του Νικήτα Παπαντωνίου*
Η πολιτική είναι μία έννοια την οποία ο καθένας την αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο. Η διαφορετικότητα σχετίζεται τόσο με τους ίδιους τους πολιτικούς όσο και με τους πολίτες-ψηφορόρους. Το ζητούμενο είναι τελικά τι κράτος θέλουμε και τι μοντέλο δημόσιας διοίκησης με την ευρύτερη έννοια του όρου.
Ο πρωθυπουργός πήγε να κλείσει την 2η αξιολόγηση του 3ου μνημονίου. Δήλωσε ευχαριστημένος που έφερε μέτρα 4,9 δις ευρώ από εκεί που το είχε αφήσει το τέλος 2016 «ούτε 1 ευρώ νέα μέτρα» καθώς διαπραγματεύτηκε σκληρά κατά τα λεγόμενά του. Τα μέτρα αφορούν τους πάντες και κυρίως τους οικονομικά ασθενέστερους. Μεταξύ άλλων περιλαμβάνει μείωση του αφορολόγητου κάτω από 6.000 ευρώ μείωση συντάξεων και φυσικά μία επιτροπεία μέχρι το 2021. Αν τα έφερνε ο κύριος Αντώνης Σαμαράς αυτά το 2014 η Αθήνα θα ήταν αν όχι καμένη σίγουρα στα «κάγκελα» με τους σημερινούς κυβερνώντες να πρωτοστατούν στα λαϊκά δικαστήρια. Αφού έγιναν όλα αυτά ως προαπαιτούμενα πήγε ο κύριος Τσακαλώτος στο Eurogroup της 22ας Μαΐου και κατάφερε το ακατόρθωτο, και την αξιολόγηση τυπικά να μην κλείσει και ρύθμιση του χρέους να μην πάρει.
Η παράθεση των ανωτέρω έγινε για να βγουν κάποια συμπεράσματα-ερωτήματα:
1. Ο πρωθυπουργός καθυστέρησε την όλη διαπραγμάτευση για πολιτικούς λόγους γιατί εκτιμούσε ότι οι πολίτες θα εκτιμήσουν την φαινομενική προσπάθεια των σκληρών διαπραγματεύσεων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα δύο τρίμηνα με ύφεση για καθαρά με αιτία καθαρά επικοινωνιακή.
2. Τελικά αποδείχθηκε ότι στην Ελλάδα δεν μπορείς να τα παίρνεις από το 10% των φορολογουμένων για να γλιτώσουν οι φτωχότεροι όταν σαν κυβέρνηση κάνεις ότι θέλεις σε σχέση με τους πιστωτές σου. Προφανώς αφού αναγκαστικά μπήκαν αυτά τα μέτρα ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση δεν έκαναν καλά την δουλειά τους στα δημοσιονομικά.
3. Υπάρχει ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς η οποία πλέον έχει ημερομηνία λήξης. Δεν μπορεί να έχεις την αποκλειστικότητα της κοινωνικής ευαισθησίας και παράλληλα να να έχεις τέτοια στάση σε φορολογικά και συνταξιοδοτικά θέματα.
4. Η κυβέρνηση στερείται πολιτικού ορθολογισμού και στοιχειώδους σοβαρότητας γιατί από το φοράω γραβάτα (με το too good to be true) μέχρι φεύγω χωρίς τίποτα από το Eurogroup έχει μία τεράστια απόσταση.
Τελικά λοιπόν τι θέλουμε ως πολίτες, έναν πρωθυπουργό ο οποίος κοιτάει τις δημοσκοπήσεις και αδιαφορεί για την πραγματικότητα ή έναν άνθρωπο που κατανοεί τις αγορές και την εργασία.
Τελικά λοιπόν τι θέλουμε ως πολίτες, ένα μικρότερο κράτος με λιγότερους φόρους ή μία αριστερή προσέγγιση του κρατισμού που φορολογεί και τα κατώτερα εισοδήματα γιατί πρέπει να ταΐσει έναν ολόκληρο κομματικό στρατό.
Τελικά λοιπόν τι θέλουμε ως πολίτες, μία πολιτική άποψη βασισμένη σε κλισέ ή σε αξιολογημένη βάση του αποτελέσματος και της δικαιοσύνης παρακάμπτοντας την αριστερή επικρατούσα άποψη του αριστερού=καλός και δεξιός=κακός.
Τελικά λοιπόν τι θέλουμε ως πολίτες, μία κυβέρνηση που έχει αντίληψη των συσχετισμών ή μία κυβέρνηση που έχει λογική ελληνικού πανεπιστημιακού αμφιθεάτρου.
Τελικά, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας, τι ακριβώς θέλουμε.
* Ο κ. Νικήτας Παπαντωνίου είναι CFO της Nobacco και σύμβουλος στο ΕΒΕΑ, πολιτικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, που έχει περάσει από τη διαδικασία του Μητρώου Πολιτικών Στελεχών.
