Του Θανάση Χειμωνά
Πριν λίγες μέρες ο Σταύρος Θεοδωράκης ανακοίνωσε πως η εγχείρηση στην οποία είχε υποβληθεί δεν απέδωσε και πως είναι αναγκασμένος να προχωρήσει σε χημειοθεραπεία. Και μόνο η τελευταία λέξη της προηγούμενης φράσης κάνει κάθε φυσιολογικό άνθρωπο να ανατριχιάσει. Όλοι έχουμε κάποιον δικό μας που έχει περάσει από αυτή την επίπονη διαδικασία. Ακόμη όμως και αν αυτό δεν μας έχει συμβεί, η διάδοση των σόσιαλ μίντια μας έχει δώσει την μακάβρια «ευκαιρία» να ζήσουμε “live” τον Γολγοθά συνανθρώπων μας, πολλές φορές με το χειρότερο τέλος.
Μίλησα για «φυσιολογικούς ανθρώπους». Στην Ελλάδα του 2017 όμως δεν είναι όλοι τέτοιοι. Πιο πρόσφατη απόδειξη μια από τις δεκάδες συριζαίικες τρολοσελίδες που έχουν κατακλείσει το Facebook τα τελευταία χρόνια η οποία, αφού αναπαρήγαγε τη δήωση του Σταύρου, σχολίασε: «Όχι Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη. Δεν θα το αντιμετωπίσεις όπως χιλιάδες άνθρωποι τριγύρω. Δεν θα περιμένεις σε ατέλειωτα τηλέφωνα που κάνουν του του του για να κλείσεις ένα ραντεβού μετά από έναν μήνα. Δεν θα περιμένεις σε ατέλειωτες ουρές για να εξεταστείς. Δεν θα σου φερθούν σαν Σ….Α ΠΑΤΗΜΕΝΑ που τους χρωστάς λεφτά. Δεν θα χ…σαι πάνω σου μήπως δεν έχεις να πληρώσεις. Δεν θα χρειαστεί να παρακαλέσεις ή να φιλήσεις κ..ους ( καλά αυτό ξέρεις να το κάνεις οκ) για να σου αφαιρέσουν ο,τι χρειάζεται ν' αφαιρεθεί. Οι «χιλιάδες άνθρωποι» που ταλαιπωρούνται στα σαπισμένα νοσοκομεία δεν είναι πρωταγωνιστές μ…κα. Είναι αγωνιστές και κατακημένοι μ…κα. Γ…σου Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη.
Μ…κα.
Από φίλη».
Εξυπακούεται πως τις τελίτσες τις έχω προσθέσει εγώ. Στο αυθεντικό ποστ οι λέξεις που «λογόκρινα» παρουσιάζονται σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια.
Παρακάμπτοντας το σχόλιο «Από φίλη» (ποιανού;) και τη λέξη «κατακημένοι» της οποίας την έννοια αγνοώ αναρωτιέμαι: Πόσο άθλιος, δυστυχισμένος και σκατόψυχος (χωρίς τελίτσες) πρέπει να είσαι για να βρίζεις με τέτοιο τρόπο έναν άνθρωπο που μόλις ξεκίνησε τη μάχη με τον καρκίνο, έναν άνθρωπο τον οποίο δεν γνωρίζεις καν προσωπικά, μόνο και μόνο επειδή διαφωνείς μαζί του στο αν πρέπει να μείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη;
Φυσικά το ποστ αυτό δεν αποτελεί κάτι πρωτοφανές. Οι πανηγυρισμοί για θανάτους, οι ευχές για καρκίνους και «ΠΣΟΦΟΥς», η πλακίτσα με δυστυχήματα και σοβαρότατους τραυματισμούς, είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο στη χώρα μας. Είτε πρόκειται για πολιτικούς, δημοσιογράφους, celebrities είτε για ταυρομάχους ή ακόμη και πιστούς συγκεκριμένων θρησκειών.
Ας μη γελιόμαστε. Δεν υπάρχει καμία ιδεολογία πίσω από τέτοιας μορφής συμπεριφορές. Ασχέτως αν από το 2010 και μετά ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Ελληνική «Αριστερά», αυτό το τρέντι εξάμβλωμα που γεννήθηκε μέσα από την οικονομική κρίση, τις έχει αγκαλιάσει και πριμοδοτήσει. Άλλωστε, ανάλογα σχόλια έχουμε διαβάσει μέχρι και για τον Μίχαελ Σουμάχερ για τον οποίο δεν γνωρίζουμε καν την άποψή του για την Ε.Ε.
Ο (ανώνυμος) χρήστης των σόσιαλ μίντια μισεί τον Θεοδωράκη και τον κάθε Θεοδωράκη επειδή ο (κάθε) Θεοδωράκης είναι αναγνωρίσιμος. Τον μισεί επειδή έχει πετύχει δυο-τρία πράγματα στη ζωή του αντίθετα με τον ίδιο που απλώς αποτελεί μια ανώνυμη διαδικτυακή κουτσουλιά που θα εξαφανιστεί στο πρώτο refresh. Απλώς ντύνει ενίοτε το μίσος του με έναν ψευτοϊδεολογικό μανδύα για να έχει ήσυχη την (όποια) συνείδησή του.
