Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τα τουρκικά γεωτρύπανα να «τραυματίζουν» την υφαλοκρηπίδα έξω από το Σούνιο. Όσο και να είμαστε υπέρ της ελληνοτουρκικής φιλίας, η ιδέα της γεώτρησης με φόντο τον ναό του Ποσειδώνα είναι λίγο σουρεαλιστική. Όσο σουρεαλιστική είναι και η εικόνα των υπερπατριωτών που πιστεύουν ότι η επιβίωση της Ελλάδας περνάει μέσα από μία πολεμική σύγκρουση με την Τουρκία.
Η λέξη «συνεκμετάλλευση» διεγείρει τα «εθνικοπατριωτικά» αντανακλαστικά μιας σημαντικής μερίδας του κοινού. Αυτό είναι μια καλή μαγιά για όσους θέλουν να ποντάρουν σε μια ακροδεξιά ατζέντα. Οι εμπνευστές των πρωτοσέλιδων που αδημονούν για το πότε θα πέσει η πρώτη σφαίρα, επιμένουν να επενδύουν στον φόβο και στην άγνοια.
Η Ελλάδα πρέπει να γίνει και πάλι μία ισχυρή οικονομική και στρατιωτική δύναμη για να μπορεί να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των πολιτών της και την ειρήνη στην περιοχή. Η δυνατότητά μας να περιφρουρήσουμε την ειρήνη περνάει αναγκαστικά μέσα από την αντίστοιχη δυνατότητά μας να διατηρούμε μία ισχυρή πολεμική μηχανή. Επί πολλά χρόνια η χώρας μας διατήρησε μία ισορροπία λόγω των σημαντικών στρατιωτικών της δαπανών. Η θέση που εξέφρασαν στελέχη της προηγούμενης κυβέρνησης, ότι θα έκοβαν τις στρατιωτικές δαπάνες και θα «πόνταραν» στην ευσπλαχνία της Άγκυρας, αποδείχτηκαν ολέθριες. Άλλη μία … αυταπάτη…
Τι είμαστε άραγε έτοιμοι να θυσιάσουμε για να μπορέσουμε να πετύχουμε τους στόχους μας; Θα περίμενα από την κυβέρνηση να έχει ήδη ανακοινώσει την αύξηση της στρατιωτικής θητείας. Όπως επίσης και έναν διάλογο για το αν πρέπει ή όχι να στρατεύονται και οι γυναίκες. Όλοι βρίσκουμε απολύτως λογικό να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Ισραήλ, αλλά είναι αμφίβολο αν το εννοούμε στην πραγματικότητα. Το πιο πιθανό είναι ότι θα θέλαμε μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας να παρεμβάλλεται το Ισραήλ και όχι το Αιγαίο!
Η Τουρκία έχει παίξει σωστά τα χαρτιά της όλα αυτά τα χρόνια που εμείς τα έχουμε φορτώσει στο … ευρώ. Οι Τούρκοι δούλεψαν σκληρά για να ξεφύγει η χώρα τους από την χρεοκοπία, επένδυσαν στην αμυντική τους βιομηχανία, «δούλεψαν» τις διεθνείς τους σχέσεις και στην κατάλληλη ώρα παρουσίασαν την δική τους ατζέντα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα επιχειρήσουν να πάρουν το μεγαλύτερο δυνατό όφελος, εκμεταλλευόμενοι όλα τα πιθανά μας λάθη.
Το τι πρέπει να κάνουμε από εδώ και πέρα είναι φανερό! Πρέπει να αντιγράψουμε τους Ισραηλινούς, αλλά και τους Τούρκους! Μας περιμένει ένας αγώνας δρόμου για να μπορέσουμε να καλύψουμε τις όποιες αδυναμίες μας. Ο τελικός μας στόχος, όμως, παραμένει το τραπέζι του διαλόγου. Η συνεννόηση θα γίνει με όρους Οικονομίας και όχι στην γλώσσα των κανονιοφόρων. Οι κανονιοφόροι είναι αυτοί που θα εξασφαλίσουν την ισονομία στο τραπέζι…
Η Ανατολική Μεσόγειος «απειλείται» με μία θερμή εικοσαετία. Δεν είναι υπόθεση ενός σύντομου γύρου. Πρόκειται για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα που οι σχέσεις μας και οι συμμαχίες μας θα δοκιμαστούν αρκετές φορές. Και το κυριότερο είναι ότι δεν αρκεί η δική μας καλή πρόθεση. Χρειάζεται να συνωμοτήσει η ιστορία για να ηττηθούν οι μαξιμαλιστικές απόψεις της Τουρκίας. Αλλά το τραπέζι του διαλόγου δεν θα το αποφύγουμε. Ούτε εμείς, ούτε οι Τούρκοι. Και δεν πρέπει να θέλουμε να το αποφύγουμε. Το ζητούμενο είναι τι ακριβώς θα συζητήσουμε. Και ποιοι άλλοι θα συμμετάσχουν, καθώς το πεδίο της αναμέτρησης δεν είναι το Αιγαίο, αλλά συνολικά η Ανατολική Μεσόγειος. Και συνομιλητές σε αυτό το τραπέζι δεν μπορεί να είναι μόνο η Ελλάδα με την Τουρκία, αλλά όλες οι χώρες της περιοχής. Συνεκμετάλλευση; Σας φαίνεται απαγορευμένη λέξη τώρα και κάτω από αυτό το πρίσμα; Διότι διάλογος σημαίνει ότι οι χώρες έχουν στο μεταξύ αποδεχτεί το διεθνές δίκαιο και την αναγκαιότητα της συνεργασίας, ότι έχουν συμφωνήσει για τα όρια των θαλασσίων ζωνών τους.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
