Του Σάκη Μουμτζή
Ας υποθέσουμε, χάριν της συζητήσεως, πως η συγκυβέρνηση ολοκληρώνει με επιτυχία την αξιολόγηση συντόμως, κατορθώνει και εντάσσει την χώρα στην ρευστότητα της ΕΚΤ και ψηφίζει, άνευ εσωκομματικής αντιστάσεως, τα νέα μέτρα που ζητούν οι θεσμοί.
Τι γίνεται μετά; Η όποια ρευστότητα των τραπεζών θα διοχετευθεί στον ιδιωτικό τομέα; Θα επιταχυνθούν οι ιδιωτικοποιήσεις; Θα ορθολογικοποιηθεί το ασφαλιστικό μας σύστημα; Αυτά και πολλά άλλα είναι τα καυτά προβλήματα της Εθνικής οικονομίας και αυτά ταλαιπωρούν επί δεκαετίες την Ελληνική κοινωνία.
Η μέχρι τώρα κυβερνητική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ δεν προδιαθέτει για θετικές απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα. Γιατί και η ηγετική ομάδα του έχει εφεύρει την δική της πατέντα, μιμούμενη κάποιους υπουργούς του βαθέως ΠΑΣΟΚ. Εκείνοι ψήφιζαν μέτρα, αλλά δεν τα εφάρμοζαν είτε γιατί δεν εξέδιδαν τις υπουργικές αποφάσεις είτε γιατί, με διάσπαρτες και μη ανιχνεύσιμες τροπολογίες, ακύρωναν την ουσία των νομοθετημάτων τους είτε γιατί μετέθεταν την εφαρμογή τους για τις καλένδες.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ—ΑΝΕΛ επειδή δεν μπορεί στο επίπεδο της κεντρικής κυβερνητικής πολιτικής να μην ψηφίσει π.χ τις ιδιωτικοποιήσεις, βάζει προσκόμματα στην υλοποίηση τους σε χαμηλότερο πολιτικό ή υπηρεσιακό επίπεδο. Έτσι, οι εργασίες στο Ελληνικό δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα λόγω των αβελτηριών της Αρχαιολογικής υπηρεσίας, ενώ στην ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων προέκυψε αίφνης πρόβλημα με το ΕΚΑΒ. Στην δε ΤΡΑΙΝΟΣΕ τα εμπόδια διαδέχονται το ένα το άλλο. Για να μην αναφερθώ στους Αζέρους που τα «βρόντηξαν» κι έφυγαν, επειδή η ιδιωτικοποίηση του ΔΕΣΦΑ υπονομεύθηκε, ευθέως και απροκαλύπτως, από τον Π. Σκουρλέτη.
Οπότε, γίνεται αντιληπτό πως η αξιολόγηση είναι μια παρονυχίδα μπροστά στο πρόβλημα που αφορά τις ιδεολογικές αρχές και τις συνακόλουθες πολιτικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, αν η συγκυβέρνηση ολοκληρώσει την αξιολόγηση και ψηφίσει τα νέα μέτρα, αυτό θα σημάνει πως έχει κάνει την στρατηγική επιλογή να παραμείνει η χώρα στην ευρωζώνη. Όμως δεν αποκλείεται το «ατύχημα», που θα είναι αποτέλεσμα της μη τήρησης στην πράξη των συμφωνηθέντων.
Και εδώ ακριβώς υπεισέρχεται η απάτη της οικουμενικής κυβέρνησης που θα «στηρίξει την Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.» Ένα σενάριο που διακινείται, μετ΄επιτάσεως, τον τελευταίο καιρό και ουσιαστικά αποτελεί σωσίβιο στον ναυαγισμένο ΣΥΡΙΖΑ. Πώς θα υπάρξει πολιτική συμφωνία της Νέας Δημοκρατίας, της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, του Ποταμιού, της Ένωσης Κεντρώων, με τον ΣΥΡΙΖΑ; Υπάρχει κοινό πεδίο για τις ιδιωτικοποιήσεις; για την φορολογία; για την Δημόσια Τάξη; Για την Παιδεία;
Γιατί ιδιωτικοποιήσεις είτε θα γίνουν είτε δεν θα γίνουν. Η φορολογία είτε θα μειωθεί είτε δεν θα μειωθεί. Οι μπαχαλάκηδες είτε θα εξαφανιστούν από προσώπου γης είτε όχι. Στην Παιδεία είτε θα επανέλθει ο νόμος Διαμαντοπούλου είτε όχι. Σε όλα τα παραπάνω η σύνθεση και η σύγκλιση των ριζικών διαφορών, θα οδηγήσει στην νόθευση του προγράμματος των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων.
Θα είναι μια επιβράβευση των κρατιστών, που βρίσκονται σε όλα τα κόμματα του δημοκρατικού – συνταγματικού τόξου. *Γι΄αυτό υποστηρίζω πως το ουσιαστικό πρόβλημα της οικονομίας και της κοινωνίας, δεν είναι το κλείσιμο της αξιολόγησης ή ο σχηματισμός οικουμενικής κυβέρνησης, αλλά η βούληση για βαθειές τομές και μεταρρυθμίσεις. Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει, εξ ιδεολογίας, αυτή η διάθεση.
Ας αναμετρηθούν τα ευρωπαϊκά κόμματα με τις δυνάμεις της συντήρησης και του κρατισμού, που υπάρχουν και στους κόλπους τους.
*Είναι πάγια θέση μου πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανήκει στο δημοκρατικό—συνταγματικό τόξο. Το έχει αποδείξει πολλές φορές.
