Ο διάλογος είναι πραγματικός. «Όχι άλλη Πισπιρίγκου, ρε παιδιά. Δεν θέλω να παίξουμε Πισπιρίγκου στην εκπομπή. Φτάνει πια. Δεν υπάρχει τίποτα καινούριο στην ιστορία, τίποτα που δεν έχει ειπωθεί εκατό φορές και από εκατό οπτικές γωνίες. Νισάφι πια. Να προβάλουμε άλλα θέματα.» Η απάντηση είναι αφοπλιστική. «Εσύ είσαι το αφεντικό, εσύ επιλέγεις τα θέματα. Όμως να ξέρεις ότι αν οι απέναντι παίζουν Πισπιρίγκου -που θα παίζουν- κι εμείς παίζουμε οτιδήποτε άλλο, οι τηλεθεάσεις μας θα πλησιάσουν το μηδέν. Διάλεξε.»
Ζούμε τραγικές τηλεοπτικές στιγμές. Τι έφαγε στο κελί η Πισπιρίγκου, τι ήπιε, ποια εκπομπή είδε και ποια ώρα, τι σχολίασε την ώρα που παρακολουθούσε τα προγράμματα. Ποιος πήγε στον τάφο των μικρών παιδιών, σε ποιο νεκροταφείο και τι ώρα. Τι λουλουδάκια έβαλε στο βάζο και τίνος τα λουλουδάκια πέταξε στο καλάθι των σκουπιδιών. Ποιος είχε φέρει τα άλλα λουλούδια και για ποιο λόγο. Πόσο πουλά το σπίτι της η μάνα της Πισπιρίγκου, που βρίσκεται το σπίτι αυτό και τι αντικειμενική αξία έχει. Ποίος ο λόγος της εσπευσμένης πώλησης;
Σαράντα πέντε μάστορες κι εξήντα μαθητάδες σχολιάζουν την υπόθεση Πισπιρίγκου. Δικηγόροι, ποινικολόγοι, συνταξιούχοι δικαστές, ψυχολόγοι, παραψυχολόγοι, καφετζούδες, χαρτορίχτρες, ιστορικοί μελετητές φόνων και αγριοτήτων, βουλευτές, υπουργοί, λογιστές, μέχρι και πρόεδροι βενζινοπωλών εξέφρασαν την βαρύνουσα επιστημονική τους άποψη επί του ζητήματος. Μάθαμε όλους τους ιατροδικαστές της χώρας μέχρι τρίτης γενεάς, μάθαμε πως ονομάζονται ως και τα εγγόνια των εγκληματολόγων.
Ήρθε ο πόλεμος και πέρασε, ήρθε η ακρίβεια και την συνηθίσαμε, ήρθε ο Μακρόν με την Λεπέν και ολοκλήρωσαν, ήρθε το Πάσχα και παρήλθε, αλλά η υπόθεση Πισπιρίγκου δεν έχασε ποτέ την αξία της. Καλά, αυτός ο Μάνος Δασκαλάκης έχει αναγορευτεί σε εθνικό μας σούπερ σταρ. Ο Έλληνας νοικοκύρης και η Ελληνίδα νοικοκυρά, αν δεν δουν πρωί-πρωί τα στρόγγυλα γυαλιά του Μάνου, δεν πάει καλά η μέρα τους. Κι αν δεν μάθουν πως προαυλίστηκε η Πισπιρίγκου, νιώθουν ένα απέραντο κενό στην ύπαρξη τους. Αμ αυτά τα σημάδια στο προσωπάκι του τραγικού μωρού ή το ματωμένο πανάκι που βρέθηκε στην κούνια του βρέφους; Έχουν πάρει την θέση εθνικών συμβόλων, μόνο προσοχές δεν βαράμε μπροστά τους.
Η κατάσταση, πατριώτες, δεν είναι απλώς ανυπόφορη. Είναι αδιανόητη. Ζούμε μια ομαδική ψύχωση, που έχει προ πολλού ξεπεράσει κάθε όριο λελογισμένου κοινωνικού ενδιαφέροντος. Είμαστε όλοι μας πιο άρρωστοι από την θρυλούμενη φόνισσα μάνα. Χρειαζόμαστε μαζική ψυχανάλυση ή εθνική ψυχοθεραπεία. Έχετε αντιληφθεί ότι θα φεύγουμε για διακοπές τον Αύγουστο και ακόμα την υπόθεση Πισπιρίγκου θα βλέπουμε στις τηλεοράσεις του καραβιού; Περαστικά μας.
