Του Σάκη Μουμτζή
Τα οριστικά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για το 2014, την τελευταία χρονιά που κυβερνούσαν οι «δωσίλογοι», έδειξαν πως αυτή έκλεισε με ανάπτυξη 0,7% έναντι 0,3%, όπως είχε αρχικά εκτιμηθεί. Συγχρόνως το 2016, χρονιά ΣΥΡΙΖΑ, είχαμε αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης (0,2%, έναντι μηδενικής ανάπτυξης) σταθεροποίησης της οικονομίας, όπως ισχυριζόταν η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Επιπροσθέτως, με πολιτική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ την διετία 2015-2016 πληρώσαμε περισσότερους φόρους που προέκυψαν από λιγότερο εισόδημα. Το ΑΕΠ σε αυτήν την διετία—σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ—μειώθηκε κατά 4,45 δισεκατομμύρια ευρώ. Ολα αυτά είναι «επιτεύγματα» της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Σήμερα, το να αναλογιζόμαστε τι χάσαμε αυτήν την διετία και πού θα βρισκόμασταν αν κυβερνούσε ο Α.Σαμαράς, είναι και αδιέξοδο και αντιπαραγωγικό. Γιατί δεν αλλάζει την κατάσταση. Είναι μια παθητική στάση.
Άλλωστε, όταν ένας λαός θέλει να αυτοκτονήσει ουδείς μπορεί να τον σταματήσει. Και την αποφράδα ημέρα της 25ης Ιανουαρίου 2015, ο Ελληνικός λαός αυτοκτόνησε.
Εκείνο όμως που πρέπει να κάνουμε, είναι ο καθένας μας να σταθεί αυτοκριτικά για τις γκρίνιες για τον ΕΝΦΙΑ, για το κλείσιμο της ΕΡΤ, για τις μετατάξεις και τις απολύσεις συμβασιούχων.
Όταν στην διετία 2015-2016 διεπράχθησαν όλα αυτά τα κακουργήματα, είναι αστειότητα σήμερα να ασχολούμαστε με πτυχές της κυβερνητικής πολιτικής του Α.Σαμαρά, που στο κάτω-κάτω δικαιώθηκαν με την πάροδο του χρόνου. Μόνον η απώλεια των 6 δισεκατομμυρίων που χαρίστηκαν στις Ευρωπαϊκές Κεντρικές Τράπεζες από τον Α.Τσίπρα, ισοδυναμεί με 2 τουλάχιστον ΕΝΦΙΑ.
Κάποιοι μέσα από τον φιλελεύθερο χώρο δεν βλέπουν πως με αυτόν τον Αρμαγεδώνα που βιώνουμε, εξοντώνεται συστημικά και σχεδιασμένα η μεσαία τάξη, η ραχοκοκαλιά της δημοκρατίας και της ελεύθερης οικονομίας.
Η πολιτική είναι μια διαρκής διαδικασία συγκρίσεων και κρίσεων. Δεν επιζητούμε το απόλυτα καλό που έχουμε στο μυαλό μας, αλλά στο πώς οι βασικοί παίκτες χειρίζονται τις υπαρκτές επιλογές που έχουν και τι αποτελέσματα παράγουν.
Στην προκειμένη περίπτωση συγκρίνουμε, σε όλα τα επίπεδα, την διακυβέρνηση Σαμαρά –Βενιζέλου με την διακυβέρνηση Τσίπρα –Καμμένου. Και για τους «άπιστους Θωμάδες», έρχεται η ΕΛΣΤΑΤ και δικαιώνει πανηγυρικά τους πρώτους.
Δυστυχώς, στον Κεντροδεξιό χώρο επικρατεί μια αδικαιολόγητα μίζερη αντιμετώπιση της περιόδου 2012-2014, γιατί στην Κεντροαριστερά τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.
Ντρέπονται τα περισσότερα στελέχη του ΠΑΣΟΚ για αυτούς τους 30 μήνες. Ντρέπονται για τα όσα πέτυχε μια κυβέρνηση στην οποία συμμετείχαν και αυτοί, αυτοβούλως. Ουδείς τους υποχρέωσε να γίνουν υπουργοί.
Με αυτήν την συμπεριφορά τους, αποποιούνται όλα τα επιτεύγματα της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου. Μάλιστα, σήμερα, γίνεται μεταξύ των δελφίνων ένας διαγωνισμός υποβάθμισης των πεπραγμένων αυτής της περιόδου. Σαν να μην υπήρξε αυτή η διετία, όπως δεν υπήρξε και ο Β.Βενιζέλος, που, στο κάτω-κάτω, διετέλεσε και πρόεδρος του Κινήματος. Προσπαθούν όλα αυτά να τα καταχωνιάσουν στο συλλογικό υποσυνείδητο τους.
Αλλά και στην Νέα Δημοκρατία καιρός είναι να αντιληφθούν πως η επικράτηση τους περνά μέσα από την επιθετική προβολή του έργου του Α.Σαμαρά, στο οποίο συμμετείχαν όλα τα στελέχη της πρώτης γραμμής του κόμματος.
Ας αντιληφθούν, πως είναι πολιτικό και ηθικό καθήκον τους η σύγκριση της διακυβέρνησης Σαμαρά με την διακυβέρνηση Τσίπρα. Τα αποτελέσματα είναι ισοπεδωτικά για τον δεύτερο και με την σφραγίδα της ΕΛΣΤΑΤ πλέον.
Οι περισσότεροι πολιτικοί δικαιώνονται μετά θάνατον. Ο Α.Σαμαράς δικαιώνεται εν ζωή, γι΄αυτό που παρέλαβε και γι΄αυτό που παρέδωσε.
