Του Βασίλη Καπετανγιάννη*
Το θέαμα που παρουσίασε η Βουλή την περασμένη εβδομάδα κατά τη συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση καλύτερα να ξεχαστεί, διότι δεν τιμά τα μέλη της εθνικής αντιπροσωπείας και τον θεσμό. Miserabile visu. Οικτρόν ιδείν.
Η κυβέρνηση, έχοντας προφανώς δουλέψει μεθοδικά, περισυνέλεξε τα ράκη των ΑΝΕΛ ως νέα κατ' άτομον συνιστώσα της κυβέρνησης, δύο άλλα δανεικά μέλη κι έναν βουλευτή από το Ποτάμι και κατάφερε να συγκεντρώσει την περιπόθητη πλειοψηφία των 151. Αργά ή γρήγορα, τα ανταλλάγματα θα γίνουν γνωστά. Η έκπτωση, όμως, του κοινοβουλευτισμού και των θεσμών δεν πρόκειται να εκλείψει ή να ξεχαστεί εύκολα.
Μόλις προ ολίγου είχε λάβει χώρα η σκηνοθετημένη παράσταση αποχώρησης του κ. Καμμένου από την κυβέρνηση, αφού της δάνεισε 2 βουλευτές του, για κάθε ενδεχόμενο. Αμέσως, οι κονδυλοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ άρχισαν να βγάζουν στεναγμούς ανακούφισης που ξεφορτώθηκαν, με το αζημίωτο βέβαια, τον ακροδεξιό εταίρο τους, ένα ακόμα asset του κ. Τσίπρα που κατευόδωσε μετά πολλών επαίνων. Τώρα, βέβαια, η σχέση ήταν «ανάγκης», παράδοξη, αντιφατική, ολέθρια, περίεργη, οξύμωρη, αταίριαστη, τραυματική. Παρά φύσιν! Πλούσιο το λεξιλόγιο για όλα τα γούστα. Ο γέγονε, γέγονε! Ας το ξεχάσουμε. «Επιτέλους τέλος», αναφώνησε πρωτοσέλιδα το ΦΕΚ του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κ. Καμμένος, που ισχυρίζεται ότι ο Π/Θ τον εξαπάτησε δις (ας πρόσεχε) προφανώς θα επιδοθεί σε μακρά προσπάθεια στα δεξιά της Δεξιάς για να επιτύχει την είσοδό του και πάλι στη Βουλή. Ταυτόχρονα, δεν παύει τις βολές του κατά του κ. Κοτζιά με τα διάφορα «ΕΙΣ-ΠΡΑΤΤΩ» ή «ΔΙΑ-ΠΡΑΤΤΩ», ενώ ο αποδέκτης τον μηνύει ως «εθνικό ψεύτη». Επί τόσα χρόνια συνυπήρχαν στην ίδια κυβέρνηση επικεφαλής των πιο σημαντικών υπουργείων για την ασφάλεια της χώρας! Επικίνδυνος κυβερνητικός θίασος.
Από την άλλη μεριά, οι προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ για τη συγκρότηση «προοδευτικού μετώπου» βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη με αιχμή τη Συμφωνία των Πρεσπών. Θα επανέλθουμε επ' αυτού σε άλλο σημείωμα. Ας σημειώσουμε εκ προοιμίου ότι η συζήτηση περί της (πιθανής) μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ σε κάποια υβριδική σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση διότι προσαρμόζεται στην «πραγματικότητα» είναι α-νόητη, ήτοι άνευ νοήματος. Απλώς, χρησιμοποιείται ως άλλοθι και πρόσχημα για εκείνους που προστρέχουν πρόθυμα με διάφορα κίνητρα για να συνεισφέρουν στο νέο στρατήγημα του ΣΥΡΙΖΑ για την εκλογική και μετεκλογική πολιτική του επιβίωση και κυριαρχία στον κεντροαριστερό χώρο, κι άλλα γλαφυρά συνώνυμα. Ο πολιτικός χαμαιλεοντισμός και το ένστικτο πολιτικής επιβίωσης διά της προσαρμογής συγχέεται με τα αναλλοίωτα ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον όσο κυβερνά. Η λαϊκιστική πολιτική του κουλτούρα, η καθεστωτική και ολοκληρωτική νοοτροπία του, παρά τις συνεχείς μεταμφιέσεις στις οποίες επιδίδεται για να παραπλανήσει, αποτελούν λόγο ύπαρξης και modus operandi.
Δεν θα διαβάσουν τώρα στα γεράματα οι νεοσταλινικοί του ΣΥΡΙΖΑ Τζον Ρολς ή Αμάρτια Σεν, για να μην πάμε πιο πίσω ή πιο μπροστά, για να γίνουν καλοί σοσιαλδημοκράτες με «αριστερό» πρόσημο.
Προς το παρόν, προέχει να απαλλαγεί ο τόπος με προσφυγή στις κάλπες το συντομότερο δυνατόν από τη χειρότερη και πιο επιβλαβή για τη χώρα κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης, που έχει μεν την τυπική πλειοψηφία, αλλά εμφανώς στερείται νομιμοποίησης. Τα άλλα έπονται. Είναι, βέβαια, πολλά και σημαντικά κι απαιτούν σοβαρή και εκτεταμένη συζήτηση.
* O Βασίλης Καπετανγιάννης είναι πολιτικός επιστήμονας.
** Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Φιλελεύθερο στις 21 Ιανουαρίου 2019.
