Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Το πιθανότερο είναι ότι οι υπερασπιστές της «εναλλακτικής» κουλτούρας αντιμετωπίζουν τον «καθωσπρεπισμό» της αστικής δημοκρατίας, σαν απειλή! Γιατί πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς την χθεσινή επίθεση 150 ατόμων που συμμετέχουν στο No Border Camp, στο δημαρχείο Θεσσαλονίκης; Κι αφού τα έκαναν λίμπα, ξεκίνησαν μηχανοκίνητη πορεία προς την Ειδομένη…
Η πραγματικότητα, για όλα αυτά που ζούμε στην Ελλάδα, για δεκαετίες, βρίσκεται μεταξύ «στριφτού πιώματος» και «Cohiba Esplendido». Ανάμεσα σε μια παρακμιακή καρικατούρα του Woodstock και μιας πολιτική ελίτ «λευκών κολάρων» πασπαλισμένη με «καγκουρόσκονη» του Κολωνακίου.
Για να γίνει σαφές τι εννοώ, ρωτήστε τα στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, τι ακριβώς έκαναν οι δικές τους κυβερνήσεις για τους «αυθεντικούς» εκφραστές της ανθρώπινης φύσης, κάθε φορά που γινόταν κατάληψη δημόσιου χώρου. Πιέστε λίγο την μνήμη σας να θυμηθεί πότε κάηκε το Πολυτεχνείο και ποιο ήταν το σχέδιο δράσης για τα πανεπιστήμια που παραδίδονταν στο κοινόβιο των καταληψιών τους. Kαταλήξτε, για περισσότερη «ικανοποίηση», στο «τρομερό δίδυμο» του μεταπολιτευτικού θρύλου, Παυλόπουλου- Γρηγορόπουλου! Και όλα αυτά, από το 1974, μέχρι σήμερα!
Συμπέρασμα: Άλλοι εξέθρεψαν την γενιά των «προέδρων των δεκαπενταμελών» και μαζί και τον ΣΥΡΙΖΑ, από τον οποίο ζητούν σήμερα, ευθύνες. Ξεκινώντας, από τα σχολεία, καλλιέργησαν τον λαϊκισμό και την έμφυτη γοητεία του περιθωρίου στους νέους. Με τον συνδικαλισμό, τα εθνικιστικά ψεύδη και την αφελέστατη «συναισθηματοκρατία» ως αντίδοτο στον πολιτικό ορθολογισμό.
Κάποιοι λοιπόν, από αυτούς επάνδρωσαν την Αριστερά, κάποιοι άλλοι την Χρυσή Αυγή, κάποιοι τα «τάγματα» των αντιεξουσιαστών και κάποιοι άλλοι έγιναν ακόμα και πρωθυπουργοί! Υπάρχει βέβαια και η κατηγορία των «αιλουροειδών» τα οποία ανέβαιναν στον συρμό που τους βόλευε και από το ταγάρι πέρναγαν στους πανάκριβους χαρτοφύλακες!
Βεβαίως, το επιχείρημα της «νοικοκυροσύνης» και της δημόσιας «ευπρέπειας» δεν αποτελεί ισχυρό μέσο πειθούς στην ελληνική κοινωνία. Γιατί πώς να πείσεις κάποιον που πετάει τα σκουπίδια του και χτίζει όπου βρει, ότι είναι τόσο κακό να βάφεις και να σπας το Δημαρχείο; Kαι ακριβώς εδώ, βρίσκεται η βασικότερη αιτία που οι προηγούμενες κυβερνήσεις νομιμοποίησαν την «εναλλακτική» τάση στην κοινωνία, ενώ τώρα, ζητούν τα ρέστα από τον ΣΥΡΙΖΑ: «Ο πελάτης γουστάρει μπάχαλο και για να μας ψηφίσει του δίνουμε αυτό που θέλει. Και για να μην χαλάσει η «καταναλωτική συνήθεια», παράγουμε συνεχώς «προέδρους δεκαπενταμελών» στα σχολεία. Αυτοί μπολιάζουν κα τους υπόλοιπους και όλοι μαζί, βολευόμαστε, παίζοντας «καλούς» και «κακούς» στην αλάνα!
Προσωπικά πάντως, δεν βλέπω καμία διαφορά, με το παρελθόν. Η μόνη είναι στην επικοινωνία. Οι προηγούμενοι «αγανακτούσαν» - όπως και σήμερα- ενώ οι σημερινοί το φχαριστιούνται.
Οι «εναλλακτικοί» τύποι και οι «αντιεξουσιαστές» υπάρχουν παντού και έχουν την γοητεία τους. Απλά, στις πατρίδες τους, περιορίζονται στον δικό τους χώρο και δεν χρησιμοποιούν- συνήθως, όχι πάντα- βία. Εδώ, επειδή ένας μέρος της σύγχρονης μεταπολιτευτική μας κυρίαρχης ιδεολογίας βασίστηκε στο όραμά τους, τους επιτρέπουμε να κάνουν τα πάντα.
Το μυστικό είναι ένα, όπως για όλα τα πράγματα στην Ελλάδα: λιγότερο κράτος και αυτονομία δημόσιων χώρων. Ανεξάρτητη και ευθεία επικοινωνία της Δικαιοσύνης και της Αστυνομίας με τις διοικήσεις των δημόσιων χώρων.
Το κράτος είναι αυτό που παράγει τον λαϊκισμό. Αν κοπεί ο ομφάλιος λώρος με το κράτος, όλοι θα αισθανθούν πιο υπεύθυνοι για τον ρόλο τους στη δημόσια σφαίρα.
Όλα αυτά, βεβαίως, μόνο αν είμαστε πραγματικά πεπεισμένοι ότι στηρίζουμε την αστική ευπρέπεια. Γιατί και η παρακμή έχει τη χάρη της και μπορεί κα να μας αρέσει. Έτσι κι αλλιώς, δεν είμαστε η πιο «ελεύθερη» χώρα της Ευρώπης; Γιατί να καταπιεζόμαστε;
