Εκτός από το κτήριο του ΣΚΑΪ και της Καθημερινής, που έγινε μάρτυρας της βομβιστικής επίθεσης, γίναμε και όλοι οι υπόλοιποι μάρτυρες μιας μονότονης υποκριτικής δήθεν δημοκρατικής, δήθεν ευαισθησίας από κρατικούς λειτουργούς, αλλά και μιας ανάλυσης των κινήτρων της επίθεσης, από την οποία έλειπε ένας πιθανότατος παράγοντας: Ο οικονομικο- πολιτικός υπόκοσμος.
Για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, θα ξεκινήσουμε από κει που ξεκινάει κάθε κουβάρι δράσης: Ποιος ωφελείται από αυτή την επίθεση; Για την ακρίβεια, ποιός νομίζει ότι ωφελείται; Ποιος έχει κίνητρο;
Για να απαντήσει κανείς στο ερώτημα πρέπει να δει τι αντιπροσωπεύει ο ΣΚΑΪ και η Καθημερινή. Και δεν είναι τυχαίο που βάζω και την εφημερίδα ως στόχο, πράγμα που λείπει από τη χτεσινή ειδησεογραφία και σχολιογραφία. Και για να το δει κανείς πρέπει να διαπιστώσει σε τι διαφέρει το συγκρότημα από τα άλλα αντίστοιχα της χώρας.
Το συγκρότημα, με τον ΣΚΑΪ να έχει μεγαλύτερη απήχηση, είναι το μόνο με τηλεοπτικό κανάλι που αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση σχεδόν σε όλα τα θέματα εκτός από ένα: Στα λεγόμενα εθνικά. Γιατί το συγκρότημα έχει κεντρικά σαν άποψη την κοσμοπολιτική και παγκοσμιοποιημένη και όχι την πατριωτική εθνική οπτική γωνία, εξ αιτίας της επίδρασης του καθηγητή κ Βερέμη, από τον οποίο επηρεάζεται σφόδρα.
Όλα τα υπόλοιπα τηλεοπτικά κανάλια έχουν υποκύψει στη γοητεία της φανερής διαπλοκής με την κυβέρνηση, την οποία χαϊδεύουν και προωθούν ευμενώς τις απόψεις της και την πολιτική της. Άλλα πιο ξεδιάντροπα, άλλα πιο κομψά. Θυμίζουμε εδώ ότι και ο ιδιοκτήτης του ΣΚΑΪ έχει ανέβει τα σκαλοπάτια του Μαξίμου, όχι πριν πολύ καιρό, όπως όλοι οι εκδότες, χωρίς εντάσεις και συγκρούσεις.
Οι βόμβες όμως μπαίνουν για να μας πουν κάτι, όπως και όλα τα αντίστοιχα χτυπήματα. Τι θέλει να μας πει η συγκεκριμένη;
Αν δούμε τα ΜΜΕ με επαναστατική ή απλή αναρχική οπτική γωνία θα ομονοήσουμε ότι όλα, χωρίς εξαίρεση, ανήκουν σε καπιταλιστές κεφαλαιούχους και υπηρετούν το καπιταλιστικό σύστημα με συνέπεια. Επομένως, από μια επαναστατική οπτική γωνιά γεννιέται αυτομάτως το ερώτημα: Γιατί το συγκρότημα του ΣΚΑΪ έχει δεχτεί εδώ και 8 χρόνια έξι (6) επιθέσεις με χειροβομβίδες, με πέτρες, με πυροβόλο, με γκαζάκια, με βόμβα και όχι κανένα άλλο συγκρότημα ΜΜΕ, ιδιοκτησίας μεγαλοκεφαλαιούχου;
Η απάντηση στο ερώτημα είναι επαναστατικά οδυνηρή. Μοιάζει σαν το υπάρχον αντάρτικο πόλης να μην πολεμάει το σύστημα των ΜΜΕ. Τον καπιταλισμό. Το κεφάλαιο. Μοιάζει σαν να πολεμάει εκείνον που όχι μόνο στήριζε τη μνημονιακή πολιτική. Γιατί όλα τα τηλεοπτικά Μέσα τη στήριζαν. Μοιάζει σαν να πολεμάει μόνο εκείνον που αντιπολιτευόταν και αντιπολιτεύεται έναν συγκεκριμένο κομματικό πόλο. Ο οποίος πόλος κατά σύμπτωση ήταν στην αντιπολίτευση και σήμερα είναι κυβέρνηση.
Οι κατηγορίες που εξαπολύονται κατά καιρούς ότι ο ΣΚΑΪ εκπροσωπεί τον νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά δεν αντέχουν στην ανάλυση της κριτικής. Οι υπόλοιποι καναλάρχες είναι κομμουνιστές, αναρχικοί, φιλεύσπλαχνοι αστοί, που με την πρώτη ευκαιρία έκλεισαν το μεγαλύτερο κανάλι της χώρας και άφησαν στο δρόμο πάνω από 500 εργαζόμενους; Και, για να τελειώνουμε με την ανιστόρητη και ανιδεολογική κωμωδία: Ακροδεξιά είναι η Χρυσή Αυγή. Ούτε καν ο Καμμένος. Και κανένα ΜΜΕ δεν υπερασπίζεται τη Χρυσή Αυγή. Το μόνο βήμα που έχει είναι στην ΕΡΤ και στη Βουλή. Για λόγους κοινοβουλευτικής τάξης.
Αυτός που ωφελείται, λοιπόν, από την επίθεση δεν είναι στην πράξη ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση, ούτε το σύστημα και οι εκπρόσωποί του. Γιατί, ούτε ο καπιταλισμός βλάφτηκε, ούτε οι δουλοκτητικές συμβάσεις εργασίας σχεδόν σε όλα τα ΜΜΕ απειλήθηκαν, ούτε τρομοκρατήθηκε κανείς από τους ιδιοκτήτες, μετόχους, που συνεχίζουν τη δουλειά τους.
Το χτύπημα δεν τρομοκράτησε κανέναν, αν αυτός ήταν ο στόχος του. Αντιθέτως συσπείρωσε αστικά κόμματα και δημοσιογράφους και εκδότες. Και στρίμωξε ακόμα πιο πολύ την κυβέρνηση να δείξει ένα πιο σκληρό πρόσωπο στον τομέα της καταστολής. Αυτή πιέζεται τώρα από τους συσπειρωμένους. Ήδη, το καθόλου νεοφιλελεύθερο και αντεπαναστατικό ΚΚΕ κατήγγειλε την επίθεση «αντιεπαναστατική ενέργεια».
Επιπλέον, το χτύπημα δεν πρόσθεσε τίποτε παραπάνω στα προηγούμενα πέντε εναντίον του συγκροτήματος του Φαλήρου. Ο ΣΚΑΪ είναι προπύργιο του νεοφιλελευθερισμού και άσυλο της ακροδεξιάς του Άδωνι και του Βορίδη. Αυτά μας τα λέει και η κυβέρνηση κάθε μέρα. Δε χρειάζονταν τα έξοδα της βόμβας. Τίποτε καινούργιο παιδιά;
Αν, λοιπόν η βόμβα μπήκε για να μας πει τα τετριμμένα, κάτι δεν πάει καλά με το «κίνημα» και την ανάλυσή του. Οπωσδήποτε κάτι δεν πάει καλά με την πρακτική του. Αν μπήκε για να τρομοκρατήσει μια αντιπολιτευτική φωνή, τζάμπα μπήκε. Συσπείρωσε. Αν μπήκε σαν λιθαράκι για το χτίσιμο ενός άλλου καλύτερου κόσμου, θα πρέπει να συνοδεύεται και από ένα αντίστοιχα λαϊκό κίνημα. Γιατί αλλιώς είναι απλώς ένα κακέκτυπο της 17 Νοέμβρη, που ακόμα κι αν δεν διαλυόταν από την αστοχία του Ξηρού θα διαλυόταν από τον εγκλωβισμό των μελών της σε ένα μοναχικό κύκλο βίας χωρίς να καταφέρει να δημιουργήσει ένα λαϊκό κίνημα, όπως πίστευε.
Ένα κομμάτι του ελληνικού λαού τη συμπαθούσε για καιρό, αλλά μέχρις εκεί. Μόλις πιάστηκε και απομυθοποιήθηκε, κανείς από τους μικροαστούς εραστές της δεν βγήκε να υπερασπιστεί ούτε την οργάνωση, ούτε τον Ξηρό, που κακοποιήθηκε στον Ευαγγελισμό όπως δεν επιτρεπόταν σε βαριά πολυτραυματία. Αντίθετα, οι μέχρι τότε «οπαδοί» της έγιναν σε μια μέρα χλευαστές της. «Αυτοί ήταν η 17 Νοέμβρη»; Είπαν. Δεν χτίζονται με στρακαστρούκες τα ελπιδοφόρα λαϊκά κινήματα. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή.
Αλλά, επειδή όλα τα βλέμματα έχουν πέσει πάνω στη βόμβα, μένει στη σκιά ένα άλλο στοιχείο πάρα πολύ σημαντικό. Το καμένο αυτοκίνητο! Και είναι πολύ σημαντικό, γιατί το αντάρτικο πόλης, οι τρομοκρατικές οργανώσεις, δεν καίνε τα οχήματα δράσης. Τα εγκαταλείπουν απλώς. Ο υπόκοσμος τα καίει. Μετά από ληστείες ή φόνους.
Έχουμε να κάνουμε με χτύπημα υπόκοσμου; Πιθανότατα όχι. Αλλά, πιθανότατα έχουμε να κάνουμε με χτύπημα ενός οικονομικο- πολιτικού υπόκοσμου. Γιατί, μπορεί να μην είναι τυχαίο το γεγονός ότι εδώ και μέρες το συγκρότημα του Φαλήρου με αποκαλυπτικά ρεπορτάζ, της «Καθημερινής» κυρίως, αποκαλύπτει όλο και περισσότερες πτυχές της διαπλοκής του κ Πετσίτη με επιχειρηματίες, ενώ ήταν κολλητός του υπουργού κ Παππά και του πρωθυπουργού. Και όλο πληθαίνουν τα στοιχεία επικίνδυνα για τους πιθανούς εμπλεκόμενους πολιτικούς.
Αφήνω τον αναγνώστη να βγάλει τα συμπεράσματά του, την ώρα που η αστυνομία και η αντιτρομοκρατική ψάχνουν να βρουν τους δράστες και τα κίνητρα. Αν τα βρουν και, κυρίως, αν τους επιτραπεί να τα βρουν.
Και επειδή ξεκίνησα τις σκέψεις μου με τη διαπίστωση μιάς εκτεταμένης πολιτικής υποκρισίας λύπης για τη βομβιστική επίθεση, ολοκληρώνω:
Ο εκτός ΣΥΡΙΖΑ πολιτικός κόσμος που αντέδρασε γέμισε τις οθόνες και τα χαρτιά με λόγια ωραία για τη Δημοκρατία. Την οποία κακοποιεί εδώ και χρόνια με τις πολιτικές του. Ευτελίζοντάς την σε ένα ράλυ διαπλοκών και κομματοκρατίας τα τελευταία 37 χρόνια τουλάχιστον. Η Δημοκρατία δεν απειλείται από στρακαστρούκες εδώ κι εκεί. Απειλείται από την πολιτική, μέσα στην οποία ζει. Ποια Παιδεία παρέχεται στους Έλληνες εδώ και 40 χρόνια; Ποια Αγωγή του Πολίτη; Ποια Δημοκρατία διδάσκεται στην πράξη στα σχολεία και στα Πανεπιστήμια; Ποια αξιοκρατία και ισονομία εφαρμόζεται;
Από την άλλη πλευρά, οι άνθρωποι που διαρκώς ρίχνουν λάσπη για βιομηχανίες fake news, την ώρα που πιέζουν τα κρατικά κανάλια που ελέγχουν για απόλυτη ποδηγέτηση των news, οι άνθρωποι που πιέζουν τα ιδιωτικά Μέσα για να γίνεται το δικό τους, οι άνθρωποι που στοχοποιούν καθημερινά με την πιο βίαιη φρασεολογία τον Τύπο, δήθεν καταδικάζουν τη βομβιστική επίθεση! Ενώ μόλις απομακρυνθούν από το μικρόφωνο ή το δελτίο Τύπου χαμογελάνε ικανοποιημένοι και τρίβουν τα χέρια τους από ηδονή. Που χτυπήθηκε ο στόχος. Τέτοιοι είναι.
Τσίπρας, Παππάς, Καμμένος, Βερναρδάκης, Τζανακόπουλος, Φίλης, Πολάκης, και τα άλλα παιδιά θυμήθηκαν τώρα τη Δημοκρατία, την οποία ποδοπατάνε κάθε μέρα στη Βουλή και στις συμπεριφορές τους. Χωρίς να την πιστεύουν.
Και η απόδειξη της περιφρόνησής τους είναι το πρωτοφανές. Ότι ούτε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Τζανακόπουλος, ούτε οι υπεύθυνοι για τον Τύπο Παππάς και Βερναρδάκης εμφανίστηκαν στο χτυπημένο συγκρότημα, όπως όφειλαν από τη θέση τους. Δείχνοντας ποιοι πραγματικά είναι και τι πραγματικά πιστεύουν. Και δεν εμφανίστηκαν ούτε στα βραδυνά δελτία του σταθμού όπου προσκλήθηκαν! Με συλλογιστική και συμπεριφορά ανηλίκων.
Τα εμπάργκο επιχειρηματιών, κομμάτων και της κυβέρνησης σε Μέσα Ενημέρωσης και δημοσιογράφους αποδεικνύουν κάτι ακόμα χειρότερο: Ότι θεωρεί ο καθένας το Μέσο και τους εκπροσώπους του σαν ιδιοκτησία του. Ενώ η ενημέρωση είναι ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ δικαίωμα του λαού. Σε όλα τα Μέσα και για όλους.
Η Ενημέρωση και η Δικαιοσύνη είναι οι πυλώνες της Δημοκρατίας. Όποιος τις υπονομεύει υπονομεύει τη Δημοκρατία. Κι αυτό δεν επιδέχεται εκπτώσεων. Ούτε κενών λόγων χωρίς πίστη σ αυτούς τους πυλώνες. Παρά μόνο από όσους δεν πιστεύουν στη ΔΗΜΟΚΡΑΤIΑ.
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
