Ο πολιτικός καταλαβαίνει ότι έχει καταναλώσει το κεφάλαιό του όταν οποιαδήποτε απόφασή του τυγχάνει της αποδοκιμασίας του κοινού. Αντίθετα, στη φάση της αποδοχής τους, της ανόδου, το κοινό χειροκροτούσε ό,τι έλεγαν, ό,τι έκαναν. Οι πολίτες αποθέωσαν το σακίδιο του Σταύρου, αποδέχτηκαν το ψέμα του Αλέξη. Το κακό είναι ότι εκείνοι, οι πολιτικοί, πίστεψαν ότι κέρδισαν την αιώνια ζωή!
Να ξεκινήσουμε από το ψέμα του Αλέξη. Ναι! Ο ελληνικός λαός ήξερε ότι ο Αλέξης Τσίπρας του έλεγε ψέματα. Ο Αλέξης έκανε λάθος και πίστεψε ότι εκείνη την ώρα τους κορόιδευε. Οι Έλληνες αποδέχτηκαν έναν πρωθυπουργό που τους έλεγε ψέματα κατάμουτρα, με την προϋπόθεση ότι θα έκανε κάτι απ' όλα όσα τους είχε υποσχεθεί. Νόμισαν ότι αυτή ήταν η λύση που χρειαζότανε η χώρα. Ένας καταφερτζής πρωθυπουργός που θα έφερνε «βόλτα» τους Ευρωπαίους και θα έπαιρνε για λογαριασμό τους αυτό που χρειαζόντουσαν: Μερικά ακόμη δανεικά.
Δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι δεν θα ήταν ικανός να κάνει το παραμικρό! Ούτε καν αυτό το δέκα τοις εκατό που προσδοκούσαν απ' όσα έλεγε. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, τώρα, πιστεύει ακράδαντα ότι θα μπορέσει να «γυρίσει» το παιγνίδι. Σου λέει, τους κέρδιζα όταν έλεγα ψέματα, δεν θα τους κερδίσω τώρα που θα τους πω μερικές αλήθειες; Το πρόβλημα με τον Αλέξη είναι ότι βρίσκεται στη φάση εκείνη που και τον Ιησού να φέρει σε πολιτική του συγκέντρωση, δεν πρόκειται να τον πιστέψει ούτε ένας. Επειδή ακριβώς βρίσκεται στη φάση της δύσης του άστρου του. Ζυγίστηκε, μετρήθηκε…
Το ίδιο συμβαίνει και με τον Σταύρο Θεοδωράκη. Ο Σταύρος εμφανίστηκε στην πολιτική από το πουθενά και κατάφερε να αλλάξει τους όρους του παιγνιδιού. Κέρδισε κατά κράτος τους επαγγελματίες πολιτικούς στο γήπεδό τους. Ένας πετυχημένος δημοσιογράφος απείλησε το πολιτικό σύστημα με συντριβή. Αλλά τελικά κι αυτός νιώθει τώρα την εγκατάλειψη. Επειδή κι αυτός δεν κατάλαβε ότι στην περίοδο της αποδοχής, το κοινό δεν έδιδε εύσημα στο σακίδιο και στο άγνωστο περιεχόμενό του, αλλά στην ανάγκη πολιτικής αλλαγής.
Το κοινό ήθελε την αλλαγή, αλλά ούτε το ίδιο τολμούσε να πει την αλήθεια. Ακόμη κι αυτός ο προοδευτικός χώρος του ευρύτερου κέντρου είχε τις ψευδαισθήσεις τους μεταξύ των κοινοτικών πακέτων στήριξης και της θολής εικόνας για τον ρόλο της επιχειρηματικότητας. Γι'' αυτό κι ο Σταύρος –σοφά- απέφευγε να προσδιορίσει με ακρίβεια τις θέσεις του. Αν ήταν φιλελεύθερος, σοσιαλδημοκράτης, κεντρώος, κεντροαριστερός. Το κύμα αυτό της πολιτικής αλλαγής δεν κατόρθωσε τελικά να το εκφράσει ο Σταύρος. Δεν μπορούσε να το εκφράσει ο Σταύρος και δεν θα μπορούσε και ο οποιοσδήποτε άλλος. Στην πραγματικότητα το κοινό αναζητούσε έναν «μάγο» για να «επιστρέψει» την χώρα στην κανονικότητα, τότε που όλοι περνούσαμε καλά με τα λεφτά της ΕΕ.
Μετά από τρία και πλέον χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ και την απίστευτα ισχυρή στήριξη που του πρόσφερε η Ευρώπη, έγινε πλέον σαφές ότι με ευρωπαϊκά κονδύλια δεν κτίζονται ιδεολογίες. Τουλάχιστον οι δανειστές δεν έχουν αυτή την άποψη. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι δεν υπάρχουν μάγοι. Κι έτσι το σακίδιο του Σταύρου δεν ασκεί πλέον γοητεία. Επειδή μόνο το σακίδιο ενός μάγου θα μπορούσε να κρύβει λαγούς. Κι ο Σταύρος δεν είναι μάγος. Έτσι, και τον ίδιον τον Μακρόν να φέρει σε προεκλογική του εκστρατεία, το κοινό δεν τον πιστεύει πλέον. Επειδή ακριβώς βρίσκεται στη φάση της δύσης του άστρου του. Ζυγίστηκε, μετρήθηκε…
Βρισκόμαστε σε μία νέα περίοδο. Έπειτα από μία δεκαετία σκληρών μαθημάτων ο ελληνικός λαός φαίνεται ότι αρχίζει να συνειδητοποιεί πως η λύση είναι μία και μοναδική: Δουλειά, δουλειά, δουλειά, όπως συμβαίνει σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Εκεί που αγαπούν την πρόοδο και εκτιμούν την αριστεία. Δεν υπάρχουν μάγοι, δεν υπάρχουν καταφερτζήδες Αλέξηδες, δεν υπάρχει μέλλον με λογικές Καρανίκα στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης.
Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό, δεν ήταν ποτέ μόνο οικονομικό. Οι νοοτροπίες μας είναι αυτές που έρχονται και συντρίβονται στον τοίχο του ρεαλισμού. Μέχρι να μάθουμε ότι πρέπει να φτιάξουμε μία σκάλα, να ανέβουμε τον τοίχο και αφού δούμε τι κρύβεται από πίσω να αποφασίσουμε τι και πως θα το κάνουμε.
Αν υπάρχει κάτι αισιόδοξο είναι ότι τα περισσότερα παιδιά της κρίσης επιστρέφουν ένα – ένα στις θέσεις τους. Το απαισιόδοξο είναι ότι ένα απ΄ αυτά τα δημιουργήματα της κρίσης, το χειρότερο όλων, η Χρυσή Αυγή, δείχνει να είναι ακόμη ακλόνητη. Κι είναι εκείνη πλέον που περιμένει το επόμενο στραβοπάτημα των δυνάμεων της κοινής λογικής για να δοκιμάσει με την σειρά της τις δικές της «λύσεις». Ο λαϊκισμός έχασε την μάχη, αλλά όχι τον πόλεμο. Την επόμενη φορά θα εκφραστεί με πιο ακραίο, με πιο αποκρουστικό τρόπο. Είναι εδώ και περιμένει τη νέα του ευκαιρία.
Να γιατί δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο για «ήττα». Η διακυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη θα πρέπει να είναι η αρχή μιας νέας μεταπολίτευσης. Αν ο Αλέξης Τσίπρας ήταν η απάντηση του λαϊκισμού στην αδυναμία του αστικού χώρου να προσφέρει επιλογές, η Χρυσή Αυγή θα είναι η επόμενη. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι η τελευταία μας ευκαιρία. Είναι και η μοναδική.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
