας τους πολιτικού κόσμου με τους τραπεζίτες και τους επιχειρηματίες. Το ένα χέρι...
Και τώρα; Το πολιτικό σύστημα θέλει αυτό ακριβώς! Να ελέγξει και πάλι τις τράπεζες και την ροή του χρήματος. Αυτό πιστεύουν. Ότι αν φύγει από πάνω τους η εποπτεία, τότε όλα θα γίνουν όπως ήταν πριν. Θα είναι ανεξέλεγκτοι για να δημιουργούν νέες επιχειρηματικές αυτοκρατορίες, οι οποίες με την σειρά τους θα βοηθούν στην πολιτική τους επιβίωση. Αυτό σημαίνει η αγωνία τους να απαλλαγούν το γρηγορότερο δυνατόν από την εποπτεία. Γι αυτό και στην ΕΚΤ κρατούν σταθερή θέση. Επειδή ξέρουν που θα οδηγήσει η αγωνία τους να κρατηθούν στην εξουσία.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
