Με ενοχλεί που στη χώρα μας κάθε αλλαγή στην αμερικανική διοίκηση με τη συμμετοχή Αμερικανών με ελληνική καταγωγή γίνεται θέμα στον Τύπο, καλλιεργώντας προσδοκίες για δήθεν ευνοϊκή στάση απέναντι σε χρονίζοντα ζητήματα της εξωτερικής μας πολιτικής. Προσδοκίες που όχι μόνο ο χρόνος διαψεύδει, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί και να λειτουργούν αντίστροφα! Ο λόγος, πολύ απλός. Κανέναν πολιτικό δεν άφησε ανεπηρέαστο το προσωπικό του πολιτικό μέλλον αφενός, και αφετέρου υπάρχει και η άλλη παράμετρος. Εκείνη που εγκυμονεί τον κίνδυνο να κατηγορηθεί κάποιος, στην περίπτωση αυτή Αμερικανός, ότι επηρεάστηκε από τις οικογενειακές του καταβολές και βάδισε εις βάρος των συμφερόντων της χώρας του. Ποιας χώρας; Της χώρας που εκπροσωπεί, φυσικά. Γιατί ας μη βαυκαλιζόμαστε άλλο, η Ελλάδα για τους μακράν αυτής δεν είναι παρά η χώρα των αρχαίων ερειπίων, του ήλιου, της ανεμελιάς και της θάλασσας, τίποτε παραπάνω. Και οι Έλληνες, παραδοσιακά ονειροπόλοι, εύπιστοι και αφελείς, που με απίστευτη ευκολία βαφτίζουν γύρω τους κάποιους φιλέλληνες (αποκλειστική μας ευρεσιτεχνία ο όρος) και με ακόμα μεγαλύτερη το αντίθετο αν τολμήσουν να πουν κάτι που δεν αρέσει.
Να θυμίσω μερικούς Αμερικανούς; Αρχαιότερος ίσως, ο αντιπρόεδρος του Νίξον, Σπύρος Αγκνιου. Περιμέναμε κάτι παραπάνω επί χούντας από την ελιά που φύτεψε στους Γαργαλιάνους, γενέτειρα των προγόνων του; Οι φυλακές, τα ξερονήσια εξακολουθούσαν να στενάζουν, και τρία χρόνια μετά η μισή Κύπρος έγινε κόκκινη με την τουρκική σημαία και η άλλη μισή πιο κόκκινη από το αίμα των παιδιών της.
Η υποψηφιότητα του Δουκάκη, πολύ αργότερα, μας φούσκωσε ξανά τα μυαλά. Ο ίδιος, έμπειρος πολιτικός, το κατάλαβε νωρίς κι έκανε πολύ ευγενική προσπάθεια να μας το ξεκόψει. Πώς αλλιώς θα μπορούσε άλλωστε να φανεί σε κάποια δύσκολη στιγμή χρήσιμος;
Επί Κλίντον, ένα νέο όνομα εμφανίστηκε στον ορίζοντα, ο παρακοιμώμενός του και γείτονας στο Αρκανσο, Πολ Λεόπουλος, με καταγωγή από τη Μάνη. Ακόμα θυμάμαι την αγωνία του λομπίστα μας να μάθει από έρευνά μου περισσότερα για τον άνθρωπο που ήταν ο μόνος για τον οποίο δεν χτυπούσε σε καμία πτέρυγα του Λευκού Οίκου συναγερμός. Μπορούσε ανενόχλητος να κυκλοφορεί ακόμα κι εκεί όπου δεν μπορούσε η Χίλαρι! Δεν παραλείπω, βέβαια, και το παπαδοπαίδι, δημοσιογράφο από τη Μασαχουσέτη, Τζορτζ Στεφανόπουλο, επικοινωνιακό σύμβουλο του χαρισματικού Μπιλ.
Επί Μπους, του νεότερου, ανέτειλε το άστρο του Τζον Νεγρεπόντε στη CIA. Αυτός κι αν ήταν μπελάς! Για τον ίδιο φυσικά, όχι για εμάς που φουσκώναμε σαν τα παγόνια.
Τον... Μπαϊντενόπουλο, όπως οι ομογενείς βάφτισαν εξαιτίας της ελληνοφιλίας του τον Αμερικανό υποψήφιο των Δημοκρατικών, αφήνω ασχολίαστο. Με ξεπερνά.
Επί... τουρκόφιλου Τραμπ, σημειώσαμε τζακ ποτ, πραγματικά! Ποιον να μην ξεχάσω; Τελευταίος, ο... Μυτιληνιός υφυπουργός Άμυνας. Πνιγμένον στις ιαχές μας, αυτόν τον νεαρό με το αφελές μειδίαμα, πραγματικά τον λυπήθηκα για το τι τον περιμένει με Έλληνες και Τούρκους στην αρένα και τα σπαθιά τους βγαλμένα έξω από τα θηκάρια.
Να μνημονεύσω τους Παπαδόπουλο, Πρίμπους και Τζιτζίκο, που ως σύμβουλοι του πλανητάρχη έλυναν κι έδεναν με τη σκέψη στην τσέπη και τις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες στο εύφορο πεδίον βολής, η Ελλάς; Χαμένος χρόνος, γιατί γρήγορα όλοι τους βγήκαν από το παιχνίδι. Άλλωστε, Τζιτζίκοι και τζιτζίκια διαρκούν όσο μια σεζόν!
*Η Φωτεινή Τομαή είναι συγγραφέας, πρέσβης ε.τ.
**Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο του σαββατοκύριακου 29-30 Αυγούστου.
