Της Αλίκης Χατζή
Παρακολουθώ με προσοχή όλες αυτές τις επικλήσεις περί «προοδευτικής διακυβέρνησης» που προβάλλονται εσχάτως ως το νέο αφήγημα του κυβερνητικού λαϊκισμού.
Η τακτική είναι παλιά και δοκιμασμένη: οι πολεμοχαρείς επικαλούνται την ειρήνη, οι μεγάλοι ψεύτες τις απόλυτες αλήθειες, οι αδιάλλακτοι αρνητές των πάντων την συναίνεση και οι αλαζόνες αυταρχικοί την τιμωρία για την… καλή μας πρόοδο.
Αυτή η τακτική τού να επικαλείσαι ευκαιριακά μια γενικώς παραδεκτή αξία – την «πρόοδο» - μόνο και μόνο για να κοροϊδέψεις τους πρώην Πασόκους ψηφοφόρους σου και να καταστρατηγήσεις το περιεχόμενό της σε βάρος των αντιπάλων σου, εντάσσεται στα πλαίσια μιας πολιτικής που δεν διστάζει να αντιστρέφει κραυγαλέα και ανενδοίαστα την πραγματικότητα δίνοντάς της κίβδηλα χαρακτηριστικά.
Ο πρωθυπουργός και οι πολιτικοί συνεργάτες του, εφαρμόζοντας μια πολιτική σαρωτική και εκχωρώντας ότι δεν τολμούσαν να σκεφτούν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, όχι μόνο χρέωσαν την ήδη καταχρεωμένη χώρα ανεπανόρθωτα αλλά επέβαλλαν στην πολιτική ζωή τον ακραίο αμοραλισμό, την κακοποίηση της κοινής λογικής και την πλήρη αναξιοπιστία του πολιτικού λόγου. Έτσι, για παράδειγμα, ο «αντιδεξιός» κύριος Τσίπρας συνεργάζεται αρμονικά με έναν πολιτικό που δηλώνει ότι κινείται στα δεξιά της ΝΔ και ο ακραία «συντηρητικός» κύριος Καμμένος προσυπογράφει όλες τις επιλογές του αριστερού κύριου Τσίπρα. Οι δυο τους φαίνονται δεμένοι μ' ένα πρωτόγνωρα απολιτικό συμφωνητικό. Η μία διάσταση έχει σχέση με την διατήρηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας ανεξάρτητα από ιδεολογικές και πολιτικές προτιμήσεις και η άλλη, έχει σχέση με την εντατική νομή της εξουσίας (βλ. οικονομική αρμοδιότητα του Υπουργείου Άμυνας σε ζητήματα υποδομών για το προσφυγικό – μεταναστευτικό).
Πώς να… συνεργαστεί λοιπόν κανείς με τον ΣΥΡΙΖΑ του κύριου Τσίπρα υπό αυτές τις συνθήκες παραλογισμού και απροκάλυπτου ψεύδους, τη στιγμή μάλιστα που οι προηγούμενες πολιτικές δυνάμεις (των γερμανοτσολιάδων…) που καλούνται να συνεργασθούν, είχαν πετύχει κατά πολύ θεαματικότερα αποτελέσματα, που σήμερα μοιάζουν με άπιαστο όνειρο;
Επίσης, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πολιτεύτηκε με την απόλυτη διαβεβαίωση ότι δεν θα εκχωρήσει σπιθαμή από την δημόσια περιουσία και την εκχώρησε με χαρακτηριστική άνεση στο σύνολό της για τα επόμενα 100 χρόνια, αφού πρώτα επί του θέματος κανιβάλισαν τους αντιπάλους τους που δεν τολμούσαν να σκεφτούν μια παρόμοια διευθέτηση. Πώς να συνεργασθεί λοιπόν κανείς και προς ποια «προοδευτική» κατεύθυνση υπό αυτές τις συνθήκες;
Με το πρόσχημα μιας, αόριστης, «αντιδεξιάς» συνεργασίας και αφού έχουν διεκπεραιώσει και με το παραπάνω κάθε απαίτηση των δανειστών (αφού την κατήγγειλαν εντόνως), επιδιώκουν να επιτύχουν τον εξευτελισμό των αντιπάλων τους παρουσιάζοντάς τους ως… «δεξιούς αδιάλλακτους;», ενώ ευτελίζουν θεσμούς, ιδέες, την πολιτική και τους πολιτικούς γενικά.
Δημιουργούν ένα ασφυκτικό περιβάλλον με πάρα πολλούς πολίτες να δηλώνουν αηδιασμένοι με το κατάντημα της πολιτικής και το 35% ως 40% του συνόλου να γυρνάει επιδεικτικά την πλάτη του στο πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Το εντυπωσιακότερο όλων είναι ότι ο κύριος Τσίπρας και οι συνεργάτες του ενθαρρύνουν τον κύριο Καμμένο στην χυδαιότητα και την ασυναρτησία του, εκτιμώντας ότι όσοι περισσότεροι πολίτες εγκαταλείψουν απογοητευμένοι την πολιτική τόσο μικρότερη θα είναι η πίεση που θα δέχεται η κυβέρνηση κι έτσι θα μπορέσει να παραμείνει ως το τέλος της θητείας της, ικανοποιώντας τις ανάγκες της.
Είναι φανερό από κάθε σκοπιά ότι η πρόσκληση για «προοδευτική συνεργασία διακυβέρνησης» είναι προσχηματική και η επίκλησή της επιδιώκει – απλά και μόνο - την πολιτική νομιμοποίηση της κυβέρνησης.
