Του Σάκη Μουμτζή
Δεν άκουσα ποτέ έναν δεξιό, έναν συντηρητικό πολίτη, να ψάχνει για την «χαμένη Δεξιά». Γνωρίζουν πως η Δεξιά είναι αυτό που βλέπουν. Αυτό που ζούν. Καλή ή κακή, αυτή είναι. Κάποιοι προσπαθούν να την κάνουν ακόμα καλύτερη, σύμφωνα με τις δικές τους αντιλήψεις.
Οφείλω να πω, ότι πίσω από αυτόν τον ρεαλισμό, πίσω από αυτήν την πεζότητα, κρύβεται μια σοβαρότητα. Γιατί σοβαρότητα είναι η παραδοχή της πραγματικότητας και η προσπάθεια μερικής, έστω, βελτίωσης της.
Δεν άκουσα ποτέ έναν δεξιό πολίτη να λέει πως «δεν αυτή η Δεξιά που θέλουμε, υπάρχει κάπου μια άλλη Δεξιά. Να την βρούμε». Γιατί λοιπόν αυτές τις ανοησίες τις ακούμε μόνον από αριστερούς; Γιατί μόνον αυτοί αναζητούν τον επίγειο παράδεισο;
Η απάντηση είναι μάλλον απλή. Γιατί η υπαρκτή Αριστερά είναι αποκρουστική. Γιατί η υπαρκτή Αριστερά κουβαλά μαζί της την ανελευθερία, την φτώχεια και την μιζέρια. Και η «υπάρξασα» Αριστερά των λαϊκών δημοκρατιών κουβαλούσε μαζί της και εκατομμύρια νεκρούς. Ηταν βαμμένη στο αίμα.
Λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι αντί να κοιτάξουν την αριστερή πραγματικότητα κατάματα, ξεφεύγουν δια της ουτοπίας. Αναζητούν στο επέκεινα αυτό που δεν μπορούν να βρούν στον μάταιο ετούτο κόσμο.
Δέσμιοι της αντίληψης πως «ο μαρξισμός είναι μια πολύ καλή θεωρία, που εφαρμόστηκε λάθος», ψάχνουν να βρούν την σωστή εφαρμογή του. Και φυσικά, όσο και να ψάχνουν δεν την βρίσκουν, ούτε ποτέ θα την βρούν, καθώς δεν υπάρχει.
Γιατί το λάθος βρίσκεται μέσα στην ίδια την μαρξιστική θεωρία. Η ίδια η φύση του μαρξισμού είναι εγκληματογόνος. Συνεπώς, ο μαρξισμός είναι μια κακή θεωρία που εφαρμόστηκε κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο, και όχι το αντίστροφο.
Αυτή βέβαια την παραδοχή, οι κάθε λογής αριστεροί και αριστερούληδες δεν θέλουν να την κάνουν. Γιατί γκρεμίζει τα θεμέλια της θρησκείας τους. Γιατί γκρεμίζει την θεολογική αντίληψη που έχουν για την Ιστορία και την πορεία του ανθρώπου στον πλανήτη μας. Γιατί τελικά γκρεμίζει το είναι τους.
Και για να μην συμβούν όλα αυτά, αρχίζουν τις περιπλανήσεις τους σε εξωπραγματικούς χώρους. Βιώνουν την αυταπάτη τους και την φυγή τους από τον κόσμο των ζωντανών.
Εχουν καταντήσει τα βαμπίρ της Ιστορίας.
Μετά την πανούκλα των λαϊκών δημοκρατιών, είναι πολύ δύσκολο να δηλώνει κάποιος πως είναι αριστερός. Μάλιστα αυτό επιτείνεται από το γεγονός πως αμέσως κατέρρευσε και η πιο «ανθρώπινη» έκφραση του μαρξισμού, ο ευρωκομμουνισμός.
Πλάκωσε δηλαδή, μεγάλη ιδεολογική ορφάνια στον χώρο της Αριστεράς. Και οι πονεμένοι και οι πικραμένοι της ζωής, καταφεύγουν πάντα στα όνειρα. Καταφεύγουν στο μη πραγματικό, γιατί η πραγματικότητα είναι τραυματική γι΄αυτούς.
Γι΄αυτό λοιπόν ακούμε τις, όλο απόγνωση, κραυγές πως αυτό που ζούμε δεν είναι η Αριστερά. Βέβαια, στις δημοκρατίες ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει και στην συνέχεια κρίνεται για την πίστη του. Ομως, στην πολιτική πράξη, που απαιτεί πολιτική θέση στα γεγονότα, δεν χωρούν ουτοπικές αναζητήσεις. Αυτές δεν έχουν θέση στην πολιτική.
Συνεπώς, όλοι οφείλουμε να τοποθετηθούμε σε αυτό που βλέπουμε μπροστά μας. Τοποθέτηση επί του φανταστικού δεν υπάρχει.
Οσοι δεν το αντιλαμβάνονται ή κάνουν πως δεν το αντιλαμβάνονται ή είναι μωροί ή απατεώνες.
