Του Τάσου Ι. Αβραντίνη*
O σοσιαλισμός μπορεί να συνοψισθεί στο εξής: «Ο,τι κινείται στην οικονομία φορολογήστε το. Εάν εξακολουθεί να κινείται, θεσπίστε πρόσθετες ρυθμίσεις και φορολογήστε το επιπλέον. Εάν πάψει να κινείται, επιδοτήστε το».
Αυτό το απόφθεγμα μου θυμίζει η πρόθεση της κυβέρνησης να διανείμει από το «υπερπλεόνασμα» που θα προκύψει κοινωνικό μέρισμα 1,4 δισ. ευρώ σε ευπαθείς οικονομικά ομάδες.
Η θλιβερή διαπίστωση είναι ότι μοιράζουν λεφτά από ένα πλεόνασμα που δεν προέκυψε από την ανάκαμψη της οικονομίας, αλλά από τρεις κυρίως αιτίες:
α) Την εξοντωτική υπερφορολόγηση των πολιτών και των επιχειρήσεων.
β) Την μη καταβολή συντάξεων που εκκρεμούν πλέον των δύο ετών.
γ) Την μη πληρωμή υποχρεώσεων του κράτους.
Ειδικότερα:
Α. Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της υπερφορολόγησης το 2017, με ΑΕΠ μικρότερο από 180 δισ. ευρώ, οι φορολογούμενοι θα πληρώσουν 2,5 δισ. ευρώ περισσότερους φόρους από το 2007, όταν το ΑΕΠ της χώρας ήταν 223,2 δισ. ευρώ. Την ίδια στιγμή, το εισόδημα των φορολογουμένων το 2016, όπως προκύπτει από τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, μειώθηκε κατά 1,8 δισ. ευρώ. Για το 2017 η μείωση των εισοδημάτων αναμένεται μεγαλύτερη.
Β. Η κυβέρνηση καθυστερεί εδώ και δύο χρόνια την έγκριση συντάξεων που συνολικά αγγίζουν τα 3 δισ. ευρώ. Με τη μέθοδο αυτή διογκώνεται πλασματικά το πρωτογενές πλεόνασμα τουλάχιστον κατά 1,5 δισ. ευρώ (το ποσό που οφείλει για τις κύριες συντάξεις).?
Γ. Το κράτος οφείλει περισσότερα από 5 δισ. ευρώ στον ιδιωτικό τομέα. Στο ποσό αυτό πρέπει να προστεθούν και 1,9 δισ. ευρώ μη λογιστικοποιημένο χρέος του Δημοσίου προς την αγορά, σύμφωνα με επίσημες ανακοινώσεις της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων. ?
Η κυβέρνηση, με πλασματικό πλεόνασμα τουλάχιστον κατά 3,4 δισ. ευρώ, διανέμει χρήματα που δεν έχει, ενώ την ίδια στιγμή οφείλει 10 δισ. ευρώ, σε συνταξιούχους που πένονται, σε φορολογούμενους που έχουν προ πολλού εξαντληθεί, σε επιχειρήσεις που οδηγούνται από το κράτος-μπαταχτσή σε κλείσιμο και οι εργαζόμενοί τους στην ανεργία. Πρώτα φτωχοποιούμε κι ύστερα επιδοτούμε.
Και μια τελική υπενθύμιση, οι οικονομολόγοι του 19ου αιώνα, επικρίνοντας τις άστοχες κοινωνικές δαπάνες κάποιων «φιλολαϊκών» κυβερνήσεων, παρατηρούσαν ότι «βρίσκει κανείς όσους φτωχούς επιθυμεί, αρκεί να τους πληρώνει».
* Ο Τάσος Ι. Αβραντίνης είναι δικηγόρος και αντιπρόεδρος της Δράσης.
