Του Κωνσταντίνου Χαροκόπου
Η προτεινόμενη ρύθμιση για το πρόβλημα της πρώτης κατοικίας, έφερε πάλι στο προσκήνιο την γνωστή παθογένεια της ελληνικής οικονομίας και της ελληνικής κοινωνίας. Η παθογένεια που ήταν καλά κρυμμένη, πριν βρει έκφραση μέσα από το κίνημα των αγανακτισμένων της “Άνω και Κάτω” Πλατείας Συντάγματος και του κινήματος του “Δεν πληρώνω”.
Τότε που τα συνθήματα για τη “σεισάχθεια”, για το “κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη”, για την υπεράσπιση των κεκτημένων, των δικαιωμάτων, των λαϊκών κατακτήσεων, για την στάση πληρωμών, είχαν μολύνει τη λογική σκέψη και είχαν εξαπλωθεί με την ταχύτητα πανώλης σε όλη την επικράτεια. Το αρχικό σχέδιο ήταν να αναγκάσουμε τους άλλους να πληρώσουν για εμάς και οι άλλοι ήταν οι ξένοι. Όταν αυτό απέτυχε, το επόμενο σχέδιο ήταν να αρχίσουμε να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας και να πραγματοποιούμε τις πληρωμές των συναλλαγών μας με τα υπέροχα IOUs (δηλαδή με τις υποσχετικές του Βαρουφάκη).
Και τώρα καλούνται πάλι “κάποιοι άλλοι”, που δυστυχώς είναι οι φορολογούμενοι, να επωμισθούν τα βάρη τρίτων. Έτσι, οι φορολογούμενοι θα επιδοτήσουν τους τόκους όσον αδυνατούν να αποπληρώσουν τα δάνεια που έχουν λάβει από τις τράπεζες. Επίσης, οι φορολογούμενοι θα κληθούν να επιδοτήσουν και τους τόκους των δανειοληπτών που αποπλήρωναν κανονικά τα δάνεια που είχαν λάβει. Και αυτό, ως επιβράβευση της συνέπειας τους. Με δυο λόγια, ή δεν πληρώνεις το δάνειο σου και επιδοτείσαι, ή πληρώνεις με συνέπεια το δάνειο σου και πάλι επιδοτείσαι! Μήπως με βάση αυτήν τη “φιλεύσπλαχνη” λογική, θα πρέπει να επιδοτηθεί από τους φορολογούμενους και η κατηγορία των πολιτών που δεν έλαβε ποτέ δάνεια;
Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα των δήθεν δίκαιων επιδοτήσεων και βοηθειών, το φως της δημοσιότητας φώτισε και τα περίφημα δάνεια που είχαν δοθεί τόσα χρόνια, κάτω από το καθεστώς “των εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου”. Όσο ωριμάζουν χρονικά αυτά τα δάνεια και δεν εξυπηρετούνται, τόσο πλησιάζει η ώρα που θα πρέπει να τα καλύψει το Δημόσιο με τις εγγυήσεις του. Με δεδομένο όμως, πως ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος, ένα νέο πρόβλημα έρχεται να αναδυθεί από το έλος των μη εξυπηρετούμενων δανείων των ιδιωτών και των επιχειρήσεων.
Και μπορεί η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου να βρέθηκε στην εξουσία αφού υποσχέθηκε στους πάντες τα πάντα και προφανώς στους μπαταχτσήδες, (αλλά και στους αδυνατούντες να αποπληρώσουν), την διαγραφή των χρεών τους και των υποχρεώσεων τους με ένα άρθρο με ένα νόμο, όμως όπως φάνηκε αυτό δεν ήταν εφικτό. Παρ' όλα αυτά αντί για διαγραφή, έχουμε μεταφορά μέρους της υποχρέωσης αυτής σε πλάτες τρίτων. Σαν να πέφτει πάνω σε κάποιους, το Μάνα εξ Ουρανού.
Σαν το «μάννα εξ ουρανού», στο οποίο είμαστε εθισμένοι όλα αυτά τα χρόνια είτε με τη μορφή του Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων, είτε του Πακέτου Ντελόρ, είτε του Β΄Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης 1994-1999, είτε του Γ΄Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης 2000-2006, είτε των αγροτικών ενισχύσεων, είτε των αποζημιώσεων απόσυρσης της αγροτικής παραγωγής, είτε των προγραμμάτων Leader, είτε των ΕΣΠΑ 2007-2014 και πάει λέγοντας. Και μολονότι είναι δύσκολο να εντοπιστεί με ακρίβεια το ύψος των κοινοτικών κονδυλίων που έφτασαν στην χώρα μας, ο πρώην επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα Πάνος Καρβούνης σε συνέντευξη του το 2014, είχε υπολογίσει το ποσό αυτό, στα 200 δισ. ευρώ.
Οι πολίτες μιας κοινωνίας που προσπαθεί να σταθεί όρθια, οι συντελεστές μια οικονομίας που βρίσκεται διασωληνωμένη στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, απαιτούν με τη υποστήριξη της κυβέρνησης να βρουν το Μάνα εξ Ουρανού, που θα προσφέρεται σε αυτούς, από άλλους πολίτες που δεν έχουν πάρει δάνεια και δεν χρωστούν, από άλλους συντελεστές της οικονομίας που παραμένουν όρθιοι με κόπο και ρίσκο.
Και επειδή το πιθανότερο είναι τα άρθρο αυτό να φαντάζει αντιδημοφιλές και ανάλγητο, σκεφτείτε πόσο πιο αδικημένη είναι η επιχείρηση Α που δεν δανείστηκε και δεν μπόρεσε να επεκταθεί, από την επιχείρηση Β που δανείστηκε, άλλαξε επίπεδο, μεγάλωσε, επεκτάθηκε, χωρίς να επωμίζεται το βάρος των τοκοχρεωλυτικών δόσεων αποπληρωμής των δανείων της, καθιστώντας τα, κόκκινα; Και πόσο διαστρέφoνται οι κανόνες της αγοράς, όταν η επιχείρηση Α καλείται τώρα να επιδοτήσει το επιτόκιο της εξυπηρέτησης των δανείων της επιχείρησης Β, μετά από τόσα χρόνια αθέμιτου ανταγωνισμού;
Κάτι ανάλογο ισχύει και για τα προσωπικά, καταναλωτικά και στεγαστικά δάνεια των φυσικών προσώπων. Αλλά εκεί δεν θα επεκταθούμε για να μην υπάρξουν εκρήξεις.
Ο αρθρογράφος είναι οικονομικός αναλυτής, με ειδίκευση στο σχεδιασμό σύνθετων επενδυτικών στρατηγικών.
Αποποίηση Ευθύνης: Το περιεχόμενο της στήλης, είναι καθαρά ενημερωτικό και πληροφοριακό και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση επενδυτική συμβουλή, ούτε υποκίνηση για συμμετοχή σε οποιαδήποτε συναλλαγή. Ο αρθρογράφος δεν ευθύνεται για τυχόν επενδυτικές και λοιπές αποφάσεις που θα ληφθούν με βάση τις πληροφορίες αυτές.
