Του Σάκη Μουμτζή
Όταν στις 13 Ιουλίου 2015 ο Έλληνας πρωθυπουργός έκανε την μεγάλη πολιτική στροφή και υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο, αμέσως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξαν δημοσίως πως επρόκειτο για μια συντεταγμένη υποχώρηση, για μια τακτική αναδίπλωση, που έγινε υπό το κράτος ενός σκληρού εκβιασμού των δανειστών. Μάλιστα, απευθυνόμενοι στο εσωκομματικό ακροατήριο, κυρίως, θυμήθηκαν την συμφωνία του Μπρεστ-Λιτόφσκ κατά την οποία ο Λένιν παραχώρησε στις Κεντρικές Δυνάμεις το 1/3 των εδαφών της Ρωσίας για να επιτύχει την ειρήνη. Έτσι, απερίσπαστος αφιερώθηκε στην εγκαθίδρυση της σοβιετικής εξουσίας. Έδωσε χώρο και κέρδισε χρόνο. Ακριβώς αυτό ισχυρίζεται πως έπραξε και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ εκείνη την ημέρα του Ιουλίου.
Για όσους γνωρίζουν τον τρόπο σκέψης των μαρξιστών, την παιδεία τους, την ιδεολογικοπολιτική τους συγκρότηση, όλα αυτά φαίνονται απολύτως φυσιολογικά και αναμενόμενα. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν την ικανότητα παραγωγής πολιτικής, δηλαδή να ιεραρχούν μεθοδικά τους στόχους και να επιλέγουν τα μέσα για την επίτευξη τους. Όσο ανίδεοι, αδιάφοροι και άσχετοι είναι στην πολιτική διαχείριση της καθημερινότητας και των θεμάτων της τρέχουσας κυβερνητικής πολιτικής, τόσο ικανοί είναι στην χάραξη πολιτικής γραμμής που δημιουργεί ρήξεις, τομές, ασυνέχειες, οικοδομεί κοινωνικές συμμαχίες, παράγει εχθρούς και ιχνοθετεί διαχωριστικές γραμμές.
Έχω γράψει κατ΄επανάληψη πως η ηγετική ομάδα και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πολιτικοί απατεώνες. Εννοούν αυτά που λένε και μάλιστα τα προαναγγέλλουν. Έτσι, πίστευαν πως θα άλλαζαν την Ευρώπη, πίστευαν πως οι αγορές θα κατέρρεαν άμα τη εξαγγελία του δημοψηφίσματος και πιστεύουν βαθύτατα πως το τρίτο μνημόνιο ήταν ένας τακτικός, επώδυνος συμβιβασμός για να κερδίσουν χρόνο. Ήταν το Μπρεστ-Λιτόφσκ του ΣΥΡΙΖΑ.
Και όντως μέχρι στιγμής τα γεγονότα τους δικαιώνουν. Για ποιο λόγο επιζητούσε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ τις αναπνοές του χρόνου; Πρώτον, για να καταλάβει την εξουσία, να αλώσει τον κρατικό μηχανισμό, να χειραγωγήσει την Ελληνική Δικαιοσύνη κατά των πολιτικών της αντιπάλων, να ελέγξει μέσω του κρατικοποιημένου τραπεζικού συστήματος την ροή του χρήματος. Γιατί όπως προφητικά είχε γράψει σε ανύποπτο χρόνο ο Θ. Μαυρίδης, « όποιος ελέγξει την ροή του χρήματος είναι πιθανό να καταφέρει να καθορίσει σε σημαντικό βαθμό και τις πολιτικές εξελίξεις για τα επόμενα χρόνια.» (Capital, 28/8/2014).
Aλλά υπάρχει και ένας δεύτερος εξίσου σημαντικός λόγος, που αφορά την προσδοκία διαμόρφωσης νέων συσχετισμών δυνάμεων-πιο ευνοϊκών για τον ΣΥΡΙΖΑ- στον ευρωπαϊκό χώρο. Και εδώ όλα δείχνουν πως αυτή η προσδοκία βαίνει προς δικαίωση, καθώς ήδη έχουμε αριστερή κυβέρνηση στην Πορτογαλία, πιθανολογείται ο σχηματισμός αριστερής κυβέρνησης και στην Ισπανία, ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν πως το Βρετανικό δημοψήφισμα, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, θα λειτουργήσει υπέρ αυτών. Τελική τους επιδίωξη, είτε η ακύρωση του τρίτου μνημονίου και των μεταρρυθμίσεων είτε η έξοδος από την ευρωζώνη -που είναι και ο στρατηγικός στόχος τους- με καταλογισμό της ευθύνης στους εταίρους.
Και γιατί γίνονται όλα αυτά; Πού αποβλέπουν; Μα, στον πλήρη έλεγχο των εξελίξεων, στην αποτροπή η κοινωνική κατακραυγή να μετατραπεί σε πολιτική αμφισβήτηση και στην ακύρωση, με κάθε τρόπο, της πιθανότητας να εκδιωχθούν από την εξουσία. Βέβαια, όπως φάνηκε και από το περσινό καλοκαίρι, οι σχεδιασμοί ενίοτε αποτυγχάνουν και οδηγούν σε συντριπτικές ήττες. Αυτό συμβαίνει όταν δεν αναλύονται σωστά οι συσχετισμοί των δυνάμεων, όταν υποεκτιμάται ο παράγων «λαός» και κυρίως όταν βρεθούν μπροστά σε μια αντιπολίτευση «διαβασμένη» και πάντα ένα βήμα μπροστά από αυτούς.
Συνεπώς, το αν θα δικαιωθούν οι μαρξιστές στις επιλογές τους, δεν εξαρτάται μόνον από τις δράσεις τους. Εξαρτάται και από την ετοιμότητα και την επάρκεια της Νέας Δημοκρατίας και την εγρήγορση όλων μας.
