Του Αλέξανδρου Τσούκαλη*
Στη δημοκρατική κοινωνία η πλειοψηφία αποφασίζει για το μέλλον των μελών της, την κατανομή των βαρών και ωφελημάτων.
Σε μια κανονική κοινωνία οι μη προστατευόμενοι εργαζόμενοι πλειοψηφούν και έτσι οι κυβερνώντες παίρνουν μέτρα που να τους ικανοποιούν.
Στην Ελλάδα σήμερα σχεδόν δέκα εκατομμύρια ψηφοφόροι αποφασίζουν για την τύχη μόλις 250.000 ιδιωτικών επιχειρήσεων και των 1.700.000 εργαζομένων που απασχολούν και οι οποίοι κινούν ΟΛΗ την οικονομία γιατί μόνοι αυτοί ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ πλούτο και χρήμα και ζουν όλους τους ψηφοφόρους σε αναλογία 1/5. Στην οικονομία χρειάζονται πρωτογενή χρήματα από την ανταγωνιστική οικονομία τα οποία κατόπιν μοχλεύονται 10 ακόμη φορές στην οικονομία σε όλους τους άλλους κλάδους. Αν δεν υπάρχουν αυτά από την παραγωγή τον τουρισμό και την ναυτιλία δεν θα κινηθεί και η οικονομία υπηρεσιών και δημοσίου που ζει από την μόχλευση των πρωτογενών χρημάτων. Οι εργαζόμενοι του δημοσίου και συνταξιούχοι παρ' ότι φορολογούνται δεν παράγουν πλούτο ούτε βρίσκονται σε ανταγωνισμό, είναι προστατευμένοι από το κράτος.
Η ανάπτυξη της χώρας όμως σύμφωνα με τα παραπάνω επαφίεται στην εργασία και δημιουργικότητα της τραγικά μικρής μειοψηφίας των 1,7 εκ. ανθρώπων. Αν αυτή την μειώσουν κι' άλλο με την δικαιολογία ότι οι εμπορικές επιχειρήσεις δεν προσφέρουν συναλλαγματικό όφελος παρά μόνο οι παραγωγικές είτε πρωτογενούς είτε δευτερογενούς παραγωγής, τότε βρισκόμαστε μπροστά στο πραγματικό και τραγικό πρόβλημα δημοκρατίας και όχι μνημονίων. Η κάθε κυβέρνηση δεν νομοθετεί για το μέλλον παρά για το παρελθόν! Αυτό τη συμφέρει εκλογικά, και δεν ενδιαφέρεται για το μέλλον, γιατί σε 4 χρόνια θα είναι άλλος στο τιμόνι, αρκεί να λέει ψέματα και υποσχέσεις για πιλάφια του μέλλοντος. Αυτό λέει η δημοκρατία, που σε χώρες σαν του κ. Schaeuble λειτουργεί μια χαρά, με μεγάλη ποικιλία επιχειρήσεων με τεράστιο αριθμό ιδιωτικά αμειβομένων, αλλά εδώ αποδεικνύει το γιατί κανείς δεν νομοθετεί για την αύξηση της απασχόλησης και την βελτίωση της οικονομίας, την ευχαρίστηση στην εργασία και στην ανταπόδοση της προσπάθειας.
Οι πελάτες του συστήματος βλέπουν πρωϊνάδικα όταν οι άλλοι εργάζονται, και οι βουλευτές συνωστίζονται στις τηλεοράσεις εν ώρα εργασίας των κορόιδων! Μάλιστα κάναμε τα κορόιδα να στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου με μαρξιστική λογική και έτσι οι πολιτικοί μπορούσαν να στρέφονται εναντίον της πραγματικής οικονομίας, καταστρέφοντάς την επί σειρά ετών, αντικαθιστώντας παραγωγή με εμπόριο, στρεβλώνοντας τον ανταγωνισμό με πολιτικούς φίλους και χρηματοδότηση μη παραγωγικών επενδύσεων. Κορυφαίος τραπεζίτης μου έλεγε πως όσο θέλει ένα seed capital για μια νέα επιχείρηση τόσο θέλει και ένα καταναλωτικό δάνειο και η προτίμηση ήταν στο δεύτερο.
Το καθοδικό σπιράλ της χώρας λόγω της εξυπηρέτησης αποκλειστικά της μη οικονομικά ενεργούς πλειοψηφίας χωρίς να αντιλαμβανόμαστε το πραγματικό πρόβλημα έχει τέλος, τραγικό.
Η λύση είναι η ψήφος των ιδιωτικά εργαζόμενων να μετράει διπλά η τριπλά ώστε να εξισορροπεί την κατάσταση. Αυτό θέλει δημοψήφισμα, αλλαγή συντάγματος και άρα δεν θα περάσει. Είμαστε εγκλωβισμένοι στον πάτο του βαρελιού, τουλάχιστον να το κατανοήσουμε. Δεν μπορείς να ικανοποιείς την πλειοψηφία και να σκλαβώνεις την εργαζόμενη μειοψηφία χωρίς κόστος στην ανάπτυξη. Αυτό λέγεται δημοκρατικότατη αυτοκτονία, σκλαβιά η μετανάστευση των εγγονών από τους παππούδες τους. Πλασάρεται δε σαν χαρτζιλίκι των γερόντων στους νέους άρα ιερό αντί να βοηθήσουμε την πραγματική ανάπτυξη με ότι δύσκολο συνεπάγεται που δεν είναι αρεστό εκλογικά.
Πολιτικά μιλώντας πρέπει ιδιωτικά εργαζόμενοι και εργοδότες μαζί να κατανοήσουμε και να αξιοποιήσουμε την αποκλειστική τροφοδότηση της οικονομίας από τα χέρια και το μυαλό μας. Δεν χωριζόμαστε σε αριστερά-δεξιά, ούτε μνημόνιο-αντιμνημόνιο, έχουμε πραγματική ανταγωνιστική οικονομία εναντίον εκείνης του καναπέ η εκείνης που ρυθμίζεται από το δημόσιο δηλαδή τους πολιτικούς. Αυτούς τους πολιτικούς τους συμφέρει να δουλεύουν για την μη παραγωγική πλειοψηφία, γίνονται σπουδαίοι, εμάς μας συμφέρει; Την χώρα; Ποιος την λογαριάζει.
Κράτος που ζει μόνο με συνταξιούχους και δημόσιο δεν γίνεται να λειτουργεί χωρίς ελλείμματα και δάνεια. Σήμερα ζούμε ακόμη καίγοντας το λίπος από τις παχιές αγελάδες που είναι κρυμμένο στα στρώματα. Αλλοίμονο όταν τελειώσει.
* Ο Αλέξανδρος Τσούκαλης είναι Managing Director και CTO στη Micrel Medical Devices S.A.
