Του Γιάννης Σιδέρη
Οι πανελλαδικές απεργίες είναι μια τελετουργία του κρατικίστικου συνδικαλισμού που απέμεινε από τα ξέφτια του παρελθόντος. Οι νέες απεργίες που θα δικαιώνουν το νόημά τους, και θα αποτελούν πρόβλημα και φόβητρο για την όποια πολιτική εξουσία, θα έρθουν - αν βέβαια έρθουν - από τα προλεταριοποιημένα στρώματα της κοινωνίας.
Αλλά για να συμβεί αυτό θα πρέπει πρωτίστως να υπάρξουν τέτοια στρώματα, και θα υπάρξουν εφόσον αναπτυχθεί η παραγωγική βάση της χώρας. Και - πάλι εφόσον - ο ελληνικός καπιταλισμός συνεχίσει την παλαιολιθική στάση του έναντι των εργαζομένων, και δεν ενσωματώσει μοντέρνες μορφές εργασιακής συμμετοχής, όπως έγινε στην Ευρώπη στα χρόνια του «ύστερου καπιταλισμού» - που λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ στη διακήρυξή του, ανακαλύπτοντας τον όρο με 40 χρόνια καθυστέρηση.
Ως εκ τούτου είναι παράταιρο που χαίρονται στον ΣΥΡΙΖΑ για την προχθεσινή απεργία, που όντας «πανελλαδική», δεν συγκέντρωσε καν τρεις χιλιάδες νοματαίους. Νομίζουν παραδόξως ότι ο λαός με την απεργία συσπειρώθηκε σε αντικυβερνητική βάση. Εξίσου παραδόξως και ανεδαφικώς θεωρούν τα κυβερνητικά μέτρα αντιμετώπισης του μεταναστευτικού είναι αντιγραφή των μέτρων Σαλβίνι και Όρμπαν ( ζηλευτή οξυδέρκεια: Ο Όρμπαν τους απαγορεύει να εισέλθουν στη χώρα του, ο Χρυσοχοΐδης ψάχνει ξενοδοχεία να τους βάλει, αλλά η κυβέρνηση είναι του Όρμπαν!).
Ο ίδιοι δεν κατανόησαν ότι μεταξύ άλλων πλήρωσαν εκλογικά και τη χύμα στάση τους στο μεταναστευτικό (και πώς να το κατανοήσουν αφού ως αριστεροί αγαπούν όλο τον πλανήτη - στα λόγια φυσικά ). Δεν κατανόησαν ότι αν επικρίνεται σε κάτι η παρούσα κυβέρνηση, είναι ακριβώς επειδή τα μέτρα της στο μεταναστευτικό δεν φαντάζουν τόσο αποφασιστικά. Εξ ου και οπαδοί της στο social media της αποδίδουν τον χαρακτηρισμό… «μπλε ΣΥΡΙΖΑ»! Ουδόλως επίσης έχουν καταλάβει τις ανησυχίες που ενέσπειρε στο κοινωνικό σώμα ο δικός τους χειρισμός.
Παράλληλα ευελπιστούν ότι θα συσπειρώσουν τον λαό και με την ρητορική καταγγελία της «αντιλαϊκής πολιτικής Μητσοτάκη». Όμως αν υπάρχει αντιλαϊκή πολιτική, αυτή εξελίσσεται και αποδεικνύεται σε βάθος χρόνου. Σε τρεις μήνες, με ένα λαό που παραδέρνει με 18% ανεργία, και με μια κυβέρνηση που δείχνει εργώδη προσπάθεια να φέρει κάποιες - τις όποιες - επενδύσεις, ποια ρητορική περί αντιλαϊκής πολιτικής μπορεί να αποδώσει; «Οι εργάτες φωνάζουν για ψωμί» που έγραφε ο Μπρεχτ (δεν είχαν εφευρεθεί τότε τα επιδόματα ΣΥΡΙΖΑ).
Σε αυτή τη λάθος βάση ο Τσίπρας προσπαθεί να συγκροτήσει ένα αντιδεξιό μέτωπο. Όμως μια τέτοια προσπάθεια είναι αποκαλυπτική αδυναμίας: Καταδεικνύει ότι οι «γέφυρες» που έστησε προεκλογικά με τους πρόθυμους «γεφυραίους» ήταν σαθρές και δεν στέριωσαν. Το απρόσμενο ποσοστό που πήρε, οφείλεται περισσότερο στον φόβο των επιδοματούχων μην τους κόψει τα επιδόματα ο Μητσοτάκης, και στην κινητοποίηση της τελευταίας στιγμής χιλιάδων ανέστιων αριστερών, προκειμένου να ανακόψουν το δρόμο στη «νεοφιλελεύθερη Δεξιά», παρά… στον Ραγκούση, τον Λιάκο, τον Παν παν, και τον Μπίστη.
Η αύρα της εξουσίας που τους περιέβαλε, ο επιθετικός τρόπος που την άσκησαν, η εξουσιαστική διακυβέρνησή τους, οι ρηξικέλευθες «λύσεις» που επέλεξαν (όπως του Σκοπιανού που τροφοδότησε πάθη) τους προσέδωσαν κυβερνητικό όγκο που τελικά δεν είχαν. Τείνουμε να ξεχνάμε ότι ο «παντοδύναμος» ΣΥΡΙΖΑ και ο άχαστος Αλέξης, σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις, την ώρα που ήλαυναν, δεν κατέκτησαν την αυτοδυναμία, και χρειάστηκαν το δεκανίκι των ΑΝΕΛ για να σχηματίσουν κυβέρνηση.
Τώρα που η χρυσόσκονη της εξουσίας τινάχτηκε από πάνω τους, φάνηκε το ελλιποβαρές της πολιτικής τους απήχησης. Βλέπουν ότι μόνοι τους με τους γεφυραίους δεν αρκούν. Η «Προοδευτική Συμμαχία» απέδωσε ισχνούς καρπούς και η λύση είναι να προσελκύσουν το ΚΙΝΑΛ.
Εδώ όμως υπάρχει τοίχος. Το ΚΙΝΑΛ είναι μεν περιπλεγμένο στα δικά του πολιτικά προβλήματα ( και τα αδιανόητα οργανωτικά του –σκέτο κουβάρι) , αλλά διατηρεί την παρρησία της αυτόνομης παρουσίας του στην πολιτική σκηνή. Τα στελέχη του, έχουν υπάρξει νομείς εξουσίας, έχουν μεγαλύτερη εμβέλεια και αυθυπαρξία στο πολιτικό τοπίο σε σχέση με τους φρέσκους του ΣΥΡΙΖΑ, και δεν σκοπεύουν να γίνουν εκλογικοί κράχτες στο «γενόσημο» του παλιού ΠΑΣΟΚ. Τουλάχιστον δεν θα το κάνουν ως τις επόμενες εκλογές, οι οποίες θα αποτελέσουν και τη Λυδία Λίθο για την οργανωτική ύπαρξη του συγκεκριμένου χώρου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επειδή έχει αδυναμία να προβάλει δική του πρόταση διακυβέρνησης, ψάχνει να δημιουργήσει σκιάχτρα αντιδεξιών μετώπων. Αν θα παραμείνουν σκιάχτρα θα εξαρτηθεί βεβαίως και από την πορεία της κυβέρνησης Μητσοτάκη, και ειδικά από την πορεία της οικονομίας. Με το μεταναστευτικό που είναι βραχνάς για την κοινωνία, και με τις τρεις χιλιάδες των επαγγελματιών συνδικαλιστών του παρελθόντος, ψήφους δεν θα πάρει.
