Ζούμε στην εποχή, που καταρρέουν οι βεβαιότητες. Στην εποχή, που όλα όσα θεωρούσαμε σαν δεδομένα, ανατρέπονται. Στην εποχή, που οι εγγυήσεις και οι σταθερές πάνω στις οποίες είχαμε πορευτεί για δεκαετίες, διαταράσσονται κατά τρόπο πρωτοφανή και ίσως μόνιμο. Τα αυτονόητα κλονίζονται. Και οι αξίες της Δύσης δοκιμάζονται απέναντι στο νέο ανατέλλοντα αυταρχισμό και ολοκληρωτισμό.
Η πρωτοφανής σε έκταση και βάθος κρίση, που αγκαλιάζει κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας, μας αναγκάζει να προσαρμόσουμε τα οικονομικά μοντέλα, τις πολιτικές θεωρήσεις, τα κοινωνικά πρότυπα και τις ιδεολογικές αντιπαραθέσεις. Πρέπει να αναθεωρήσουμε πολλά και να υπερβούμε άλλα τόσα.
Και ταυτόχρονα πρέπει να εκμεταλλευτούμε στο έπακρο τις δυνατότητες που δίνει η ψηφιακή τεχνολογία, ώστε με τη βοήθεια της να ξεπεράσουμε προβλήματα που δεν είχαμε, αλλά που τώρα μας χτυπάνε την πόρτα. Μερικές από αυτές τις αναθεωρήσεις έχουν πλέον λάβει σάρκα και οστά, στη συνείδηση των πολιτών.
Το ζήτημα της αμυντικής θωράκισης της χώρας, που για πολλούς ήταν πολύ χαμηλά στην προτεραιότητά τους λόγω ιδεολογικών εμμονών, βρίσκεται πλέον σε πρωτεύουσα θέση.
Το ζήτημα της αξιοποίησης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, αποτελεί πλέον μια κοινή σελίδα για όλους μας. Αν δεν θέλουμε να οδηγηθούμε σε συνθήκες ενεργειακής φτώχειας και κλιματολογικού μεσαίωνα.
Το ζήτημα της εκπαίδευσης και οι σχετικές προτεραιότητες που το συνοδεύουν, είναι ξεκάθαρο. Μόνο οι γέροντες - ημιπιτσιρικάδες, οι συνδικαλιστικές παρέες, μέρος του καθηγητικού κατεστημένου και οι συμμορίες όσων έχουν μετατρέψει τα ΑΕΙ σε λημέρια τους, βρίσκονται απέναντι. Μια είναι όμως η αλήθεια. Όποιος δεν μορφωθεί καλά, θα είναι ο επόμενος παρίας της ζωής.
Το ζήτημα ανάπτυξης της οικονομίας, είναι και αυτό πια δεδομένο και ριζωμένο στη συνείδηση των πολιτών μετά από την καταστροφική εμπειρία 2015 - 2019 και από την απότομη μεταβολή των παγκόσμιων οικονομικών σταθερών σχετικά με τους φυσικούς πόρους, τις εφοδιαστικές αλυσίδες και τον ψηφιακό και τεχνολογικό πόλεμο. Δεν τίθεται καν θέμα βαρουφακικών και τσακαλωτικών πειραματισμών. Δεν μπορεί να συζητάμε για κρατισμούς, τεχνοφασισμούς και λοιπές αστειότητες.
Το ζήτημα της απασχόλησης είναι και αυτό ξεκάθαρο. Για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας χρειάζονται επιχειρήσεις. Για να υπάρξουν επιχειρήσεις χρειάζονται επενδύσεις. Και για να υπάρξουν επενδύσεις απαιτείται ένα φιλοεπενδυτικό κλίμα. Αυτό είναι κάτι που είναι ξεκάθαρο σε όλους κι ας το αρνούνται.
Μπροστά σε αυτήν την κοσμογονία που συντελείται αλλά και στις τεκτονικές μεταβολές που τη συνοδεύουν, η πολιτική παρουσία του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ και του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, αποτελούν μια περιθωριακή παραφωνία. Μια παραφωνία που αποτελεί ύμνο στην τοξικότητα, την πόλωση, την εχθρότητα και στην πολιτική σύγκρουση χωρίς κανόνες. Μια παραφωνία με ήχους από το βαθύ παρελθόν.
Έτσι, αντί να κοιτούν μπροστά, για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις των καιρών και τους κινδύνους από την ανάδυση ενός ισχυρού ολιγαρχικού και αυταρχικού αντιδυτικού μετώπου, που έχει σαν σκοπό την κατάρρευση των δυτικών κοινωνιών, αμφότεροι οι αρχηγοί, παριστάνουν τον γνωστό χαρακτήρα και ήρωα κινουμένων σχεδίων, των Ρενέ Γκοσινί και Ζαν Ταμπαρί. Τον Ιζνογκούντ. Που το μόνο που τον ενδιαφέρει, είναι να καταφέρει να γίνει Βεζίρης στη θέση του Βεζίρη, με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος. Με κάθε τρόπο γι’ αυτούς και με κάθε κόστος για εμάς.
