Από την τσίπρεια Αριστερά ουδείς περίμενε εμπειρία και γνώση των θεμάτων. Ιδιαίτερα των οικονομικών και των διεθνοπολιτικών. Από το στόμα της κάθε στιγμή ανάβλυζε η ασχετοσύνη.
Από την τσίπρεια Αριστερά ουδείς περίμενε πραγματισμό: Το μετριοπαθέστερο απ’ όσα είχε υποσχεθεί -πριν αυτοπροσδιοριστεί βεβαίως ως αυταπατώμενη- ήταν η ανατολή του ήλιου από τη Δύση και η ανάσταση νεκρών (αφήνοντας ανοικτό το θέμα της θεσμικής κατοχύρωσης για το μέλλον -με ένα νόμο και ένα άρθρο- της αθανασίας των θνητών, πρωτίστως των προλεταρίων ασφαλώς, υπέρ των οποίων ήταν άλλωστε ταξικώς προκατειλημμένη…). Απλώς ο τρόπος με τον οποίο «επιβεβαιώθηκε» όλες τις φορές που βεβαίωνε πως δεν υπήρχε ούτε μια πιθανότητα στο εκατομμύριο να συμβεί κάτι αποδεικνύει πως ο Θεός είναι δεξιός. Αλλά και αγνώμων. Αφού η πρώτη φορά Αριστερά θυσίασε στους εγκόσμιους εκπροσώπους του τον λιγότερο γελοίο από τους υπουργούς παιδείας που προσέφερε στον τόπο…
Από την τσίπρεια Αριστερά ουδείς περίμενε, επίσης, να χαρακτηρίζεται από απλώς μετριοπαθή κυνισμό. Προ των εκλογών του Γενάρη του '15 είχε εκθειάσει δημόσια την εντιμότητα του (Καμμένου) αντιψεκαστήρα… Και στη συνέχεια, σε μια καταφανή προσπάθεια να ελέγξει τους νευραλγικούς αρμούς της εξουσίας, ανέθεσε την προπαρασκευή του νομοθετικού της έργου στην ανώτατη δικαστικό της χώρας, η οποία είχε ήδη βροντοφωνάξει τη μεγάλη θεσμική αλήθεια: Πως όταν το Σύνταγμα ορίζει πως οι δικαστικοί λειτουργοί αποχωρούν υποχρεωτικώς με την συμπλήρωση του 67ου έτους της ηλικίας τους, εννοεί –αφού η διάταξη αυτή είχε γίνει το 1975 για να φύγουν οι χουντικοί και δεν είχε αναθεωρηθεί έκτοτε, προφανώς γιατί …λησμονήθηκε- πως η αποχώρησή τους είναι υποχρεωτική, εάν οι ίδιοι προαιρετικώς θέλουν να αποχωρήσουν… (Με αυτά τα δεδομένα, το γεγονός πως, όταν λίγο πριν εκμετρήσει τα προς το ζην, η Πρώτη Φορά εναπέθεσε την κοινοβουλευτική της στήριξη στα στιβαρά χέρια και την πολιτική κρίση της κας Μεγαλοοικονόμου, τη δε προστασία του πολίτη στην πνευματική οξυδέρκεια της Κας Παπακώστα, το γεγονός αυτό αποτελεί πταίσμα…).
Από την τσίπρεια Αριστερά ουδείς περίμενε ανθρωπομετρική ικανότητα. Φάνηκε άλλωστε από πολύ νωρίς, όταν ανέθεσε τους πιο κρίσιμους εξουσιαστικούς και θεσμικούς ρόλους, κρίσιμους για την ίδια την υπόσταση της χώρας, στον Γιάνη, τη Ζωή, τον Λαφαζάνη κοκ (για να μη μιλήσουμε για τους ελάσσονες, Φωτίου, Ζουράρι, Βαλαβάνη, τελικά σχεδόν ολόκληρο τον θίασο…).
Από την τσίπρεια Αριστερά ουδείς περίμενε απαλλαγή από ιδεοληψίες. Αυτές υπήρξαν πάντα το οξυγόνο που ανέπνεε.
Από την τσίπρεια Αριστερά ουδείς περίμενε παιδεία, αριστεία, επένδυση στη φιλοπονία: Κάθε φορά που άνοιγε το στόμα του αρχηγού, καθώς και των στελεχών της, οβίδες κατά ριπάς εκσφενδονίζονταν κατά του διαχρονικού πολιτισμικού κεκτημένου της χώρας, για τη διαμόρφωση και την κεφαλαιοποίηση του οποίου γενιές ελλήνων είχαν μοχθήσει. Αντιθέτως προσέφερε στον καθένα από τους πλέον φυγόπονους νέους, ο οποίος ενδεχομένως θα ερωτάτο από τους δασκάλους του τι θα γίνει αν παραμείνει ξύλο απελέκητο, το δικαίωμα να απαντά: «πρωθυπουργός»…
Ωστόσο…
Από την τσίπρεια Αριστερά ουδείς επίσης περίμενε να κυβερνήσει με μεθόδους -όχι απλώς Βισίνσκι ή Μπέρια δηλαδή «η ενοχή του εχθρού μας αποδεικνύεται ακριβώς από το γεγονός πως δεν υπάρχουν στοιχεία εναντίον του, άρα φαίνεται πως φρόντισε να τα εξαφανίσει ο άθλιος», αλλά- με μεθόδους παρακρατικής μαφίας: «Δώσε μου τους αντιπάλους μου, ή τους οικείους των αντιπάλων μου, Βενιζέλο, Παπασταύρου, Μαρέβα κοκ, και εγώ θα φροντίσω να πέσεις στα μαλακά… Έχουμε και τους μηχανισμούς και τους ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις –εν ανάγκη τους φωνάζουμε και τους λέμε και δύο κουβέντες- αλλά και την πολιτική βούληση για να διασφαλίσουμε την προστασία σου…».
Τούτου δοθέντος, ειλικρινά δεν πιστεύω πως η έχει νόημα η δικαστική διερεύνηση του θέματος (από τους συναδέλφους των συνεργών). Από τη στιγμή που, πέραν όσων ψηφίζουν τους σταλινικούς, τους ναζιστές και τους κάθε λογής ψεκασμένους, το 1/3 του λαού ψηφίζει –δηλαδή εξακολουθεί να ψηφίζει- το κόμμα-μαφία, τότε η χώρα είναι χαμένη. Και σωτηρία δεν υπάρχει (ας υπάρχουν αρκετά ιστορικά προηγούμενα που βρέθηκε στην καλή πλευρά της Ιστορίας κόντρα στη βούληση τους λαού της…).
