Του Σάκη Μουμτζή
Διαβάζω όλα όσα διαδραματίζονται στους χώρους των διαφόρων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και τα οποία προκαλούν, επί τέλους, τις αντιδράσεις της πλειοψηφίας της πανεπιστημιακής κοινότητας. Όμως αυτές οι αντιδράσεις στερούνται ουσίας, στερούνται αποτελέσματος. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην κακή εφαρμογή του νόμου ούτε στις πολύπλοκες ρυθμίσεις του. Το πρόβλημα βρίσκεται στην ίδια την ιδέα του πανεπιστημιακού ασύλου. Στην ίδια την ύπαρξη του ασύλου.
Τι προστατεύει το πανεπιστημιακό άσυλο; Την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους. Θαυμάσια. Το Σύνταγμα μας, το δημοκρατικό μας Σύνταγμα, στα άρθρα που προστατεύουν τα ατομικά μας δικαιώματα δεν προστατεύει και το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης; Δεν προστατεύει το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι; Τα προστατεύει. Γιατί λοιπόν χρειαζόμαστε μια πρόσθετη πρόνοια για τα πανεπιστήμια; Τι εξυπηρετεί;
Αν μια κυβέρνηση επιδιώξει να περιορίσει ή να αναστείλει τις ακαδημαϊκές ελευθερίες, δηλαδή την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών μέσα στα πανεπιστήμια, θα επιδιώξει να το πράξει και στην κεντρική πολιτική σκηνή, οδηγώντας την χώρα σε κατάσταση θεσμικής εκτροπής. Καμιά συνταγματική ρύθμιση δεν προστατεύει τα έννομα αγαθά, αν ο συσχετισμός των δυνάμεων επιτρέπει την παραβίαση τους ή και την κατάλυση ακόμα του Συντάγματος.
Η έννοια γένους, που είναι οι ατομικές ελευθερίες, περιέχει και προστατεύει και την έννοια είδους που είναι οι ακαδημαϊκές ελευθερίες, καθιστώντας έτσι την επί πλέον ρύθμιση και περιττή και γεννεσιουργό αιτία πολλών προβλημάτων. Σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα το πανεπιστήμιο δεν είναι ένας χώρος αποκομμένος από την κοινωνία. Δεν λειτουργεί με ξεχωριστούς κανόνες που πολλές φορές η καταστρατήγηση τους παραβιάζει άλλα έννομα αγαθά, όχι μόνον των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας, αλλά και ομάδων πολιτών.
Αλλά ας δούμε, εν τοις πράγμασι, αν το πανεπιστημιακό άσυλο προστατεύει τις ελευθερίες για των οποίων την υπεράσπιση θεσπίστηκε. Όλοι θυμούμαστε τα χτισμένα γραφεία καθηγητών από ορδές ερυθροτραμπούκων. Όλοι θυμούμαστε τις εισβολές τους στις συνεδριάσεις των πανεπιστημιακών οργάνων. Όλοι θυμούμαστε τις «φιλικές» συστάσεις σε καθηγητές των οποίων η διδασκαλία δεν εγκρίνεται από φοιτητές αριστερών παρατάξεων. Όλοι θυμούμαστε τους ξυλοδαρμούς φοιτητών από εξωπανεπιστημιακούς τραμπούκους. Όλοι γνωρίζουμε πως μέσα στα πανεπιστήμια επιτρέπεται η ελεύθερη διακίνηση, χωρίς παρατράγουδα, μόνον των ιδεών της Αριστεράς. Όλοι γνωρίζουμε πως οι καθηγητές λειτουργούν κάτω από το καθεστώς του φόβου, αν λάβουν αποφάσεις που δεν είναι αρεστές, ακόμα και από μια φοιτητική παράταξη. Συνεπώς, για ποιες ακαδημαϊκές ελευθερίες μιλούμε; Ποιο πανεπιστημιακό άσυλο υπερασπιζόμαστε, όταν η Αριστερά έχει ενσωματώσει στις «ακαδημαϊκές» ελευθερίες την άσκηση βίας. Κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ θεώρησε καθημερινή φοιτητική διαδικασία τον προπηλακισμό καθηγητών.
Άρα δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως μόνον η Αριστερά και οι παραφυάδες της κόπτονται για το πανεπιστημιακό άσυλο. Αν έπρεπε να υπάρχει στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης όχι μόνον για συμβολικούς, αλλά και για ουσιαστικούς λόγους, εδώ και πολλά χρόνια δεν έχει λόγο ύπαρξης. Μόνον προβλήματα προκαλεί και είναι πηγή ανομίας μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους. Το ξέρουμε γιατί το ζούμε.
Δυστυχώς, το αυτονόητο για μια ακόμα φορά θα ηττηθεί από τις εμμονές της Αριστεράς, που τορπιλίζουν κάθε προσπάθεια ανάταξης των πανεπιστημιακών μας ιδρυμάτων.
