Και λογικά, πίσω από το νέο lock down καταφθάνει καλπάζοντας και το παρεμπίπτον μέγα ερώτημα: θα έχει πολιτικές συνέπειες; Θα πλήξει την κυβέρνηση; Θα ευνοήσει την αντιπολίτευση; Θα περάσει πολιτικά απαρατήρητο ή μήπως θα φτιάξει κάποιο υπόγειο πολιτικό ρεύμα που κανένας δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ακόμα; Πολύ θα ήθελα να είμαι ο μάντης Κάλχας για να κατέχω την απάντηση, αλλά αν ήμουν θα είχα προβλέψει και την έλευση του κορονοϊού που άλλαξε τον κόσμο μας.
Τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα απ' όσο φαίνονται σε πρώτη ματιά. Μέσα στο υγειονομικό και οικονομικό χάος που μας περικυκλώνει, δεν υπάρχουν εύκολες πολιτικές αποκρυπτογραφήσεις. Ούτε αυτά που συνέβησαν ως τώρα αποτελούν μπούσουλα για να προβλέψουμε με σιγουριά τι θα συμβεί εφεξής. Τα lock down του πρώτου και δεύτερου κύματος για παράδειγμα, παρ' όλα τα προβλήματα διαχείρισης που υπήρξαν και παρά τις φωνές κοινωνικών ή επαγγελματικών ομάδων, πιστώθηκαν πολιτικά στον Μητσοτάκη και επέτειναν την εικόνα παρακμής του Σύριζα. Το τρίτο κλείσιμο όμως;
Ξεκαθαρίζω ευθύς εξ αρχής ότι δεν πιστεύω στην... ανάκαμψη του Αλέξη. Κάνει τόσο μυωπική και περιφερειακή αντιπολίτευση, που κανένας λογικός άνθρωπος δεν πρόκειται να ξαναβγάλει από το σεντούκι την ροζ σημαία του Σύριζα από την εποχή του δημοψηφίσματος για να την ανεμίσει πάλι στους δρόμους γεμάτος ελπίδα. Ο Αλέξης είναι αυτοκαθηλωμένος, αμφιβάλω αν θα ξαναδεί ποσοστά εξουσίας ακόμα κι αν ο Μητσοτάκης αποφασίσει να αυτοκαταστραφεί. Και πολιτικό κενό να δημιουργηθεί, είναι λίαν αμφίβολη η ικανότητα του Τσίπρα να το καλύψει.
Η συνεχιζόμενη όμως λαϊκή αμφισβήτηση του Αλέξη, δεν σημαίνει αυτομάτως της διαιώνιση της ηγεμονίας του Κυριάκου. Στην παγκόσμια και στην ελληνική ιστορία υπήρξαν ηγέτες που γονάτισαν απέναντι στην βίαιη ανωτερότητα των προβλημάτων που αντιμετώπισαν, υπήρξαν και ηγέτες που μετέτρεψαν τα θηριώδη εμπόδια που συνάντησαν σε ευκαιρίες για τους ίδιους και για τις χώρες τους. Ως τώρα ο Κυριάκος φαινόταν να το κατέχει το άθλημα, τώρα πρέπει να το αποδείξει ξανά μέσα σε συνθήκες συσσωρευμένης κοινωνικής κούρασης και παρατεινόμενης οικονομικής καχεξίας. Δεν είναι εύκολο.
Θα μου πείτε, τρεις μήνες είναι, θα περάσουν κι αυτοί. Και πόσο θα χάσει διάολε ο Κυριάκος σ’ αυτό το διάστημα; Όσο κι αν χάσει, πάλι καβάλα στο άλογο είναι. Στο τέλος-τέλος, ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος μας βρίσκεται συνέχεια στα κινητά μας τηλέφωνα και στις τηλεοράσεις μας. Γιατί να καταδικάσουν τον Μητσοτάκη για κάτι που δεν κατάφερε κανένας ηγέτης σ’ ολόκληρο τον κόσμο; Όλη η υφήλιος σε lock down είναι. Δεν το βλέπουν οι Έλληνες; Τον Τσίπρα θα πιστέψουν που έλεγε προχθές στον Σρόιντερ πως αν ήταν αυτός θα είχε αποτρέψει το σημερινό κλείσιμο;
Είπαμε, δεν θα πιστέψουν τον Τσίπρα, αλλά όπως κατέληξαν τα πράγματα έχουν ανάγκη να ξαναπιστέψουν τον Μητσοτάκη. Δεν ξέρω τι πρέπει να διορθώσει το πρωθυπουργικό επιτελείο, ούτε τι διαφορετικό πρέπει να κάνει το κυβερνητικό σχήμα. Ξέρω πως για πρώτη φορά εδώ και δυο χρόνια, η μουρμούρα και η απαισιοδοξία αρχίζουν να υπερκαλύπτουν την ελπίδα. Προσοχή το λοιπόν, είτε άμυνα αποφασίσουν να παίξουν για ένα τρίμηνο είτε επίθεση, η ελπίδα είναι το βασικό συστατικό που δεν πρέπει να χαθεί. Γιατί τότε αρχίζει η κατρακύλα. Να βρουν τρόπο.
