Του Σταύρου Καλαφάτη
Δεν θα αναλωθώ σε παρουσιάσεις της προχειρότητας και της ιδεοληψίας με την οποία αντιμετώπισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το προσφυγικό ζήτημα. Ξέρουμε όλοι το αποτέλεσμα: Διεθνώς είχαμε την περιθωριοποίηση της Ελλάδας σε κρίσιμες στιγμές διαμόρφωσης μιας συλλογικής ευρωπαϊκής δράσης, ενώ στο εσωτερικό βιώνουμε τη δυσανάλογη επιβάρυνση της Κεντρικής Μακεδονίας με τις συνέπειες της κυβερνητικής κακοδιαχείρισης, τις οποίες υφίστανται και οι ίδιοι οι πρόσφυγες.
Θα σταθώ στο γεγονός, ότι το προσφυγικό ζήτημα, ώθησε την Ευρώπη να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να θυμηθεί τους λόγους για τους οποίους ενώθηκε. Για να προάγει την κοινή ανάπτυξη, αλλά με μια πανευρωπαϊκή κοινωνική συνοχή. Όχι στη βάση θεωρητικών ιδεοληψιών και ουτοπικών συνθημάτων, αλλά στη βάση μιας ρεαλιστικής αρμονικής συμπόρευσης που προϋποθέτει αμοιβαίο σεβασμό και συμβιβασμό εθνικών συμφερόντων, αντί ενός διαρκούς ανταγωνισμού επικράτησης.
Οι Ευρωπαϊκές ηγεσίες -και οι εθνικές αλλά και η κεντρική των Βρυξελλών- βρέθηκαν και παραμένουν αντιμέτωπες με μια επιλογή: Αν θα επιτρέψουν να λειτουργήσει το προσφυγικό ως θρυαλλίδα υπονόμευσης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και των συνεκτικών δεσμών των κρατών μελών και των λαών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ή αν θα το αντιμετωπίσουν ως ευκαιρία ενίσχυσης των δεσμών και καλύτερης συλλογικής έκφρασης της Ευρώπης.
Υπάρχουν θετικά δείγματα αυτής της αναθέρμανσης της ευρωπαϊκής αλληλοκατανόησης που όλοι θέλουμε, σε όλα τα επίπεδα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Την έχω διαπιστώσει και προσωπικά στις συνεδριάσεις της Επιτροπής Περιφερειών, όπου μετέχω με την αυτοδιοικητική μου ιδιότητα ως επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης στο Δήμο Θεσσαλονίκης.
Η Ευρώπη των Περιφερειών για την οποία ακούμε τόσα χρόνια, δεν είναι μια θεωρία. Είναι μια πραγματικότητα με δυναμική, ίσως πολύ μεγαλύτερη από αυτή που της αναγνωρίζεται. Και μπορεί να αποτελέσει ταυτόχρονα το θεμέλιο και την οροφή της καλύτερης Ευρώπης που θέλουμε να οικοδομήσουμε.
Αλλά και ως βουλευτής και Υπεύθυνος του Τομέα Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Νέας Δημοκρατίας, έχω διαπιστώσει όπως όλοι μας, ότι και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο έχουμε θετικά δείγματα και μάλιστα με πρωταγωνίστριες εκείνες της πολιτικές δυνάμεις που προέρχονται από την οικογένεια του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.
Έχουμε την πρόσφατη συμφωνία για την ταχεία μετεξέλιξη και αναβάθμιση της FRONTEX σε μια ενιαία Ευρωπαϊκή Ακτοφυλακή και Συνοριοφυλακή.
Έχουμε τη σημαντική συμβολή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη συγκράτηση των προσφυγικών ροών προς την Ελλάδα, με τη σχετική ευρωτουρκική συμφωνία.
Έχουμε την αναστολή των προβλέψεων της συνθήκης του Δουβλίνου, που αδίκως εναποθέτει κατ' ουσίαν όλο το βάρος της διαχείρισης της προσφυγικής έκρηξης στη Ελλάδα και στην Ιταλία που είναι οι κυριότερες πύλες εισόδου των προσφύγων προς την Ευρώπη.
Και ως κορυφαία θετική εξέλιξη, έχουμε την πρόσφατη τοποθέτηση του Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ στο Ευρωκοινοβούλιο για μια Νέα Ευρώπη, όπως ακριβώς την οραματίζονται οι πραγματικές φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις της Γηραιάς Ηπείρου.
Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, εξέφρασε με τον καλύτερο τρόπο το ρεύμα του κοινωνικά ευσυνείδητου ρεαλισμού που αποτελεί την απάντηση των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων, στις συνθηματικές και λαϊκίστικες κορώνες των δυνάμεων του ευρωσκεπτικισμού, των ιδεοληπτικών εμμονών και των εθνικών περιχαρακώσεων. Στοιχεία, όπως η ανθρωποκεντρική ευελιξία στην εφαρμογή των δημοσιονομικών κανόνων, η έμπρακτη προαγωγή της αλληλεγγύης μεταξύ λαών και κρατών της ευρωπαϊκής οικογένειας, αλλά και η οξυδερκής αντιμετώπιση του μεταναστευτικού προβλήματος εκεί που γεννιέται και όχι εκεί που συσσωρεύεται, συνθέτουν ακριβώς τη συνταγή που μπορεί να καταστήσει τον ανθρωπισμό και την ανάπτυξη έννοιες παράλληλες και όχι αντίθετες.
Αυτά είναι σαφή δείγματα μας Ευρώπης που επενδύει στη συνοχή της.
Έχουμε όμως και αρνητικά σημάδια.
Υπάρχουν και το ξέρουμε όλοι, έντονες πιέσεις για… άρση της αναστολής των όρων της συνθήκης του Δουβλίνου. Ας μη γελιόμαστε. Η Ελλάδα, δεν είναι σε θέση να αντέξει μόνη της όλο το βάρος που επιδιώκουν κάποιες πλευρές να της εναποθέσουν. Πρωταγωνίστριες αυτών των πιέσεων, είναι ακραίες δυνάμεις που θέλουν τον Ευρωπαϊκό Νότο αποκλειστικό αποδέκτη και διαχειριστή του προφυγικού ζητήματος για το σύνολο της Ευρώπης. Τα μηνύματα από τις περιφερειακές εκλογές της Γερμανίας και από τη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού στην Αυστρία, αποτελούν κώδωνες κινδύνου.
Η ευρωτουρκική συμφωνία, η επιτυχία της οποίας αποτελεί και απόδειξη του προγενέστερου αρνητικού ρόλου της Τουρκίας στην ενίσχυση των προσφυγικών ροών προς την Ελλάδα και την Ευρώπη, απειλείται.
Αρνητικός παράγοντας είναι και τα προβλήματα διαχείρισης που εντοπίζονται σε εθνικό επίπεδο. Εδώ στην Ελλάδα για παράδειγμα, αυτό για το οποίο εγκαλεί συχνά η ελληνική κυβέρνηση την Ευρώπη, δηλαδή τη δυσανάλογη επιβάρυνσης μιας χώρας, το διαπράττει η ίδια η κυβέρνηση στο εσωτερικό της, επιβαρύνοντας δυσανάλογα μια Περιφέρεια, αυτήν της Κεντρικής Μακεδονίας.
Τέλος, υπάρχει το ανθρωπιστικό χρέος έναντι ανθρώπων που έφυγαν κυνηγημένοι στην πλειοψηφία τους αναζητώντας το δικαίωμα να ονειρευτούν ξανά χωρίς φόβο.
Όσο συνοπτικά γινόταν να περιγραφούν, αυτά βλέπει η Ευρώπη στον καθρέφτη με αφορμή το προσφυγικό. Και πρέπει το πρόσωπο που θα μείνει τελικά να κοιτάμε στον καθρέφτη να είναι αυτό μιας Ευρώπης ακμαίας, αισιόδοξης και γεμάτης αυτοπεποίθηση για το μέλλον της. Και όχι μιας Ευρώπης μουντής, σκυθρωπής και φοβισμένης.
Γι' αυτό, καλούμαστε να επενδύσουμε όχι μόνο ως πολιτικές ηγεσίες, αλλά και ως πολίτες συλλογικά και ατομικά στις πραγματικές φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις που επιθυμούν περισσότερη και καλύτερη Ευρώπη. Και όχι στις δυνάμεις του λαϊκισμού που υποκρίνονται πως θέλουν να αλλάξουν την Ευρώπη καλλιεργώντας όμως το διχασμό και την καχυποψία για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους σχέδια κομματικής επιβίωσης.
*Ο κ. Σταύρος Καλαφάτης είναι βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας
