Του Γιάννη Παντελάκη
Σε μια κανονική χώρα, χθες δεν θα συζητούσαν στη Βουλή για το αν πρέπει να διερευνηθούν οι πολλές συνομιλίες ενός κορυφαίου υπουργού μ'' έναν ισοβίτη καταδικασμένο για ναρκωτικά. Το θέμα θα είχε ήδη λυθεί εδώ και καιρό. Ο, υπουργός θα είχε πάψει να είναι υπουργός μέχρι τουλάχιστον να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Σε μια κανονική χώρα, χθες θα συζητούσαν στη Βουλή γιατί ένα συντριπτικά μεγάλο ποσοστό νέων επιστημόνων που έχουν εγκαταλείψει τη χώρα, δεν έχουν καμία διάθεση επιστροφής. Και θα αναζητούσαν λύσεις.
Η έρευνα που δημοσιοποιήθηκε (από την Καθημερινή), δείχνει ότι η πλειονότητα των νέων που έφυγαν, δεν σκοπεύουν να επιστρέψουν. Μάλιστα το 76,66% από αυτούς δεν θα επέστρεφαν ούτε καν για μια δουλειά στον δημόσιο τομέα ο οποίος αντικειμενικά διαθέτει υψηλότερη εργασιακή ασφάλεια από οποιονδήποτε άλλον. Οι λόγοι που οι νέοι κυρίως άνθρωποι γυρίζουν την πλάτη τους στη χώρα είναι πολλοί. Και σίγουρα περισσότεροι από αυτούς που επικαλούνται όσοι απάντησαν στην έρευνα. Ο,τι δηλαδή υπάρχει αναξιοκρατία, χαμηλοί μισθοί, ελλείψει προοπτικών.
Αν κάποιος καταγράψει αυτό που συμβαίνει στη χώρα μέσα από τα γεγονότα που καταγράφει η επικαιρότητα, δεν θα δυσκολευτεί να βρει δεκάδες περισσότερους λόγους για τους οποίους η χώρα δεν προσφέρεται πια για τους νέους και ιδιαίτερα αυτούς που αναζητούν μια προοπτική για τη ζωή τους. Λόγοι, που συνθέτουν ένα σκηνικό συνολικής παρακμής σε σχεδόν όλα τα επίπεδα και όχι μόνο σε αυτό της οικονομίας. Το κομματικό κράτος συνεχίζει να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο όπως παλιά, καλές δουλειές αποκτούν όσοι συνδέονται με κομματικούς μηχανισμούς, ο νεποτισμός αποτελεί μια πραγματικότητα, η διαπλοκή σε διάφορα επίπεδα της δημόσιας ζωής εξακολουθεί να υπάρχει, κανένας δεν μιλάει για ένα νέο αναγκαίο παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης.
Επιχειρήσεις κλείνουν ή απειλούν για κάτι τέτοιο, διορισμένοι πρωθυπουργικοί σύμβουλοι με παχυλούς μισθούς ασκούν πολιτική μάλιστα χαμηλού επιπέδου από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, υπουργοί αρνούνται να παραιτηθούν ακόμα και όταν υπάρχει αντικειμενική ευθύνη για όσα συμβαίνουν στον τομέα τους, βουλευτές της αντιπολίτευσης χρησιμοποιούν αγοραίο λόγο για να κάνουν κριτική, υπουργός συνομιλεί με ισοβίτη και η κοινοβουλευτική πλειοψηφία τον καλύπτει, ο ίδιος υπουργός περιφέρεται σε καζίνο του Λονδίνου και δεν βλέπει κάτι μεμπτό σ αυτό.
Οι εικόνες αυτές, είναι προϊόν λίγων μόνο ημερών, των τελευταίων. Αν αθροιστούν σε αυτό που συμβαίνει στη χώρα τα τελευταία χρόνια, δημιουργεί ένα εκρηκτικό κοκτέιλ το οποίο κανένας δεν θα ήθελε. Πόσω μάλλον οι νέοι άνθρωποι που αναζητούν μια προοπτική. Και αυτή, δεν την δίνουν οι μισθοί των 400, οι κομματικοί διορισμοί με πλάγιους τρόπους, η διάχυτη μιζέρια που σκεπάζει τα πάντα, η απουσία ελπίδας…
