Του Χάρη Λυδάκη*
Στις 21 Νοεμβρίου με την κατάθεση του προϋπολογισμού του 2019 στη Βουλή ακούσαμε για την αριστερή προοπτική, που φτιάχνει «μνημόνια με τον λαό – αντί με τους δανειστές».
Το μόνιμο αφήγημα της αριστερής κυβέρνησης μας είναι ότι τα έθνη που ακολουθούν τις θεσμίσεις της «ελεύθερης αγοράς», στην πραγματικότητα επιλέγουν πολιτικές, που υποσκάπτουν τη δημοκρατία και κάνουν τους φτωχούς, φτωχότερους, ενώ αντίθετα οι σοσιαλιστές χρωματίζονται σαν «ήρωες», που αντιπαλεύουν με γενναιότητα τα συμφέροντα των μεγαλο-εταιρειών και προστατεύουν τους αδύναμους.
Δυστυχώς για αυτούς, τα στοιχεία από τις μελέτες της οικονομικής ταυτότητας των κρατών μιλάνε διαφορετικά.
Σύμφωνα με την έκθεση Economic Freedom Report 2018 του Ινστιτούτου Frazer του Καναδά, το πραγματικό εισόδημα του φτωχότερου 10% του πληθυσμού στις οικονομικά ελεύθερες χώρες είναι κατά 8 φορές μεγαλύτερο από το αντίστοιχο φτωχότερο 10% των χωρών με σημαντικό έλλειμμα οικονομικής ελευθερίας. Αυτό πρακτικά σημαίνει, ότι στις χώρες με τους χαμηλότερους φόρους, τις λιγότερες κρατικές παρεμβάσεις και ρυθμίσεις στην οικονομία και ισχυρό κράτος δικαίου, οι «φτωχοί» έχουν πολλαπλάσια υψηλότερο βιοτικό επίπεδο από τις αυστηρά ελεγχόμενες ή ολοκληρωτικές χώρες. Ταυτόχρονα, στις χώρες με αυξημένη οικονομική ελευθερία αποδεικνύεται ότι οι πολίτες απολαμβάνουν περισσότερες πολιτικές ελευθερίες και ατομικά δικαιώματα, σύμφωνα με την κατάταξη 167 χωρών στο Democracy Index από την ετήσια έκθεση του Economist Intelligent Index.
Στην πατρίδα μας, ενώ κανονικά θα έπρεπε να εφαρμόζονται μέτρα φιλελευθεροποίησης της οικονομίας (όπως στις άλλες χώρες της κρίσης (Ιρλανδία, Πορτογαλία Κύπρο κλπ), - αντίθετα - εφαρμόζονται τα τελευταία τέσσερα χρόνια μέτρα απαγχονισμού των ζωντανών οικονομικών κυττάρων (επαγγελματιών επιχειρήσεων). Και όλα αυτά στον βωμό της «κοινωνικής ευαισθησίας για τους αδύναμους», ασκώντας πολιτική «χαρτζιλικιού». Το πόσο αναποτελεσματική είναι αυτή η πολιτική της αριστερής κυβέρνησης μας, φαίνεται στο Διάγραμμα 1, όπου τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα κατάφερε να μειώσει τη φτώχεια μόνο κατά 15.8% έναντι μέσου όρου 32,4% της Ευρώπης των 28 κρατών (στοιχεία Eurostat 2017). Επιπρόσθετα, στην κατάταξη του δείκτη «κοινωνική δικαιοσύνη” (κοινωνική δικαιοσύνη = το άθροισμα βαθμολογίας σε επιμέρους τομείς φτώχειας, πρόσβασης σε εκπαίδευση, υγεία και διαγενεακή δικαιοσύνη) από το Ίδρυμα Bertelsmann (2018), η χώρα μας κατατάσσεται πάλι στην αποκαρδιωτική τελευταία θέση με βαθμολογία 3,7 με μέσο Ευρωπαϊκό όρο 5.85 – και μάλιστα χωρίς καμία βελτίωση κατά τα τελευταία χρόνια (Διάγραμμα 2). Επίσης από στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας υποχώρησε το 1918 κατά 5 θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη – γεγονός που επαυξάνει αναπόφευκτα τη φτώχεια, (καθότι είναι γνωστό ότι η βελτίωση της επιχειρηματικότητας μίας χώρας κατά 10 θέσεις στην κατάταξη ανταγωνιστικότητας (δείκτης Doing Business) μειώνει το επίπεδο φτώχειας κατά 2%).
Άλλα στοιχεία, που δείχνουν την επιδείνωση της καθημερινότητας του πολίτη αποτελούν:
- η εκτόξευση του ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ χρέους (εκτός από το επίσημο κρατικό χρέος: από το 2014 αυξήθηκε κατά 40% ο αριθμός των ιδιωτών οφειλετών, ενώ έχουν γίνει κατασχέσεις σε περισσότερους από 1,1 εκατομμύρια πολίτες),
- η κανονική πληρωμή των ασφαλιστικών εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία γίνεται μόνο από 130000 σε σύνολο 1,4 εκατομμυρίων υποχρέων,
- η ανάπτυξη, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ μέχρι το 2021 δεν θα ξεπερνά το 2,1% - με κατοπινή προβλεπόμενη μείωση – λόγω της συμφωνημένης υπερ-λιτότητας που δημιουργείται από τα συμφωνημένα υπερπλεονάσματα του κίβδηλου αριστερού success – story!
Όσον αφορά το πρόσφατα πολυσυζητημένα θέμα της μη περικοπής των συντάξεων, η κυβέρνηση επιμελώς αποσιώπησε ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό αυτού του δήθεν «δωρεάν γεύματος»:
- οι ίδιοι οι συνταξιούχοι (οι οποίοι θα στερηθούν την αρχικά σχεδιαζόμενη μείωση της συμμετοχής στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη από 25% στο 10%) και οι χαμηλόμισθοι (στους οποίους περιορίζεται η επιδότηση ενοικίου ή δανείου),
- οι μικροϊδιοκτήτες του ιδιωτικού τομέα, καθότι ψαλιδίζεται η αναμενόμενη μείωση στο φορολογικό συντελεστή (μόνο κατά 1% ανά έτος)
- οι άνεργοι και οι νέοι εργαζόμενοι, λόγω περικοπής κονδυλίων για επιδότηση ασφαλιστικών εισφορών νέο-προσλαμβανομένων ατόμων
- το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων (από 7,3 δις σε 6,7 δις) με ανάλογη αναμενόμενη μείωση των θέσεων εργασίας.
Τέλος, στον χώρο της Υγείας, που ιδιαίτερα προβάλλεται ως προνομιακός χώρος του αριστερού κοινωνικού αφηγήματος, τα διαθέσιμα στοιχεία κάθε άλλο παρά τεκμηριώνουν «ομαλοποίηση» (σε αντίθεση με την φαντασιακή διατυμπανιζόμενη πραγματικότητα των κων Ξανθού –Πολάκη). Για παράδειγμα, μεταξύ των ετών 2014-2017 τα χορηγηθέντα κονδύλια για λειτουργικές δαπάνες των νοσοκομείων της 7ης Υ.Π.Ε. (Κρήτη και Νότιο Αιγαίο) σημείωσαν μηδενική αύξηση. Επίσης, ο αριθμός του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού σημείωσε μηδενική έως και οριακά αρνητική μεταβολή. Η πρόσφατη ανακοίνωση από τον κο Ξανθό για αύξηση του προϋπολογισμού των νοσοκομείων της χώρας μόνο κατά 45 εκατομμύρια μόνο για το 2019, δηλώνει ουσιαστικά την αδυναμία εξεύρεσης επιπλέον πόρων.
Συμπερασματικά, το παράδειγμα της «κοινωνικής ευαισθησίας» της κρατικίστικης αριστεροδεξιάς κυβέρνησης μας αντιστοιχεί στην ουσία της περιγραφής ενός αληθινού γεγονότος, που είχε συμβεί στον Νομπελίστα Φιλελεύθερο Οικονομολόγο Μίλτον Φρίντμαν στις αρχές της δεκαετίας του '50: Ενώ επισκεπτόταν ένα νέο-κατασκευαζόμενο μεγάλο υδροηλεκτρικό φράγμα σε μία χώρα ολοκληρωτικού καθεστώτος της Άπω Ανατολής, παρατήρησε ότι οι εργάτες δούλευαν με φτυάρια και κασμάδες. Με έκπληξη ρώτησε τους αρμόδιους κυβερνητικούς παράγοντες: «Γιατί δεν χρησιμοποιείτε σύγχρονα σκαπτικά μηχανήματα;” Η αντίδραση των ιθυνόντων ήταν: «Θέλουμε να αυξήσουμε την απασχόληση!» Και ο Φρίντμαν τους απάντησε με αποστομωτική λογική: «Τότε γιατί δεν τους δίνετε να δουλεύουν με κουταλάκια!!»
Με τα «κουταλάκια του χαρτζιλικιού» της κυβέρνησης της αριστερο-κρατικίστικης νοοτροπίας δεν μπορούν να ανακουφιστούν οι κοινωνικά αδύναμοι. Αυτό αποτελεί και το μεγαλύτερο στοίχημα της επόμενης φιλελεύθερης κυβέρνησης: πόσο γρήγορα και ποια νεωτερικά - μεταρρυθμιστικά μέτρα θα εφαρμόσει, για να καταστεί εφικτή η αύξηση του συλλογικού πλούτου και μπορέσουν να ανακουφισθούν όλα τα δεινοπαθούντα στρώματα της κοινωνίας.
Ο μόνος δρόμος για να αυξηθεί ο γενικός πλούτος είναι η εξασφάλιση ευνοϊκού επιχειρηματικού περιβάλλοντος, ο σεβασμό στην αρχή του ανταγωνισμού, ίσες ευκαιρίες για όλους, επανα-οριοθέτηση και περιορισμό του ρόλου του κράτους, και εκρίζωση των παραδοσιακών διαπλοκών μεταξύ συντεχνιών και κράτους που κρατούν καθηλωμένες υγιείς παραγωγικές δυνάμεις. Δυνάμεις. Μόνο έτσι μπορεί με αξιοπιστία να επιτευχθεί διατηρήσιμη βελτίωση του βιωτικού επιπέδου των κοινωνικά αδύναμων συμπολιτών μας.
Διάγραμμα 1. Μείωση ποσοστού φτώχειας στην Ευρώπη
Διάγραμμα 2. Δείκτης κοινωνικής δικαιοσύνης στην Ευρώπης
* Ο Χάρης Λυδάκης είναι Διευθυντής Παθολόγος στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο Ηρακλείου και μέλος Τομέα Υγείας της Νέας Δημοκρατίας.
