Της Αντιγόνης Λυμπεράκη*
Ο προϋπολογισμός είναι η προμετωπίδα μιας κυβέρνησης. Από εκεί – από τα μεγάλα και τα μικρά, από αυτά που λέγονται και από αυτά που αποσιωπούνται – καταλαβαίνουμε το πραγματικό πρόσωπο και στίγμα μιας κυβέρνησης.
Όσο και αν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ θα ήθελαν να χαρακτηριστούν ως φορείς προόδου το προϋπολογισμός του 2017 αποκαλύπτει ένα προσωπείο συντήρησης, βολέματος και φοβίας για το μέλλον. Κάνει μόνο όσα του έχουν πει οι θεσμοί ότι είναι απαραίτητα, αναβάλλει τις ουσιαστικές αποφάσεις και προσπαθεί να κρύψει την πραγματική του στόχευση. Τρεις λόγοι αρκούν:
- Φόροι Σκανδιναβίας – παροχές Χώρας Σφακίων (των οποίων ο τ.Δήμαρχος επαίρετο ότι κρατούσε διπλά βιβλία). Στη Σουηδία καταψηφίστηκε κόμμα που πρότεινε μείωση φόρων επειδή το εκλογικό σώμα φοβήθηκε ότι αυτό ίσως οδηγούσε σε επιδείνωση της ποιότητας των υπηρεσιών. Εδώ αρχίζουμε από επιδείνωση της ποιότητας και μεγιστοποιούμε τους φόρους. Οι υπηρεσίες που παρέχει το Κράτος είναι μόνο για να βολεύουν τους υπαλλήλους που διορίζει και όχι για αυτούς που υποτίθεται ότι υπηρετούν: Ενώ ξοδεύουμε στην Παιδεία όσο περίπου οι άλλοι (και πολύ περισσότερο αν βάλουμε τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα), τα Ελληνόπουλα έχουν σχεδόν την χειρότερη μόρφωση από κάθε άλλον Ευρωπαίο – σύμφωνα τουλάχιστον με την έρευνα PISA. Και οι επιδόσεις συνεχώς χειροτερεύουν.
- Καμμιά δομή δεν αλλάζει. Το εγγυημένο εισόδημα προχωράει όσο το δυνατόν αργότερα, οι συγχωνεύσεις κρατικών δομών οδηγούν σε περισσότερες προσλήψεις παρά λιγότερες. Το Κράτος παίρνει από τον ατυχή φορολογούμενο και τα δίνει στα παιδιά του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ σε προσλήψεις χωρίς αντικείμενο.
- Πολλαπλασιάζει τις φορολογικές επιδρομές – έχοντας χάσει και τον λογαριασμό. Εφαρμόζει το παλιό σύστημα – «να τους τα πάρετε τους με όσους περισσότερους τρόπους και φόρους μπορείτε – αυτοί δεν θα καταλάβουν». Ο ίδιος άνθρωπος υφίσταται πολλαπλές επιθέσεις από πολλές κατευθύνσεις με στόχο όμως την ίδια τσέπη. Αλλά επειδή οι υπηρεσίες του ΣΥΡΙΖΑ δεν μιλούν μεταξύ τους η καθεμιά νομίζει ότι κάνει αυτοσυγκράτηση. Εμείς όμως ξέρουμε ότι κάθε χρόνο τα οικονομικά της οικογένειας βγαίνουν όλο και πιο δύσκολα.
- Τον λογαριασμό, όποτε μπορούν, τον στέλνουν στην επόμενη γενιά ή όπου αλλού δεν φαίνεται. Δεν υπάρχει απόφαση που να μπορεί να αναβληθεί και δεν αναβάλλεται. Αποτέλεσμα ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί το κουτοπόνηρο παράδειγμα της ΝΔ/ΠΑΣΟΚ του 2014 και δεν θέλει να μιλήσει για μεσοπρόθεσμο σχέδιο – φοβούμενος ότι ίσως έτσι αποκαλυφθούν τίποτε εκλογικές μηχανεύσεις.
- Ο προύπολογισμός είναι μόνο πέπλο αδιαφάνειας. Αντί να εξηγεί, μπερδεύει. Αντί να απλοποιεί μπλέκει. Αντί να κάνει, αδρανεί. Τι άραγε κρύβει;
Εδώ και δύο δεκαετίες ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μιλούσαν για 'Προϋπολογισμό μηδενικής βάσης' – ένας αέναος στόχος που ποτέ δεν πιάνεται αλλά πάντα αναφέρεται. Υποθέτω και ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούμενος από τους συντρόφους του θα πεί και τώρα το ίδιο. Οι πόθοι όμως αυτοί προσκρούουν στο ότι ο Προϋπολογισμός είναι ο καθρέφτης της πραγματικότητας: Δεν είναι αυτός που παραμορφώνει, σύντροφοι. Η πραγματικότητα είναι αποκρουστική.
*Η Αντιγόνη Λυμπεράκη είναι στέλεχος του Ποταμιού
