Του Σάκη Μουμτζή
Κάποιος θα πει «μα καλά τέτοιες στιγμές εθνικής συναίνεσης, τις καταστρέφεις με κομματικές αντιπαραθέσεις;».
Απαντώ: η πολιτική είναι συγκρούσεις, ρήξεις, νίκες, ήττες. Tα «αγαπησιάρικα» είναι για τα κυκλάμινα του Κατηχητικού. Οι νίκες και οι ήττες προκύπτουν από σκληρούς αγώνες.
Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατήγαγε μια μεγάλη νίκη και πρέπει να το πούμε. Εξανάγκασε τον Α. Τσίπρα να στηρίξει την δική του επιλογή, εγκαταλείποντας τον Π. Παυλόπουλο.
Συγχρόνως, απέδειξε πως δεν τον ενδιέφερε μια κομματική υποψηφιότητα, αν και είχε την δυνατότητα να το πράξει, και προχώρησε σε μια πρόταση ευρείας αποδοχής.
Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο πως ο Α. Τσίπρας με την πρόταση Παυλόπουλου προσπάθησε να δημιουργήσει εσωκομματικό πρόβλημα στον πρωθυπουργό. Δεν είναι η πρώτη φορά που το επιχειρεί.
Το έπραξε με την συμφωνία των Πρεσπών και με την σκευωρία Novartis και απέτυχε και στις δύο περιπτώσεις. Τώρα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον αιφνιδίασε, αν και δεν έπρεπε ο Α. Τσίπρας να αιφνιδιαστεί. Ο πρωθυπουργός είχε δηλώσει, σε ανύποπτο χρόνο, πως η υποψηφιότητα που θα προτείνει θα είναι τέτοια που πολύ δύσκολα ο ΣΥΡΙΖΑ θα την καταψήφιζε.
Ο Α. Τσίπρας δεν τον άκουσε και έκανε τους δικούς του σχεδιασμούς. Το αποτέλεσμα είναι τώρα να τρέχει πίσω από τον Μητσοτάκη.
Συγχρόνως, με την ανεξήγητη επιμονή του στην υποψηφιότητα Παυλόπουλου είχε εγκλωβισθεί σε μια συγκρουσιακή λογική, καθώς γνώριζε πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν υπήρχε περίπτωση να τον ψηφίσει. Έτσι, χθες βρέθηκε στο δίλημμα ή να επιμείνει στην πρόταση του, οπότε θα έπρεπε να αιτιολογήσει γιατί προτιμά έναν συντηρητικό υποψήφιο από μια γυναίκα που έχει ρίζες στον χώρο της Κεντροαριστεράς ή να πράξει αυτό που έπραξε.
Να συρθεί πίσω από την πρόταση Μητσοτάκη.
Η υποψηφιότητα της κυρίας Σακελλαροπούλου έχει το αποτύπωμα του πρωθυπουργού. Ως προσωπικότητα τον εκφράζει για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Με την επιλογή της ίσως ήθελε να στείλει το μήνυμα πως αρχίζει μια καινούργια εποχή για την Ελλάδα.
Περάσαμε μια δεκαετία έντονων πολιτικών συγκρούσεων. Περάσαμε μια δεκαετία έντονης πόλωσης, που τις συνέπειες της τις βλέπουμε ακόμα. Φαίνεται πως αυτός ο κύκλος έκλεισε και, σημειολογικά, αυτό το εξέφρασε η επιλογή ενός προσώπου που δεν είχε αναμειχθεί στις πολιτικές συγκρούσεις αυτής της ταραγμένης περιόδου.
Έχει καθαρό πολιτικό μητρώο.
Είναι γεγονός πως ο πρωθυπουργός έχει καταστεί ο απόλυτος κυρίαρχος των εξελίξεων. Αυτό με απλά λόγια σημαίνει πως αυτός θα καρπούται τις επιτυχίες, αλλά θα χρεώνεται και τις αποτυχίες. Οι κινήσεις του μέχρι στιγμής τον δικαιώνουν στις βασικές του επιλογές. Και εκεί που παρατηρούνται αβελτηρίες και λανθασμένοι χειρισμοί, έχει επιδείξει την ικανότητα—μέχρι στιγμής—διορθωτικών παρεμβάσεων, πριν εγγραφεί πολιτική ζημία.
Νομίζω, πως όσοι ανακάλυπταν στον Α. Τσίπρα επικοινωνιακά χαρίσματα και υψηλού επιπέδου πολιτική σκέψη, υποτιμώντας τον Κ.Μητσοτάκη, καιρός είναι να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους.
Ο πρωθυπουργός τους διαψεύδει, καθώς αναδεικνύεται σε έναν πρώτης τάξεως σκακιστή, που σε σταθερή βάση—από το 2016-- κάνει ρουά –ματ σε αυτόν που «πιάνει πουλιά στον αέρα» ή που «έχει τον Μητσοτάκη για breakfast».
