Του Γιάννη Λοβέρδου
Ένα από τα πλέον επικίνδυνα ψέματα, που καλλιεργεί συστηματικά η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, είναι ότι δήθεν στις 20 Αυγούστου θα έχουμε «καθαρή έξοδο» από τα Μνημόνια. Ας δούμε ποια είναι η αλήθεια. Αν ως «καθαρή έξοδο», κάποιοι εννοούν το τέλος της τρίτης δανειακής σύμβασης με τους δανειστές, που είχε συναφθεί τον Αύγουστο 2015 κι ήταν τριετής διαρκείας, αυτό είναι ακριβές.
Αν πάλι εννοούν ότι δεν πρόκειται να μας ξαναδώσουν οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ χαμηλότοκα δάνεια κι ότι από εδώ και πέρα, όταν χρειαζόμαστε χρήματα, θα πρέπει να δανειζόμαστε από τις αγορές με πολύ ψηλότερα επιτόκια (εάν κι εφόσον μας δανείζουν), κι αυτό είναι ακριβές.
Αν όμως ως «καθαρή έξοδο», κάποιοι νομίζουν ότι είναι το τέλος της λιτότητας, το τέλος της σκληρής εποπτείας από τους δανειστές, οι νέοι, μαζικοί διορισμοί στο Δημόσιο, ότι θα αρχίσει να ρέει άφθονο το χρήμα για να ζούμε και πάλι πλουσιοπάροχα, χωρίς πολύ κόπο, αυτό είναι τεράστιο ψέμα. Όπως ακριβώς τεράστιο, κολοσσιαίο ψέμα ήταν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και το τέλος των μνημονίων, με «ένα άρθρο, ένα νόμο», το 2015
Ένας από τους πιο διαδεδομένους μύθους των τελευταίων ετών, παραμένει ισχυρός παρά τα περίπου δέκα χρόνια, που εισήλθαμε σε καθεστώς ύφεσης, είναι ότι η λιτότητα, που βιώνει σκληρά ο ελληνικός λαός, είναι αποτέλεσμα των μνημονιακών πολιτικών.
Δηλαδή έχουμε πιστέψει ότι αν δεν υπήρχαν τα μνημόνια δεν θα υπήρχε και λιτότητα, δεν θα είχαν μειωθεί οι συντάξεις, δεν θα είχαν γίνει απολύσεις, δεν θα είχαν κλείσει επιχειρήσεις, δεν θα είχαν βιώσει οι πολίτες φτώχεια κι εξαθλίωση. Αυτό είναι ψευδές. Αλλά σχεδόν κανείς, ούτε πολιτικός, ούτε δημοσιογράφος τολμά να το πει.
Αντίθετα, παραμένει δυνατή η αντίληψη ότι αν δεν υπήρχαν τα μνημόνια, που επιβάλλουν οι «κακοί» ξένοι δανειστές, όλα θα ήταν πολύ καλύτερα στη ζωή μας, στην καθημερινότητα μας, στην οικονομία και την κοινωνία μας.
Αυτό φυσικά δεν ισχύει. Όπως έχω πει κατ' επανάληψη, τα μνημόνια δεν προκάλεσαν την πτώχευση της Ελλάδας. Αλλά οι αλόγιστες οικονομικές πολιτικές της συνεχούς δημοσιονομικής επέκτασης με δανεικά, που ακολούθησαν δυστυχώς όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις τις τελευταίες δεκαετίες, ιδίως από το 1981. Η Ελλάδα χρεοκόπησε το 2010. Στην πραγματικότητα είχε χρεοκοπήσει νωρίτερα.
Αλλά το 2010 το αντιληφθήκαμε. Και τότε προστρέξαμε στους «κακούς» δανειστές και στα μνημόνια για να αποφύγουμε και την τυπική, άτακτη χρεοκοπία, που θα οδηγούσε σε ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή, σε ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια κι εξαθλίωση ακόμα περισσότερους πολίτες αυτής της ταλαιπωρημένης, σκληρά δοκιμαζόμενης τα τελευταία χρόνια χώρας.
Τα μνημόνια ήταν μέρος της θεραπείας από τον καρκίνο, που ήταν η χρεοκοπία, λόγω υπερβολικού δανεισμού, αλόγιστης δημοσιονομικής επέκτασης, με πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, υπερβολικούς διορισμούς στο Δημόσιο, παχυλές αμοιβές, που δεν μπορούσαμε να σηκώσουμε ως οικονομία.
Αλλά και λόγω της εγκατάλειψης της παραγωγικότητας, της ανταγωνιστικότητας, της επιχειρηματικότητας της ελληνικής οικονομίας. Επί σειράν ετών δυστυχώς η Ελλάδα μετετράπη σε μια χώρα όπου επικρατούσαν πλήρως ο κρατισμός κι ο λαϊκισμός, χάρις στα δανεικά, που κακώς δίνονταν ασυλλόγιστα και χρησιμοποιούνταν όχι για την ανάπτυξη μιάς υγιούς, επιχειρηματικής, παραγωγικής οικονομίας παρά μόνον για την αύξηση της κατανάλωσης.
Το καταναλωτικό πρότυπο με δανεικά κατέστρεψε την Ελλάδα, όχι τα Μνημόνια. Κι αν αυτό ακόμα αρνούμαστε να το συνειδητοποιήσουμε, τότε ποτέ δεν πρόκειται να βγούμε από τον φαύλο κύκλο, από τη δίνη, που χρόνο με τον χρόνο μας βυθίζει ολοένα και περισσότερο στην άβυσσο.
