Έχω μπροστά μου την εικόνα.
Αναταραχή εντός και εκτός Βουλής.
Φοιτητές και πανεπιστημιακοί στα κάγκελα.
Πορείες, καταλήψεις, αναθέματα στη «νεοφιλελεύθερη» Νίκη Κεραμέως, «ναι μεν αλλά» και μια κακόηχη συζήτηση που γίνεται εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Η κυβέρνηση φέρνει ένα ακόμη νομοσχέδιο που στοχεύει (μεταξύ άλλων) στην αναβάθμιση της ποιότητας των ΑΕΙ και τη σύνδεση τους με την κοινωνία, (λες και οι φοιτητές σπουδάζουν μόνο για τη μόρφωση και όχι για να αποκατασταθούν επαγγελματικά), τη δυνατότητα επιλογής μαθημάτων από προγράμματα σπουδών άλλων τμημάτων, την προσέλκυση επισκεπτών καθηγητών και ερευνητών από πανεπιστήμια του εξωτερικού.
Θα ανακαλύψουμε ξανά την Αμερική.
Πώς εισφέρουν οι πανεπιστημιακοί;
Θέλουν χρόνο για «διαβούλευση» και εισαγωγή «ενός συνολικού θεσμικού πλαισίου», θέλουν αλλαγές που εντάσσονται «σε μακροπρόθεσμο σχεδιασμό» και διασφαλίζονται «με συγκλίσεις και συναινέσεις», όπως αναφέρουν τα μέλη της ΠΟΣΔΕΠ δηλαδή της Ομοσπονδίας των καθηγητών ΑΕΙ.
Θέτουν ένα πλαίσιο με το οποίο δεν μπορείς να διαφωνήσεις, αλλά είναι ένα πλαίσιο που επί της ουσίας, έχει «τσιμεντώσει» κάθε προσπάθεια αλλαγής.
Θυμηθείτε έναν υπουργό Παιδείας, με εξαίρεση τους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ φυσικά, που επιχείρησε να κάνει οποιαδήποτε αλλαγή στον τρόπο που διοικούνται τα πανεπιστήμια και δεν έπεσε πάνω στον τοίχο που χτίζουν οι πανεπιστημιακοί με τις λεξούλες «διαβούλευση, συγκλίσεις, συναινέσεις, μακροπρόθεσμος σχεδιασμός».
Ζητούν να τους προσφερθεί χρόνος για διάλογο για όσα δεν τους αφορούν, αλλά θέλουν εδώ και τώρα να ξεκαθαριστεί το ζήτημα που τους «καίει».
Ο τρόπος εκλογής των διοικητικών οργάνων των Πανεπιστημίων που πάει να γίνει όπως καταγγέλλουν, «ερήμην της πανεπιστημιακής κοινότητας».
Στην κορυφή της ανώτατης εκπαίδευσης, στους πανεπιστημιακούς, εντοπίζεται το βασικό πρόβλημα των ΑΕΙ.
Χωρίς τη συναίνεση τους είναι μάταια τα σχέδια, υπονομεύονται εξ΄ ορισμού.
Η συναίνεσή τους προϋποθέτει να μην αλλάξει τίποτα, στον τρόπο και τα μέσα διοίκησης του πανεπιστημίου.
Αδιέξοδο.
Η ομαλή λειτουργία του πανεπιστημίου, έτσι όπως τη γνωρίζουμε εδώ και δεκαετίες, εξασφαλίζεται, χαϊδεύοντας και συνθηκολογώντας με το καθηγητικό κατεστημένο.
Κατανοώ απόλυτα την ανάγκη του ΚΙΝΑΛ να μη συμπλέει με τη…νεοφιλελεύθερη ΝΔ, αλλά αυτό που βρήκε να πει η αρμόδια τομεάρχης του κόμματος είναι ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο υποφέρει από έλλειψη προσωπικού και οι βασικές αμοιβές για το προσωπικό των πανεπιστημίων σε σύγκριση με τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια είναι απαράδεκτες;
Η σύγκριση των ελληνικών πανεπιστημίων με τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, είναι απαράδεκτη.
Κατανοούμε ελπίζω, τη μοναξιά της Κεραμέως όταν μιλάει για ένα πανεπιστήμιο που «παρακινεί το διδακτικό προσωπικό να καινοτομήσει και να εξελιχθεί, που αποτελεί ζωντανή κυψέλη έρευνας, καινοτομίας, δράσης και έκφρασης, ένα πανεπιστήμιο που λειτουργεί μέσα την κοινωνία, για την κοινωνία»
Θέλει χρόνο το διδακτικό προσωπικό των Πανεπιστημίων να συζητήσει και να καταλήξει ότι δε θα αλλάξει τίποτα.
Στην Ουκρανία του πολέμου, της καταστροφής, των προσφύγων και των νεκρών τη Δευτέρα ξεκίνησε η τηλεκπαίδευση στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας. Γιατί ο χρόνος που κλέβεται από την εκπαίδευση και την καλή εκπαίδευση κλέβεται από το μέλλον της χώρας και των νέων.
