Tης Έφης Μπάσδρα
Καθώς βγαίναμε προχθές βράδυ από μία εκδήλωση κάπου κοντά στη Βουκουρεστίου, πέσαμε επάνω στην πορεία «συμπαράστασης» στον serial killer Κουφοντίνα. Οι ρυθμικές φωνές, η προτροπή των αστυνομικών «φύγετε γρήγορα», οι σιδερόφρακτες ερμητικά κλειστές βιτρίνες των καταστημάτων, η νύχτα, ο ήχος από το τρέξιμο στο πλακόστρωτο, το άσχημο συναίσθημα του ξαφνικού έντονου φόβου, μόνο σε κανονικότητα χώρας και εικόνα κέντρου παγκόσμιου τουρισμού στα μέσα Μαΐου, δεν παρέπεμπαν.
Το πιο επικίνδυνο σημείο για μία δημοκρατία είναι όταν οι πολίτες της χάσουν το αίσθημα ασφάλειας. Όταν το αίσθημα ανησυχίας και φόβου κυριαρχεί στην καθημερινότητας μας.
«Δημοκρατία χωρίς ασφάλεια δεν υπάρχει», δήλωσε κάποτε ο Αλέξης Τσίπρας, σε μία έκρηξη κοινωνικής ευαισθησίας. Από τότε πέρασε καιρός και τα αντανακλαστικά της κυβέρνησης του φαίνεται να χαλάρωσαν πολύ. Μπορεί όμως και απλά η ανοχή που επιδεικνύει η κυβέρνηση του να ακουμπάει στην ιδεολογία του, ή καλύτερα στην ιδεοληψία του, και να χωρίζει την ασφάλεια, μετά τη δημοκρατία (!) σε «δική τους» και «δική μας»!
Μόνο έτσι μπορεί να εκλάβει κάποιος το γεγονός ότι δεν συλλαμβάνεται κανείς ενώ οι γνωστοί-άγνωστοι «μπαχαλάκηδες» τρομοκρατούν ανεξέλεγκτα τις μεγάλες πόλεις της χώρας. Ειδικά σε μία προεκλογική περίοδο έντονα φορτισμένη και με επικίνδυνα παλλόμενες χορδές ευαισθησίας!
Η εγγύηση της ασφάλειας των προεκλογικών συγκεντρώσεων δεν φαίνεται να είναι εξασφαλισμένη, τα πολλαπλά κρούσματα τρομοκρατίας και βίας, οι καταστροφές, οι επιθέσεις και οι μολότοφ των τελευταίων ημερών ανασύρουν ζοφερές μνήμες και προκαλούν ανησυχία. Και βέβαια όσο η ανοχή στις επιθέσεις καλά κρατεί, οι γνωστοί-άγνωστοι συνεχίζουν με θρασύτητα τη δράση τους επεκτείνοντας το κράτος των Εξαρχείων σε όλο τον ιστό της πρωτεύουσας. Το που θα οδηγήσει αυτή η κατάσταση είναι άγνωστο και το ρίσκο που παίρνει η κυβέρνηση εξαιρετικά μεγάλο. Το απρόβλεπτο και η επικινδυνότητα των επιθέσεων μπορεί να οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις με απώλειες και θύματα.
Το παιχνίδι με τη γάτα και το ποντίκι, που έχει μπει σε εφαρμογή και ήδη παίζεται, τις περισσότερες φορές δεν έχει καλό τέλος. Τα πολλαπλά χτυπήματα, η ταυτόχρονη και στοχευμένη διάσπαση των αστυνομικών δυνάμεων σε πολλά μέτωπα, και το άβατο κρησφύγετο των Εξαρχείων αποτυπώνουν ένα συγκροτημένο σχέδιο βίας και μία κατάσταση δύσκολα διαχειρίσιμη που δυστυχώς επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποτυχία της κυβέρνησης του στο θέμα της ασφάλειας δεν αφορά μόνο την επιχειρησιακή επάρκεια.Το γενικότερο κλίμα που έχει δημιουργηθεί στο πολιτικό σκηνικό της χώρας φαίνεται να ξεγλιστράει σταδιακά από τις ράγιες της πολιτικής ομαλότητας, με ευθύνη του Αλέξη Τσίπρα προσωπικά. Το χάιδεμα του Ρουβίκωνα και όλων των συλλογικοτήτων και ομάδων που δρουν ανεξέλεγκτα, έχει ιδεολογικό πρόσημο και αφορά την «δική» τους ερμηνεία της δικαιοσύνης και των νόμων. Αφορά την δική τους αριστερή θεώρηση της ισότητας των πολιτών, τη λογική (!) της καλής και κακής βίας. Αφορά την στρεβλή αντίληψη των καλών και κακών μολότοφ και της σωστής (!) μεριάς από την οποία πέφτουν.
Η «απερίφραστη» καταδίκη των επιθέσεων, από την αρχή του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη χωρίς παράλληλα μέτρα και δράσεις από μέρους των αρχών, δεν αρκεί. «Η ανοχή είναι συνενοχή» έγραφαν παλιά κάποιοι στους τοίχους και φώναζαν στους δρόμους. Η «ομαλή πολιτική διαδικασία στη δημοκρατία μας» απαιτεί πράξεις, απαιτεί προάσπιση του αισθήματος ασφάλειας, προστασία των πολιτών, και τελικά προστασία της δημοκρατίας.
Λίγες μέρες πριν τις εκλογές φαίνεται ότι πλησιάζουμε επικίνδυνα το σημείο μηδέν. Απ΄ όποια μεριά και να το δει κανείς, είτε από τη «δική τους» (!) δημοκρατία, είτε από αυτή «των άλλων», η τελική ευθύνη βαρύνει τον ίδιο τον πρωθυπουργό!
