Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το ζήτημα της ονοματοδοσίας των σταθμών του μετρό, ανέδειξε ήδη ένα σημαντικό στοιχείο της πολιτικής επικοινωνίας. Ότι υπάρχει μία σημαντική μερίδα πολιτικοποιημένων ανθρώπων που παρακολουθούν συνειδητά τις αποφάσεις της εξουσίας και είναι έτοιμοι να τις κρίνουν. Και μπορούν ανά πάσα στιγμή να γίνουν σκληροί στο σχόλιο και στην κριτική τους.
Είναι όλοι αυτοί φιλελεύθεροι; Τι σημασία έχει αν έχουν προσδιορίσει επακριβώς το ιδεολογικό τους «μανιφέστο»; Στο κάτω κάτω δεν είναι και τόσοι πολλοί για να τους μετρήσουμε ως φράξια, κόμμα ή κίνημα μέσα σε μία κοινωνία όπου η πολιτική αντίληψη των πολλών καθορίζεται αποκλειστικά από πελατειακά κριτήρια.
Οι φιλελεύθεροι λοιπόν, με ή χωρίς εισαγωγικά, αποτελούν μία κρίσιμη μάζα η οποία δεν είναι ποτέ πλειοψηφία στο εκλογικό σώμα αλλά λειτουργούν ως συνείδηση της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος. Δεν εκλέγουν ποτέ κυβερνήσεις αλλά είναι πάντα έτοιμοι να εκφράσουν τις παραγωγικές κατευθυντήριες γραμμές της εξουσίας και να σταθούν απέναντί της, όταν χρειαστεί.
Η πιο σημαντική διαφορά τους από τους δεξιούς της Νέας Δημοκρατίας και από τους αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι δεν πειθαρχούν στις κομματικές πεποιθήσεις ή στις επιλογές της εξουσίας. Και πολλές φορές, μπορούν να αλλάξουν μέσα σε μία μέρα την υποστήριξή τους σε μία πολιτική θέση την οποία θεωρούσαν σωστή αλλά έκαναν λάθος.
Οι «φιλελεύθεροι» δεν είναι σαν του «Ζαίους» του ΣΥΡΙΖΑ που μπορούσε να τους πει κάποιος ότι ο Τσίπρας κάνει εμπόριο όπλων και να του απαντήσουν ότι το κάνει για να ενισχύσει την οικονομία. Οι «φιλελεύθεροι» δεν υπογράφουν ποτέ συμβόλαιο με κόμματα και μανιφέστα. Αξιολογούν ανθρώπους, τους εμπιστεύονται και τους στηρίζουν να αλλάξουν τον κόσμο. Κι αν κάνουν λάθη, τους τα επισημαίνουν.
Οι εξουσίες δεν είναι αλάνθαστες. Ούτε και τα πρόσωπα που επιλέγονται μπορεί να ακολουθούν πιστά τα χαρακτηριστικά του ηγέτη τους. Ακόμα κι αν έχουμε «θεοποιήσει» τις προθέσεις και τις ικανότητές του… Για αυτό, οι αντιδράσεις στη δημόσια σφαίρα, είναι απαραίτητες για αποφευχθούν οι οποιεσδήποτε καθεστωτικές διαθέσεις.
Είναι γεγονός ότι ζούμε σε μία χώρα, όπου οι ικανοί άνθρωποι δύσκολα ασχολούνται με την πολιτική. Όχι γιατί αδιαφορούν αλλά επειδή δεν θέλουν να δοκιμάσουν την αξιοπρέπειά τους στη δίνη του πελατειασμού και της υποκρισίας. Κατά συνέπεια, οι κυβερνήσεις δεν είναι πολύ εύκολο να στελεχωθούν με δεξιοτέχνες που θα συνδυάζουν μία ολοκληρωμένη προσωπικότητα και ένα πολιτικό ταμπεραμέντο στην λήψη των αποφάσεων.
Η σημερινή κυβέρνηση ίσως αποδειχθεί η καλύτερη της Μεταπολίτευσης. Όχι επειδή έτσι θα θέλουμε αλλά γιατί συγκεντρώνει σε πρόσωπα ό τι πιο δυναμικό είχε κυβέρνηση από το 1974 και μετά. Οι πρώτες κυβερνήσεις Καραμανλή και του Παπανδρέου δεν είχαν την δυνατότητα να απεμπλακούν από τον απόλυτο πελατειακό κρατισμό. Και η περίπτωση του Σημίτη βάλτωσε στο βαθύ ΠΑΣΟΚ.
Τώρα, στην ηγεσία της χώρας βρέθηκε ένας κοσμοπολίτης φιλελεύθερος που έχει το περιβάλλον και τους ανθρώπους να δουλέψει και να αλλάξει τη χώρα.
Η «ευλογία» μαζί και το «πρόβλημα» όμως αυτής της κυβέρνησης θα είναι οι ίδιοι άνθρωποι που την έφεραν στην εξουσία: οι φιλελεύθεροι. Αυτοί οι λίγοι αλλά «πολιτικοί» άνθρωποι που θα ελέγχουν τα πάντα και δεν θα αφήνουν τίποτα να πέσει κάτω ασχολίαστο. Από τα ονόματα των σταθμών του μετρό μέχρι το γραφείο της Θεσσαλονίκης και τις υπερβολές των υπουργών…
