Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Μέχρι τις 22 Ιανουαρίου, έχουμε ακόμα ένα χορταστικό εικοσαήμερο. Σε αυτό το διάστημα, θα ολοκληρωθούν οι τελευταίες εκκρεμότητες και θα κλείσει η 3η αξιολόγηση. Για να μπορέσει η κυβέρνηση να ξεκινήσει την 4η και τελευταία τον Απρίλιο, προκειμένου να φτάσει τον Αύγουστο του ΄18 σε μία θριαμβευτική έξοδο από το Μνημόνιο.
Το αφήγημα όμως, μέχρι τις εκλογές- είτε τέλος του έτους είτε μέσα στο 2019- περιλαμβάνει διάφορα τακτικά ή έκτακτα επεισόδια που μπορεί να ανατρέψουν ισορροπίες ή να προκαλέσουν απρόβλεπτες ρήξεις.
Υπάρχει όμως, ένα βασικό δόγμα που κάθε προνοητικός «προπονητής» οφείλει να το ακολουθεί: ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις εύκολα. Ούτε και ρισκάρεις να αντικαταστήσεις παίκτες εν όψει τελικού, επειδή κάποιοι κουράστηκαν κάπως και δεν αλλάζουν εύκολα μπαλιές...
Ο Αλέξης Τσίπρας ξέρει καλά ότι χωρίς τον αγαπημένο του εταίρο θα μπλέξει σε περιπέτειες. Είτε επειδή το σύστημα θα τον απορρίψει είτε γιατί ο ίδιος, αδύναμος ων εκ των περιστάσεων, θα τον προδώσει για να στηριχθεί σε ένα νέο δικό του αφήγημα επιβίωσης.
Είναι επομένως πιθανό να προχωρήσει, μετά τον μικρό «θρίαμβο» που θα του δώσει το κλείσιμο της 3ης αξιολόγησης, σε ανασχηματισμό. Όχι για να δώσει άμεσα μία φιλοευρωπαϊκή εικόνα στην κυβέρνησή του αλλά για να την ενισχύσει περισσότερο με στελέχη των ΑΝΕΛ. Δίνοντας έτσι, μεγαλύτερο χώρο στον αναντικατάστατο συγκυβερνήτη του. Παίρνοντας ίσως και ως αντάλλαγμα το όνομα των Σκοπίων ή εξασφαλίζοντας μεγαλύτερη στήριξη, σε περίπτωση που αρχίσουν να ζωηρεύουν οι εσωκομματικές αμφισβητήσεις.
Ο Πάνος Καμμένος αποτελεί πάντα την μόνιμη απειλή για την κυβέρνηση αλλά μέχρι τώρα, ο πρωθυπουργός αποδείχθηκε δεινός διαχειριστής της «φιλίας». Υπάρχουν επιπλέον, αυτοί που θεωρούν ότι είναι έτοιμος να προχωρήσει σε μεγαλύτερες κινήσεις εντυπωσιασμού, προκειμένου να τον υπερασπιστεί. Να μην διστάσει να τα βάλει και με μεγάλα ονόματα της αγοράς για να προστατεύσει τον εταίρο του, εξασφαλίζοντας την μελλοντική του συνεργασία.
Το σενάριο πάντως του μίνι ανασχηματισμού, μετά το Eurogroup του Ιανουαρίου ακούγεται όλο και περισσότερο ως μία πρώτη επιλογή, με σκοπό την ενδυνάμωση της κυβέρνησης. Για να ακολουθήσει, μετά τον Αύγουστο του ΄18, ένας άλλος, όπου εκεί πλέον, θα δοθεί το μεγάλο άνοιγμα στο κέντρο και στην πλήρη ευρωπαϊκή μετάλλαξη, με την είσοδο σοβαρών τεχνοκρατών.
Όλα αυτά βέβαια, προϋποθέτουν την στοιχειώδη αποδοχή της κοινής γνώμης η οποία είναι μάλλον αδύνατον να ανεχτεί πλειστηριασμούς, «υποχώρηση» στο Σκοπιανό και ένα εκρηκτικό μείγμα με περιορισμούς συντάξεων και κατασχέσεις λογαριασμών. Όπως επίσης, είναι αμφίβολη η καθαρή έξοδος στις αγορές με την πιθανότητα αδιεξόδου για το χρέος και την συνέχεια της επιτήρησης για να μην ξεφύγουν τα δημοσιονομικά. Ούτως ή άλλως η Ελλάδα θα παραμείνει σε καθεστώς επιτροπείας έως την αποπληρωμή του 75% των δανείων που έχουν χορηγήσει οι ευρωπαίοι δανειστές δηλαδή έως το 2050 τουλάχιστον. Επειδή θα υφίσταται η έννοια της επιτροπείας, ο ESM που είναι και ο βασικός δανειστής της Ελλάδος εξετάζει να χρησιμοποιήσει το εναπομείναν κεφάλαιο του τρίτου μνημονίου με κάποια φόρμουλα ως δικλείδα ασφαλείας, ως μηχανισμό εγγύησης των δημοπρασιών ομολόγων και ως μηχανισμό εγγύησης των τραπεζών.
Στην πραγματικότητα, τα πάντα εξαρτώνται από τους εταίρους και τον σχεδιασμό τους για την οικονομική πορεία της χώρας. Αν δώσουν δηλαδή την δυνατότητα στον Αλέξη Τσίπρα να εξυπηρετήσει την πελατειακή του πολιτική, με την συγκυβέρνηση του Πάνου Καμμένου.
Το πιθανότερο είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει να στηριχθεί σε τόσες πολλές ευτυχείς συμπτώσεις. Ό,τι κι αν κάνει και ό,τι κι αν εξαντλήσει ως στρατηγική ανασχηματισμών, κάποια στιγμή θα βρεθεί σε ελεύθερη πτώση, αναγκάζοντας τον Πάνο Καμμένο να αρπάξει το δικό του σωσίβιο, ρίχνοντας την κυβέρνηση και αναζητώντας αλλού καταφύγιο. Ως που να συμβεί όμως αυτό, ο πρωθυπουργός θα κάνει τα πάντα για να τον κρατήσει κοντά του. Με κάθε τίμημα και κάθε θυσία...
